‘ Εχουμε ακούσει αυτές τις ημέρες από τους εταίρους μας άπειρες φορές την λέξη αλληλεγγύη.
Υπάρχουν βέβαια οι απειλές Σόιμπλε «προέχει η ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα, εμείς δεν εκβιαζόμαστε» ( επιτρέπεται όμως να εκβιάζουν), η απίθανη άποψη Γιούνκερ «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης», η απελπισία του Ραχόι «η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα», ο οποίος νιώθει στην πλάτη του την καυτή ανάσα των Podemos αλλά και των Ισπανών εισαγγελέων που του ετοιμάζουν ριγέ κοστουμάκι, οι προειδοποιήσεις Σουλτς στον Τσίπρα «αν ακολουθήσεις πορεία σύγκρουσης με τη Γερμανία, πιστεύω ότι θα χάσεις», η δεύτερη προειδοποίηση Σουλτς προχθές « Εάν δεν τηρηθεί το πρόγραμμα θα χρεοκοπήσετε» οι ξινισμένες δηλώσεις του εκπροσώπου της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας Χανς Μίχελμπαχ «η πολιούχος θεά Αθηνά το έσκασε από την πόλη παίρνοντας μαζί της και τη σοφία» και το τελεσίγραφο του Βερολίνου : « η νέα αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας να πάρει πίσω τις υποσχέσεις κατά της λιτότητας». Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη!
Πρώτον γιατί έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την πρόσφατη εντολή της κάλπης των εκλογών σε μια δημοκρατική χώρα, η οποία είχε το αποτέλεσμα που είχε ακριβώς γιατί δεν αντέχεται άλλο η λιτότητα της τιμωρητικής διάθεσης.Και δεύτερον ξεχνώντας τη βασική αρχή της Αλληλεγγύης, όπως επαναβεβαιώθηκε και στη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Αυτοί βέβαια είναι κανόνες που ισχύουν μόνο όταν η Γερμανία έχει οικονομικές ανάγκες για την επανένωσή της.
Όταν άλλες χώρες αντιμετωπίζουν κρίσιμες στιγμές, ισχύουν οι κανόνες της βοήθειας μετά ανταλλαγμάτων και αυστηρών προϋποθέσεων.
Νομίζω πως τώρα μπορώ να καταλάβω τους λόγους που κάθε φορά οι πολύ καλές προθέσεις κυβερνήσεων αυτών των πέντε τελευταίων ετών « Όχι άλλα νέα μέτρα» « Όχι άλλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις» έμεναν καλές προθέσεις.
Τα ίδια ακούγανε, απλά δεν γινόταν τόσος ντόρος, γιατί οι αντιστάσεις κάμπτονταν.
Δεν ξέρω τι θα κάνει η καινούργια κυβέρνηση και εάν θα έχει τις αντοχές και κυρίως τους τρόπους να κατεβάσει το μόνιμα υψωμένο δάχτυλο των εταίρων μας, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να τους αποδείξει ( κυρίως στους λαούς της Ευρώπης ) ότι δεν είμαστε μπαταχτσήδες.
Το σίγουρο είναι, όπως έχουμε μάθει από την ιστορία πως η αλαζονεία είναι ένα από τα σοβαρά λάθη των ηγεμόνων. Υπερεκτιμούν την ισχύ τους και υποτιμούν τη δύναμη των υποτελών.
Το συνειδητοποιούν όταν είναι πολύ αργά γι’ αυτούς.
Αλληλεγγύη (;)
