Μέσα στην κρίση που διανύουμε ως χώρα, αναλύουμε όλο και πιο συχνά, όλο και με μεγαλύτερη ένταση, την ευθύνη του πολιτικού κόσμου και την ανάγκη ανανέωσης πρακτικών, αξιών και προσώπων.
Φτάνει να κατανοήσουμε και να συμφωνήσουμε πώς ορίζεται το καινούργιο. Το αίτημα για ανανέωση αποτελεί κάθε φορά ένα από τα κεντρικά συνθήματα των τελευταίων εκλογών, είτε αυτοδιοικητικών, είτε εθνικών, σερβιρισμένο με διάφορα περιτυλίγματα, καθώς είναι σαφές ότι τσιγκλίζει τον κόσμο και είναι ζητούμενο της κοινωνίας. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχουν και αρκετές παρανοήσεις ως προς το τί εστί «ανανέωση» και τί «καινούργιο».
Οπως για παράδειγμα ότι το «καινούργιο» δεν έχει να κάνει με ηλικίες.
Η ανανέωση δεν υπηρετείται με το ληξιαρχικά νεαρό της ηλικίας, αλλά με το διαφορετικό, το προοδευτικό, το ανατρεπτικό, το αντισυστημικό.
Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που νέοι άνθρωποι μιλούν και σκέφτονται με τρόπο που μυρίζει ναφθαλίνη, πιο συντηρητικά και ξύλινα από πολύ μεγαλύτερούς τους.
Συμβαίνει μάλιστα κυρίως σε αυτούς, που αποφασίζουν να ακολουθήσουν το «επάγγελμα του πολιτικού», περνώντας μόνο από τα καλούπια του κομματικού μηχανισμού. Αποτέλεσμα; Νέοι άνθρωποι χωρίς εμπειρία και ιδέες, αντίγραφα των παλαιοκομματικών προτύπων. Σε περίπτωση μάλιστα που κουβαλούν και κάποιο πολιτικό όνομα για προίκα, τότε το πακέτο ολοκληρώνεται!
Πόσο καινούρια και σύγχρονα είναι όλα αυτά; Καθόλου! Πιστή αναπαραγωγή ενός συστήματος που κυριάρχησε στη χώρα επί δεκαετίες και την έφερε στο σημείο που είναι σήμερα.
Στη σημερινή κρίση, η ηχηρή απαίτηση για ουσιαστική ανανέωση ανεβάζει τον πήχη πολύ ψηλά. Απαιτεί από τους ανθρώπους της πολιτικής να κουβαλούν εμπειρία και γνώση και να έχουν αποδείξει αποτελεσματικότητα στη ζωή, στην κοινωνία, στο επάγγελμα τους.
Δεν έχουμε, πλέον, την πολυτέλεια να εκλέγουμε πολιτικούς με βάση την αναγνωρισιμότητα, την εικόνα, την ηλικία ή το πολιτικό όνομα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να εκλέγουμε ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική ως επάγγελμα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της εν λευκώ ψήφου για να μάθουν στις πλάτες μας.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους μαθημένους, έμπειρους και ικανούς που να έχουν δώσει δείγμα γραφής για το τί μπορούν να πετύχουν και τότε μόνο να τους εμπιστευτούμε την εξουσία, την διοίκηση, την χάραξη πολιτικής.
Αυτού του είδους την ανανέωση χρειαζόμαστε. Αυτήν που δεν έχει να κάνει με ηλικίες, αλλά με νέες και ανατρεπτικές αντιλήψεις και νοοτροπίες.
Είναι αυτό το καινούργιο που περιμένουμε από την πολιτική ζωή του τόπου και τους πρωταγωνιστές της για την καινούρια χρονιά και για όλες τις επόμενες.
Είναι αυτό που πρέπει να ψάξουμε πολύ προσεκτικά μέσα στις λίστες των κομμάτων που δυστυχώς δεν κατάφεραν και πάλι να κάνουν την υπέρβαση. Τα ίδια ( και χειρότερα σε πολλές των περιπτώσεων) Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.
