Η περίφημη ποσόστωση, μετράει μόλις 6 γυναίκες σε μια κυβέρνηση 34 ανδρών.
Πολύπαθη η σχέση των γυναικών με την πολιτική. Κατά πρώτον, γιατί οι περί ισότητας λόγοι των κομμάτων μένουν στα χαρτιά για αρχηγούς και επιτελεία. Και κατά δεύτερον, γιατί στις εκλογές, παγιώνονται κάποιες παμπάλαιες αναμονές κομμάτων και εκλογικού σώματος από τις γυναίκες.
Αναμονές με τις οποίες οι υποψήφιες οφείλουν να συμμορφωθούν.
‘ Ετσι, αν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή και να εκλεγούν, αναγκάζονται να προβάλουν τα διαφορετικά στοιχεία του φύλου τους και του ρόλου τους.
Την άσκηση μιας «διαφορετικής πολιτικής», βασισμένης στις υποτιθέμενες γυναικείες αρετές και δεξιότητες. Την ανιδιοτέλεια, την αφοσίωση, την ομορφιά , τη μητρική αγάπη.
Να ανοίξω μια παρένθεση εδώ. Ακόμη και επιτυχημένες γυναίκες πολιτικοί, που έχουν αποδείξει ότι είναι σε θέση να ασκούν πολιτική με άνεση, με εφόδια και περγαμηνές που θα ζήλευαν πολλοί άρρενες συνάδελφοί τους,- ένα πρότυπο που παρεκκλίνει- αναγκάζονται να μετακινούνται από το ένα πρόσωπο στο άλλο, να προβάλλουν τις γυναικείες αρετές τους και την οικογενειακή ευτυχία τους ή ακόμη, να προσπαθούν να προσαρμόσουν την εικόνα τους στο προσφιλές στα μέσα ενημέρωσης και επιβραβευμένο από το εκλογικό σώμα πρότυπο νεαρών καλλονών που βάλθηκαν εσχάτως να εκπορθήσουν το Κοινοβούλιο.
‘Εχουν πέσει στην “παγίδα”, επιτυχημένες ήδη πολιτικοί ή νεοεισερχόμενες, να χρησιμοποιούν σε προεκλογικούς λόγους ή φυλλάδια, στερεότυπα ή χαρακτηριστικά, λάθος ερμηνευμένα στην πάροδο του χρόνου.
Οι γυναίκες πολιτικοί, παρά τις τεράστιες διαφορές τους, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται βάσει του φύλου τους ως μία ειδική κατηγορία, κάτι που προφανώς, δεν ίσχυσε ποτέ για τους άνδρες πολιτικούς που, και ως δημόσια πρόσωπα, συνεχίζουν να διατηρούν την ατομικότητά τους και να μην χαρακτηρίζουν τα ιδιαίτερα ανδρικά χαρακτηριστικά ολόκληρο το ανδρικό φύλο. Κλείνει η παρένθεση.
Θα θεωρούσα βήμα προς την πρόοδο αν την ποσόστωση την είχαν επιβάλλει δια νόμου σε άλλες εποχές. Tο 1928 για παράδειγμα όταν δημοσιευόταν στην εφημερίδα της εποχής «Νέα Ημέρα» το παρακάτω καταπληκτικό:
«Ορισμένα τινά ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα, διαπρεπέστατος επιστήμων, είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής, το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός, ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός. Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αυταί, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνη ημέραν να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον.»
Φαντασθείτε τι θα έλεγαν για τυχόν υποψηφιότητα…
‘ Εστω, την εποχή, εκεί λίγο πριν το ’70.Τότε που η κύρια απασχόληση για τη μέση γυναίκα ήταν ακόμη τα «οικιακά». Από τότε βέβαια πολλά άλλαξαν.
Οι συνήθειες της καθημερινότητας άλλαξαν. Το ότι πλέον στην οικογένεια εργάζονται και οι άνδρες και οι γυναίκες, έχει ανατρέψει παλιές κατεστημένες λογικές.
Οι γυναίκες διεκδικούν πια τη ζωή τους, άρα μπορούν να διεκδικήσουν και την εκλογή τους χωρίς βοήθεια.
Απαιτούν την ισότητα ( αν και ψάχνουν λάθος ισότητα μερικές φορές…) Δεν είναι προβληματικές. Γιατί ως τέτοιες αντιμετωπίζονται στο συγκεκριμένο θέμα. Σαν άτομα ειδικών αναγκών που χρήζουν βοηθείας.
Γιατί να θεωρείται ένας πολίτης λιγότερο ικανός από κάποιον άλλον στο εκλέγεσθαι, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα;
Δηλαδή τι παραπάνω χρειάζεται για να χαρακτηρίσει κάποιος αυτή τη λογική σαν καθαρά ρατσιστική;
Οι κατά τα λοιπά λαλίστατες και περί άλλων πάντα τυρβάζουσες γυναικείες οργανώσεις έχουν να πουν κάτι πάνω σ’ αυτό;
Οι κυρίες του Κοινοβουλίου μήπως;
Διότι, δεν μπορείς κυρία μου, από τη μια να διατρανώνεις: « Δεν είμαι του αντρός μου, δεν είμαι του πατρός μου θέλω να’ μαι ο εαυτός μου» (με αφορμή σχέδιο νόμου για το επίθετο…) και να είσαι της ποσόστωσης.
