Καθώς φέτος έλειψαν από την δημόσια ζωή πρόσωπα με τρανταχτές επιτυχίες και καταλυτική υπεροχή, η «δημοκρατική» απεφάσισε να στραφεί προς τον κόσμο των εθελοντών, που στη σημερινή δύσκολη εποχή έχουν αφιερώσει την ζωή τους στον συνάνθρωπο.
Ενα τέτοιο πρόσωπο, αναγνωρισμένο από την κοινωνία, είναι η κυρία Σοφία Μανιά, την οποίαν η «δημοκρατική» ανακηρύσσει ως «πρόσωπο της χρονιάς» χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως άλλοι εθελοντές δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση της.
Η Σοφία Μανιά κατάγεται από τις Καλυθιές και ζει στο Φαληράκι, όπου διατηρεί το κατάστημά της «Second Hand», το οποίο στηρίζει εκατοντάδες συμπολίτες μας που μπορούν έναντι χαμηλού τιμήματος ή μέσω ανταλλαγής να προμηθευτούν ό,τι χρειάζονται για το σπίτι τους. Από τρόφιμα μέχρι έπιπλα και ηλεκτρικά είδη.
Η Σοφία Μανιά, πριν από περίπου έξι χρόνια ξεκίνησε συστηματικά, σε συνεργασία με ιδιώτες και επαγγελματίες να βοηθάει, όσους συμπολίτες μας έχουν ανάγκη στη Ρόδο. Συστήθηκε ένα άτυπο δίκτυο εθελοντών που καθημερινά εξασφαλίζει το φαγητό αλλά και είδη πρώτης ανάγκης, ρούχα, παπούτσια σε δεκάδες οικογένειες της Ρόδου.
Μέχρι πρότινος η Σοφία, στήριζε περισσότερες από 50 οικογένειες σε καθημερινή βάση, όμως πλέον είναι σχεδόν αδύνατον να καταμετρηθούν οι οικογένειες αφού καθημερινά στη λίστα της προστίθενται και νέα μέλη ανθρώπων που χρήζουν βοήθειας και δεν απευθύνονται στις προνοιακές δομές είτε γιατί δεν διαθέτουν τα έγγραφα που απαιτούνται, είτε διότι αδυνατούν να τα συγκεντρώσουν.
Ο εθελοντισμός είναι για εκείνη τρόπος ζωής, αφού και στην Αθήνα όπου διέμενε μέχρι το 1990, βοηθούσε τους άστεγους και τους επαίτες.
Στην Αθήνα μετακόμισε με την οικογένειά της το 1980, έπειτα από ένα τροχαία δυστύχημα που σημειώθηκε στις Καλυθιές και είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του, το πρώτο της παιδί, ο μόλις 5 ετών γιος της, τον οποίον κρατούσε από το χέρι ο μπαμπάς του, όταν ένα ταξί έπεσε πάνω τους και τους παρέσυρε.
Μετά από αυτό το τραγικό περιστατικό, η Σοφία με την ενός έτους κόρη της και τον σύζυγό της μετακόμισαν στην Αθήνα όπου παρέμειναν μέχρι το 1990, οπότε και επέστρεψαν στη Ρόδο ξανά.
Σήμερα η Σοφία, έχει δύο εγγόνια, την εγγονή της 17 ετών από την κόρη της και ένα αγοράκι 4 ετών, από τον γιο της, ο οποίος είναι δέκα χρόνια μικρότερος από την κόρη της.
Πριν από τρία χρόνια έχασε την αδελφή της, σε ηλικία 52 ετών, από σκλήρυνση κατά πλάκας. Από τότε η Σοφία παλεύει να εγκαταστήσει στην παραλία Φαληρακίου ράμπα, ώστε τα άτομα με κινητικά προβλήματα να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, όμως το τέρας της γραφειοκρατίας, τρία χρόνια μετά, δεν της έχει επιτρέψει να φέρει εις πέρας αυτή την προσπάθεια, που είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αδελφή της.
“…Η μοναδική χαρά της ήταν να την παίρνουν τα παιδιά της με το αναπηρικό καρότσι κάθε μέρα στην παραλία και να βλέπει το πέλαγος από μακριά. Πολλές φορές όταν ήμουν μαζί τους, έβλεπα την θλίψη στα μάτια της που δεν μπορούσε να χαρεί και εκείνη την θάλασσα. Και σας ρωτώ, η θάλασσα είναι μόνο για αυτούς που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους; Οι άνθρωποι ΑΜΕΑ είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας; Και με ποιο δικαίωμα στερούνται, κάτι που ανήκει σε όλους; Έχετε δει άνθρωπο με σκλήρυνση κατά πλάκας; Έχετε δει τι περνάει; Έχετε δει να λιώνει, να παραλύει, να μην μπορεί να κουνηθεί, να κουνάει μόνο τα μάτια, να σου ψιθυρίζει, να σε κοιτάει και να σου λέει «γιατί – γιατί εγώ»; Να μην μπορεί να φάει, να μιλήσει, να περιμένει το τέλος του και εσύ να τον κοιτάς, να πονάς και να μην ξέρεις πώς να τον βοηθήσεις. Να έρχεται μέρα που να μην μπορείς ούτε να πας να τον δεις, γιατί πονάς, γιατί δεν αντέχεις να τον βλέπεις να υποφέρει και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις. Υποσχέθηκα ότι όσο περνάει από το χέρι μου, θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να γίνει αυτή η ράμπα στο Φαληράκι, να μπορούν οι άνθρωποι ΑΜΕΑ να χαίρονται την θάλασσα. Η αδελφή μου «έφυγε» πριν σαράντα μέρες, οι επιθυμίες της ήταν να δοθούν το αναπηρικό καρότσι της και τα φάρμακά της στο νοσοκομείο και το νοσοκομειακό κρεβάτι της στο ίδρυμα χρονίων παθήσεων στα Κολύμπια. Το κάναμε. Έμεινε μόνο η τελευταία επιθυμία της, να φτιαχτεί μία ράμπα για να μπορούν και οι άνθρωποι ΑΜΕΑ να χαίρονται την θάλασσα χωρίς διακρίσεις”, έγραψε η ίδια πριν από τρία χρόνια, και σήμερα δηλώνει αποφασισμένη μέσα στο 2018 να καταφέρει να ικανοποιήσει την τελευταία επιθυμία της αδελφής της
Η Σοφία εκτός από εθελόντρια και προστάτιδα των αδυνάμων, είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας Δωδεκανήσου και υπεύθυνη Κοινωνικής Μέριμνας του Ινστιτούτου Καταναλωτών Δωδεκανήσου. Στηρίζει όποιον Σύλλογο ζητήσει την βοήθειά της, και είναι πολλοί, και χαρίζει απλόχερα την βοήθειά της σε όποιον την έχει ανάγκη. Η Σοφία Μανιά, αποτελεί το στήριγμα για πολλούς συμπολίτες μας, που χωρίς εκείνην δεν θα είχαν ούτε καν το καθημερινό τους φαγητό.
Ο μεγάλος στόχος που έχει θέσει για το 2018, έπειτα από πίεση και απαίτηση των εθελοντών που την στηρίζουν όχι μόνο από τη Ρόδο αλλά και από το εξωτερικό, είναι το άτυπο δίκτυο εθελοντών, να αποκτήσει νομική υπόσταση και να λειτουργήσει σε πιο οργανωμένη βάση, αποτελώντας έναν από τους βασικούς πυλώνες της κοινωνίας της Ρόδου, το αποκούμπι των αδυνάμων, το δίχτυ προστασίας των μη προνομιούχων.
Όπως εξομολογήθηκε η Σοφία Μανιά στη «δ», το όνομα έχει ήδη βρεθεί αλλά θα ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνω.
Μπράβο για το αφιερωμα!! Η κα Σοφία ξεχωρίζει για την εθελλοντική της δράση και ειναι το “διαμαντι” του νησιου!!