Απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Γιανναρά και με αφορμή την συζήτηση που γίνεται μετά την δήλωση του υπουργού Παιδείας : «Η αριστεία υπό κάποιους όρους είναι ρετσινιά. Διότι αν γίνεις άριστος απλώς με μια διαδικασία, φέρεις το βάρος της αριστείας σου, πρέπει να αποδεικνύεις διαρκώς την αριστεία σου εσαεί, ενώ αν αποτύχεις στον διαγωνισμό αριστείας, τότε φέρεις το στίγμα αυτής της αποτυχίας. Δεν νοείται η έννοια αριστείας και δη σε αυτές τις ηλικίες. Είναι τραγικό».
Γράφει ο Χ. Γιανναράς :
«Εντυπωσιακή οπωσδήποτε παρουσία και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, με λόγο στιβαρό, μετρημένο, δίχως την εγγενή στον κομματικό λόγο αναπηρία του φτηνιάρικου ναρκισσισμού. Αλλά μάλλον δέσμιος στα αφελή στερεότυπα μιας λαϊκίστικης, ισοπεδωτικής εκδοχής της δημοκρατίας. Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να χαρακτηρίσει την «αριστεία» σαν «ρετσινιά» και τα λεγόμενα στην Ελλάδα «Πρότυπα» σχολεία σαν θεσμοποιημένη ταξική ανισότητα.
Πλήρης επιστροφή στον πασοκικό εκπαιδευτικό πρωτογονισμό της δεκαετίας του ’80, με τον φανατισμό της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω και τα κρετινικά συνθήματα, όπως: «κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά»! – να μην διορθώνονται λάθη, στο σχολείο να είναι όλοι ίσοι στην αγραμματωσιά.
΄Αραγε δεν υποψιάστηκε ποτέ ο εκπαιδευτικός κ. Μπαλτάς ότι η άμιλλα δεν είναι εφεύρημα των καπιταλιστών, αλλά αυτονόητο παρακολούθημα της παιδείας από καταβολής του κοινωνικού γεγονότος; Συνώνυμη η άμιλλα με τη χαρά της δημιουργίας, της προόδου, της καινοτομίας, κίνητρο αυτοπροαίρετης (όχι αναγκαστής) εργατικότητας, καταλύτης για το μεράκι της έρευνας.
Η αριστεία είναι «ρετσινιά» μόνο στις «δημοκρατίες» των κολχόζ, που η Ιστορία τις ταξιθετεί μαζί με τα Γκουλάγκ, τα οποιουδήποτε χρώματος στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Σχολεία χωρίς άμιλλα και στόχευση στην αριστεία είναι στρατωνισμός – στον καταναγκασμό ή στον ασυμμάζευτο χαβαλέ.
Κι ακόμα: Χωρίς «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε, την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους» δεν υπάρχει ούτε και «πολιτικό άθλημα». Υπάρχει μόνο η υποταγή στην αυθεντία ή η στυγνή χρησιμοθηρία της σύμβασης. Δηλαδή το κλίμα του νομιμοποιημένου ατομοκεντρισμού, όπου αυτονόητα βλαστάνει η λαμογιά, η εξάλειψη της «αίσθησης του δημοσίου συμφέροντος», η άπληστη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος, ο αμοραλισμός.»
Υ.Γ. Tα πράγματα είναι μάλλον απλά. Είμαστε μια «δημοκρατία μετρίων». Μας κυβερνούν μέτριοι, μας μιλούν μέτριοι και εμπιστευόμαστε τον πολιτισμό μας στους μέτριους. Έως τώρα, τους άριστους τους εξορίζουμε. Κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από πυρήνες αριστείας. Ειδικά η δική μας, χρειάζεται την ανάταση, μέσα από τη δημιουργία, την καινοτομία, την παραγωγή και την εξωστρέφεια. Τους άριστους δεν τους θέλουμε για να τους θαυμάζουμε αλλά για να τραβήξουν μπροστά τη δημοκρατία μας. Για τους μέτριους τους χρειαζόμαστε τους άριστους, κύριε Υπουργέ. Όχι για να τους βολέψουμε σε θέσεις και αξιώματα. Να τους απελευθερώσουμε για να γίνουν πρότυπα ζωής και κουλτούρας, ώστε να τραβήξουν και τους υπόλοιπους μπροστά. Να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα από αυτή την οσμή σαπίλας που η «ειδωλοποίηση» των μετρίων έφερε στον πολιτισμό μας.
