Με την υπ’ αρίθμ. 47/2010 απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου απορρίφθηκε η πρόταση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για την αναίρεση της απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ρόδου με την οποία απηλλάγησαν από την κατηγορία της εκβίασης από κοινού η ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος στη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου και ο σύζυγός της που καταγγέλθηκαν από τον μισθωτή τους ότι υπό την απειλή της εξώσεως τον οδήγησαν στην απόφαση να τους καταβάλει εκ νέου άυλη εμπορική αξία.
Υπενθυμίζουμε ότι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ρόδου με την ομόφωνη απαλλακτική του απόφαση είχε απορρίψει εξάλλου αίτημα των συνηγόρων του μισθωτή με το οποίο ζητήθηκε να παραπεμφθεί η υπόθεση λόγω αρμοδιότητας σε τακτικό Aνακριτή υποστηρίζοντας ότι τελέστηκαν 4 κακουργήματα ισχυριζόμενοι παραπέρα ότι συνυπαίτιος τέλεσης τους ήταν και ο πληρεξούσιος δικηγόρος των δύο κατηγορούμενων.
O μηνυτής συνήψε το από 01-02-2001 ιδιωτικό συμφωνητικό επαγγελματικής μίσθωσης ενός ακινήτου που βρίσκεται στην Παλιά Πόλη της Pόδου και συγκεκριμένα επί της οδού Σωκράτους διάρκειας 12 ετών. Ως προς το μηνιαίο μίσθωμα, αυτό συνεφωνήθη στο ποσό των 1467,35 ευρώ, το οποίο θα αναπροσαρμοζόταν κάθε επόμενο έτος αυξανόμενο κατά 5% επί του αμέσως προηγούμενου μισθώματος. H σημερινή αξία του μηνιαίου μισθώματος ανέρχεται στο ποσό των 2.064,69 ευρώ.
H ιδιοκτήτρια του μίσθιου και ο σύζυγός της πριν την λήξη της 12ετούς μίσθωσης και παρά το γεγονός ότι είχαν εισπράξει 60 εκατ. δρχ ως “αέρα” ήγειραν αγωγή για απόδοση του μισθίου υποστηρίζοντας ότι η δωδεκαετής διάρκεια μίσθωσης που είχε συμφωνηθεί προσκρούει σε απαγορευτική διάταξη νόμου και ειδικότερα στη διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 εδ. β’ N. 1892/1990, η οποία κατ’ εξαίρεση επιτρέπει τη μίσθωση σε περιοχές που θεωρούνται ως παραμεθόριες εφόσον πρόκειται για συμβάσεις διάρκειας μέχρι και έξι έτη.
Προκειμένου να αποσύρουν την αγωγή, όπως υποστηρίζει ο μηνυτής αξίωσαν την αναπροσαρμογή του μηνιαίου μισθώματος στα 3.750 ευρώ, 45.000 ευρώ σε μετρητά ως “αέρα”, 45.000 ευρώ σε επιταγές για την υπογραφή νέου συμφωνητικού και 300.000 ευρώ ως εγγύηση ότι θα παρέμεινε στο μίσθιο μέχρι το τέλος του 2013 και μετά θα το εγκατέλειπε.
O δικηγόρος υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι επ’ ουδενί διεπράχθη το αδίκημα της εκβίασης καθώς δεν ζητήθηκαν χρήματα από τον μισθωτή προκειμένου να μην υποστεί τις συνέπειες μιας οποιασδήποτε άδικης πράξης αλλά ότι πρόκειται για μια αστικής φύσεως διαφορά την οποία επιχείρησε να ποινικοποιήσει. Πέραν αυτού επισημαίνει ότι η κατάθεση άυλης εμπορικής αξίας για την υπογραφή νέου ιδιωτικού συμφωνητικού μεταξύ της ιδιοκτήτριας και του μισθωτή δεν είναι παράνομη επισημαίνοντας ότι τα 45.000 ευρώ επρόκειτο να δηλωθούν στην εφορία εντός της νομίμου προθεσμίας από την είσπραξή τους.
Για το γεγονός ότι στα χρήματα αυτά δεν γινόταν μνεία στο πρακτικό συμβιβασμού που υπεγράφη στο γραφεία προκειμένου να αποσυρθεί η αγωγή της έξωσης του μισθωτή αυτό όπως τονίζει είναι κάτι που αφορά τα αντισυμβαλλόμενα μέρη και σε καμία περίπτωση τον ίδιο.
Οπως είχε προκύψει από την ακροαματική διαδικασία την ευθύνη για την έκδοση άδειας παραμεθορίου είχε η πλευρά του μηνυτή και όχι των κατηγορούμενων ενώ δεν φέρεται να προέκυψε η βασιμότητα του ισχυρισμού του ότι τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα εξέδιδαν τη συγκεκριμένη βεβαίωση πράγμα που δεν έπραξαν.
Προέκυψε ακόμη ότι η κατάθεση άυλης εμπορικής αξίας για την υπογραφή νέου ιδιωτικού συμφωνητικού μεταξύ της ιδιοκτήτριας και του μισθωτή δεν είναι παράνομη ενώ υπήρξε διαβεβαίωση ότι τα 45.000 ευρώ επρόκειτο να δηλωθούν στην εφορία εντός της νομίμου προθεσμίας από την είσπραξή τους.
https://www.dimokratiki.gr/arxeio/den-stichiothetithike-i-katigoria-tis-ekviasis/
