Ο Γιάννης Δραγασάκης είναι η εγγύηση ότι δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες που θα θέσουν σε κίνδυνο τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ο έμπειρος πολιτικός αναλαμβάνει σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και «τσάρος» της οικονομίας.
Στη μεγάλη «δεξαμενή»
Η όλη συγκρότησή του, ο μετρημένος τρόπος του και το γεγονός ότι δεν είναι επαγγελματίας της πολιτικής (αντιθέτως έχει εργασθεί στον ιδιωτικό τομέα σε δουλειές συναφείς με τις οικονομικές σπουδές του) τον καθιστούν ιδιαίτερα συμπαθή στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά και πιο πέρα ακόμη, σε πιο συντηρητικά ακροατήρια. (Κάπως έτσι εξηγούνται και οι πολλές χιλιάδες σταυρών που συγκέντρωσε). «Μπορείς να τον εμπιστευτείς», είναι η φράση που ακούς συχνά από πολίτες γι΄ αυτόν –και σε αυτόν θα αναθέσουμε την υψηλή εποπτεία της διαπραγμάτευσης με τους ξένους. (Στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης θα είναι βέβαια ο έτερος οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης).
Το γεγονός άλλωστε ότι ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει, σε συνδυασμό με το ότι έχει πάντα καλή γνώση του «αντιπάλου» προϊδεάζει ότι θα είναι δύσκολος αντίπαλος για Βρυξέλλες και ΔΝΤ. Έχει επιπλέον, διαρκώς ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους κεϋνσιανούς σοσιαλδημοκράτες σε Αμερική και Ευρώπη.
Μιλά πάντα με επιχειρήματα, αλλά δεν αρνείται και να… οργιστεί αν νιώθει πως τον πνίγει το δίκιο! Τον απασχολεί αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά –χαρακτηριστικά, δύο ημέρες πριν τις εκλογές αρθρογραφούσε για την ανάγκη «δημιουργίας ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού ήθους».
Να χτυπήσουν οι «καμπάνες»
Είναι άνθρωπος χωρίς απολυτότητες –σε ένα, ωστόσο, είναι εντελώς απόλυτος: τα θέματα ηθικής. Χαρακτηριστική των προβληματισμών του ήταν η απάντηση που έδινε σε απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν εκείνος τον ρωτούσε σε κομματική συγκέντρωση μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, «πώς δεν θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ;»:
«Ας το σκεφτούμε όλοι», συνέστησε ο Γιάννης Δραγασάκης, που, ούτως ή άλλως, απεχθάνεται τις απαντήσεις από καθέδρας, «η εξουσία είναι πάντα εξουσία», αναγνώριζε για να προσθέσει: «Πρέπει να έχουμε μέτωπο με το πρόβλημα, να μην μπούμε σε λογικές ανοχής, και τα δωράκια, όπως είχε πει και ο… αείμνηστος (σ.σ. Ανδρέας Παπανδρέου)- δεν μας αφορούν».
Επειδή όμως στη ζωή μη λες «ποτέ», ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έκλεινε την παρέμβασή του αυτή με την εξής επισήμανση, «αν υπάρξει κρούσμα, να σημάνουν όλες οι ‘καμπάνες’ του ΣΥΡΙΖΑ».
Γεννημένος το 1947 στην Ανατολή Λασιθίου, ανέπτυξε από μικρή ηλικία πολιτική δράση – φοιτητής στα χρόνια της δικτατορίας- και είναι το μόνο εν ενεργεία στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με προηγούμενη υπουργική εμπειρία, καθώς διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, το 1989 -90. Εκλεγμένος βουλευτής το 1989, το 1996, το 2004, το 2007, το 2012 και, τώρα, ξανά, είχε επίσης διατελέσει ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ ως τα χρόνια της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη.
Αν…
Και θα τον συνοδεύει ένα αναπάντητο από τότε ερώτημα: τι θα είχε συμβεί το 1991 αν στην τότε σύγκρουση στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ μεταξύ «ορθοδόξων» (ή σκληροπυρηνικών για τους αντιπάλους τους) και ανανεωτικών (ή οπορτουνιστών, κατά την άποψη των… απέναντι), δεν υπερίσχυε στην ψηφοφορία για την ηγεσία του ΚΚΕ η Αλέκα Παπαρήγα, αλλά ο Γιάννης Δραγασάκης; (Για την Ιστορία είχε τότε επικρατήσει η τέως γ.γ. του ΚΚΕ με 57 έναντι 53 ψήφων). Τι θα είχε αλλάξει, από τότε, για την αριστερά και το πολιτικό τοπίο ευρύτερα;
thetoc.gr
