Στόχο την «άνοιξη του πολιτισμού» έθεσε ο Αν. υπουργός Πολιτισμού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκος Ξυδάκης, στην πρώτη του ομιλία του στη Βουλή και όρισε τον Πολιτισμό ως εξής:
«Η αρχαία κληρονομιά, η βυζαντινή κληρονομιά, η δημώδης ποίηση, το λαϊκό τραγούδι, η υψηλή αρχιτεκτονική του Πικιώνη και του Κωνσταντινίδη αλλά και η τέχνη του άγνωστου μάστορα σε ένα παρεκκλήσι, η ζωγραφική του Θεόφιλου και του Παπαλουκά. Πολιτισμός είναι η καλαισθησία, η ευγένεια στον καθημερινό βίο. Πεποίθηση μας είναι πως ο πολιτισμός δεν κατοικεί μόνο σε μουσεία και βιβλιοθήκες αλλά σε λεωφόρους πόλεων, πλατείες σε συναθροίσεις, όπου υπάρχει άνθρωπος ».
Δεν ξέρω πως θα καταφέρει ο κ. Ξυδάκης να κάνει πράξη αυτό που λέμε όλοι μεταξύ μας: «Πολιτισμός είναι τα πάντα στην καθημερινότητά μας», από ένα υπουργείο που έχει συνδυάσει τον Πολιτισμό αποκλειστικά και μόνον με τα επιτεύγματα και προβολή των προγόνων μας. Πως θα μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε όπως είπε την ταυτότητά μας.
Το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις: η απόδειξη ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτισμό είναι η ύπαρξη υπουργείου Πολιτισμού. Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση ελάχιστα πρόσωπα που ανέλαβαν το χαρτοφυλάκιο, για την πολιτική ελίτ της χώρας γενικά,το Υπουργείο Πολιτισμού λογίζεται περίπου σαν υπουργείο «δευτέρας διαλογής» ή «αγρανάπαυσης».
Κράτη με μεγάλο πολιτιστικό έργο δεν διαθέτουν καν υπουργείο Πολιτισμού – παράδειγμα η Γερμανία που ξοδεύει περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα, συντηρεί δεκάδες όπερες (51 μεγάλες, με πλήρες ρεπερτόριο), 133 συμφωνικές ορχήστρες, εκατοντάδες θέατρα, μουσεία, βιβλιοθήκες, ερευνητικά κέντρα κ.λ.π.
Τα ομόσπονδα κράτη έχουν το καθένα έναν τοπικό υπουργό-συντονιστή για το πολιτισμικό έργο, αλλά η ίδρυση, οργάνωση, χρηματοδότηση, συντήρηση των θεσμών, επαφίεται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ότι η ύπαρξη και μόνον ενός υπουργείου δεν φέρνει την άνοιξη. Εκτοτε η απόδειξη επιβεβαιώθηκε πολλές φορές. Ελπίζουμε ότι ο καινούργιος υπουργός θα κάνει την διαφορά και θα την φέρει.
