Κατεβείτε σιγά-σιγά απ’ τα καλάμια

΄Η εγώ βρίσκω άλλους ανθρώπους στα χωριά ή οι βουλευτές.
Διαβάζω στα δελτία τύπου των περιοδειών τους, με πόσο ενθουσιασμό τους καλοδέχονται ( να μην πω για άλλους αυτοθαυμασμούς, τους οποίους αποδίδουν στους κατοίκους).
Η ευγένεια και η φιλοξενία των απλών ανθρώπων, σε όλους όσους επισκέπτονται το χωριό τους και ευγενικά χαιρετούν τον επισκέπτη, μάλλον έχει παρερμηνευτεί κατά το δοκούν…
Οι οποίοι κάτοικοι, το μοναδικό που λένε είναι: «τώρα μας θυμήθηκαν; Που ήταν τόσα χρόνια και δεν πάτησαν το πόδι τους ούτε μια φορά να δουν αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε;»
Κάποιος παππούς, τόλμησε να το πει αυτό δυνατά σε κάποιον υποψήφιο κόμματος, που ασκούσε εξουσία το προηγούμενο διάστημα: «Που ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια; Τώρα μας θυμηθήκατε; Που ήσασταν όταν μου έκοβαν την σύνταξη και μας εξαθλιώσανε. Που κάνατε τη Ρόδο αγνώριστη… »
Θέλετε απάντηση υποψηφίου ; «Να βάλουμε εσένα να τα φτιάξεις καλύτερα…»
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά φανερά εκνευρισμένος, παίρνει τα φυλλάδια του και με φόρα φεύγει από το καφενείο, γυρνώντας άκομψα την πλάτη στους ανθρώπους.
Ωραίο επιχείρημα και συμπεριφορά υποψήφιέ μου! Σε ανθρώπους που έχουν υποστεί τις περίφημες «θυσίες» , για τις οποίες δήθεν πονάτε.
Σε έναν γέροντα που ζει την απαξίωση και την αναξιοπρέπεια στη δύση της ζωής του.
Ούτε ένα μαυλογιαλούρικο λόγο της παρηγοριάς , έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Αγαπητέ μου πολιτικάντη οι ΄Αρχοντες είναι «Θεράποντες μεν των αδίκως δυστυχούντων, κολασταί δε των αδίκως ευτυχούντων» (Γοργίας) .
Και κατεβείτε σιγά-σιγά κάτω από το καλάμι της αλαζονείας που σας κρατά κλεισμένους στον μικρόκοσμό σας και καμιά σχέση δεν έχει με τον δικό μας καθημερινό και πολύ δύσκολο πλέον, εάν θέλετε να συνεννοηθούμε.