Αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα καράβι που πηγαίνει αντίθετα στον άνεμο.
Οι καπετάνιοι υποστηρίζουν πως φταίει η θάλασσα, πως φταίνε οι μηχανές, πως φταίει ο κακός καιρός.
Αντιλαμβάνεσαι πως είναι επιλογή. Επιλέγουν να βαφτίζουν φυσιολογικό το αφύσικο.
Οι επιβάτες τσακώνονται. Αρχίζει τρικυμία και οι λίγοι γίνονται περισσότεροι. Διαμαρτύρονται και ζητούν να αλλάξει η πλεύση.
Οι καπετάνιοι απαντούν πως κάτι τέτοιο δε γίνεται.
Οι μέρες περνούν και η θάλασσα αρχίζει να ηρεμεί.
Το πλοίο όμως συνεχίζει να πλέει σε αντίθετη κατεύθυνση.
«Πάει και αυτό πέρασε», ψιθυρίζουν μεταξύ τους οι καπετάνιοι.
Μόνο λίγοι συνεχίζουν να φωνάζουν πως θα ‘ρθει κι άλλη τρικυμία.
Η μάχη δε σταματά, επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται. Μ
ια μέρα, ένα παιδί ρωτάει αυτούς τους «οπισθοδρομικούς» λίγους, «τις μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα» : «Γιατί προσπαθείτε; Δεν καταλαβαίνω».
Κι ακούγεται η μελωδία του Λοίζου να συντροφεύει την απάντηση, μέσα απ’ τους στίχους του Ναζὶμ Χικμέτ να μπερδεύονται με του Αναγνωστάκη «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα…», «…θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι. Καινούριο, ολοκαίνουριο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα. Θα ‘χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε. Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς»
Θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι…
