Όταν η Κως αδειάζει από τουρίστες, περί το τέλος του Οκτώβρη, κάποιοι άλλοι επισκέπτες δηλώνουν την παρουσία τους. Φέρνουν το δικό τους μήνυμα, σηματοδοτούν το πέρασμα στη χειμερινή περίοδο, απομειώνοντας κάθε διάθεση καλοκαιρινής νοσταλγίας.
Το πέρασμα των φλαμίνγκος γίνεται το σημείο τομής, το σταθερό σημείο αναφοράς, έναρξης και τέλους του χειμώνα ή αλλιώς έναρξης και τέλους της τουριστικής περιόδου. Η αρχή και το τέλος σε μια αδιάκοπη, αδιάλειπτη, σχέση ζωής, κάθε τέλος μια καινούρια αρχή. Το ταξίδι από τον κρύο βορρά στον ζεστό νότο θυμίζει για μια ακόμα φορά το αδιάσπαστο του πλανήτη, της ζωής δίχως τεχνητά όρια, της αλληλεξάρτησης του ενός από τον άλλο.
Κάθε καθυστέρηση στην προσέλευση των φλαμίνγκος προκαλεί συζητήσεις. Το γιατί και το πώς, τι μας επιφυλάσσει ο χειμώνας, θα είναι κρύος ή ζεστός; Αυτές οι συνηθισμένες συζητήσεις που κρύβουν ουσία και ενδιαφέρον για την πραγματική ζωή, αυτή που καθορίζεται από τον κύκλο της φύσης.
Τα φλαμίνγκος δεν είναι απλοί επισκέπτες, δεν πρόκειται για απλούς νομάδες της μιας στάσης, της μιας νύχτας, αλλά για κάτι πολύ παραπάνω. Με διαλείμματα έστω, εξαρτώμενα από τις καιρικές συνθήκες, η παρουσία τους γίνεται σταθερό σημείο αναφοράς για τους κατοίκους του νησιού, από το τέλος του Φθινοπώρου έως την αρχή της Άνοιξης.
Είναι η νότα της χαράς και της αισιοδοξίας, όταν όλα γύρω αλλάζουν και κυριαρχούν υποτονικοί ρυθμοί. Εμπλουτίζουν με χρώματα το χειμωνιάτικο τοπίο και αναδεικνύουν την αξία της προσπάθειας να διασωθούν δύο από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους του νησιού. Η εγκαταλελειμμένη αλυκή στο Τιγκάκι και η λίμνη στο Ψαλίδι. Δύο σημεία αναφοράς που ακόμα κι όταν οι άνθρωποι προσπάθησαν να τα αλλοιώσουν, σε προγενέστερες εποχές, τα φλαμίνγκος ποτέ δεν ξέχασαν. Δεν έχασαν ποτέ τον προσανατολισμό τους, δεν ξέχασαν ποτέ τους φίλους τους, γιατί υπήρχαν εκεί, ως φάροι στο πέλαγος, να τους περιμένουν.
Άλλωστε, τι σηματοδοτούν τα ταξιδιάρικα πουλιά, τι μας θυμίζουν με το πέρασμά τους; Μήπως τον σκοπό που ξεχάσαμε, τον προορισμό που χάσαμε; Αυτό που παρέσυρε το διάβα του χρόνου αλλά βρίσκεται πάντα εκεί να μας περιμένει. Για αυτά ο ζεστός υγροβιότοπος. Για εμάς, οι άνθρωποι, ο τόπος, οι εικόνες, οι σχέσεις, τα συναισθήματα.
Άνθρωποι και φλαμίνγκος έχουμε πολλά κοινά. Ζούμε ομαδικά, χάνοντας τον προσανατολισμό μας μένουμε μόνοι και χανόμαστε. Οι δύο κοινωνίες δεν έχουν να κάνουν απλώς με άτομα αλλά με ζευγάρια. Συλλογική ζωή μεν αλλά σε ζευγάρια, με ευθύνη και των δύο στην ανατροφή των απογόνων και, το πιο εντυπωσιακό, το φλαμίνγκο να παράγει γάλα για να μεγαλώσει τα μικρά του. Πολλά κοινά, λοιπόν.
Οι κάτοικοι της Κω είναι τυχεροί. Παρά τη μεγάλη τουριστική ανάπτυξη το νησί διατηρεί μοναδική βιοποικιλότητα, στο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Το ήπιο του κλίματος διαμορφώνει μοναδικά καλές συνθήκες διαβίωσης για πουλιά και ανθρώπους. Η Κως είναι σταυροδρόμι, λαών, πολιτισμών και μεταναστευτικών πουλιών. Μια σχέση ζωής που δεν έχει διαρραγεί μέχρι σήμερα και οφείλουμε να διαφυλάξουμε στο μέλλον.
Όταν ο χειμώνας έρχεται, το ροζ του φλαμίνγκο δίνει νότα αισιοδοξίας ότι είναι περαστικός. Όταν τα φλαμίνγκος μειώνονται και η στάθμη της λίμνης κατεβαίνει είναι το σήμα της φύσης που ξαναγεννιέται και της ζωής που επανέρχεται σε ταχύτερους, καλοκαιρινούς, τουριστικούς ρυθμούς.
Έτσι, όλα γίνονται περαστικά και πάντα κάτι υπάρχει να περιμένουμε. Σε ένα ταξίδι ζωής, με ενδιάμεσες στάσεις, πολλούς σταθμούς και σταθερούς προορισμούς.
Γιώργος Κατσάβαρος
