Εκτός από τα σπουδαία που περιμένουμε με τις διαπραγματεύσεις που γίνονται ή που πρόκειται να γίνουν και τα οποία όπως λένε θα αλλάξουν την πορεία της χώρας, δεν αλλάζουμε και εν τω μεταξύ πιο απλά πράγματα;
Όπως για παράδειγμα τους συνήθεις φωνασκούντες και αλλαλάζοντες (ενίοτε και συρίζοντες) από τα κανάλια, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει σε ενημέρωση και πολιτισμό αυτά τα πάνελ, που συχνά μετατρέπονται σε τηλεοπτικές «αρένες», προς μεγάλη ικανοποίηση διαφημιστών και καναλαρχών;
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου υπουργοί και βουλευτές γεμίζουν τηλεοπτικές ώρες χωρίς να έχουν να ανακοινώσουν κάτι.
Κάποτε πρέπει να τελειώνει αυτή η καθημερινή παρέλαση από κανάλι σε κανάλι στελεχών. Ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του και σε πολλές των περιπτώσεων να τρέχουν να τα «μαζεύουν» μετά από λίγο.
Το τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει η κυβέρνηση είναι της κυβέρνησης.
Και την κυβέρνηση την εκπροσωπεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και οι υπουργοί .Στους οποίους κάποιος πρέπει να πει ότι η δουλειά τους δεν είναι στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Η κυβέρνηση είναι για να κάνει έργο, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς για να το ανακοινώνουν από τα υπουργεία, οι δημοσιογράφοι για να το ανακαλύπτουν με ιδρώτα και κόπο και να το κρίνουν.
Ίσως με τον τρόπο αυτό ανακαλύψει και η δημοσιογραφία στην Ελλάδα τι σημαίνει συνέντευξη, πολιτικό ρεπορτάζ και ηθική στη δημοσιογραφία.
Η αποχή από τα τηλεπαράθυρα, θα προσφέρει και στους ίδιους και στην κοινωνία αλλά και στη δημοσιογραφία μεγάλο έργο.
Θα καταργηθούν τα δήθεν ενημερωτικά σώου της τηλεόρασης, όπου δημοσιογράφοι, κάνουν τον διαιτητή πολιτικών (εάν δεν τους τσιγλάνε) που τσακώνονται για να προσφέρουν νούμερα, με την αγένεια του ενικού, της υποκρισίας και της απαξίας.
Το καφενείο πρέπει μια μέρα να διαχωριστεί από τη διακυβέρνηση. Τώρα που είναι στη βράση το σίδερο.
Τώρα που είναι στη βράση το σίδερο
