Τη θέση πως ο Βορράς της Ευρώπης δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση να εκφράζει «ηθική αγανάκτηση» και να κουνά το δάκτυλο για την Ελλάδα, η οποία υπερφορτώθηκε με χρέη πολύ πέραν της πραγματικής οικονομικής της δύναμης και στην οποία δεν έφθασε ούτε το ένα δέκατο του «πακέτου διάσωσης» διατυπώνει η οικονομική αναλύτρια και συνιδρύτρια του «Centre for New Empowerment Concepts» της Βιέννης, Κλαούντια Μιούλερ-Έλζιγκαν, σε σχόλιο της που δημοσιεύεται στη σημερινή «Βίνερ Τσάιτουνγκ».
Καταδικάζοντας ποικιλότροπα τις κερδοσκοπικές μεθόδους, η κ. Μιούλερ-Έλζιγκαν επισημαίνει ότι το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι ούτε αριθμητικό μέγεθος, ούτε μέσο συναλλαγής, αλλά «εργαλείο εξουσίας, η οποία προέκυψε δια μέσου του χρόνου ως διεφθαρμένη συμβίωση του συχνά αποκαλούμενου “ένα τοις εκατό” της οικονομικής ολιγαρχίας, με την ελέγχουσα τα κρατικά αποθέματα εξουσίας, πολιτική κάστα, μια συμβίωση, που, δυστυχώς, καθίσταται δυνατή με την κατά βάση τιμιότητα και την καλοπροαίρετη ευπιστία των μαζών».
Όπως τονίζει, μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί αυτό το «ένα τοις εκατό» και μετατοπίζει τα κερδοσκοπικά κατασκευάσματά του στην πραγματική οικονομία, μόνον έτσι μπορεί και εξασφαλίζει τα bail-outs και τα bail-ins της πραγματικής οικονομίας για τα αποτυχημένα κερδοσκοπικά κατασκευάσματά του, και μόνον έτσι πιστεύει αυτό το «ένα τοις εκατό» ότι μπορεί να εξαναγκάσει το «99 τοις εκατό» στη δουλεία συμφωνιών που διαρκούν ολόκληρες γενιές.
Η ίδια αναφέρει ότι «για να διατηρηθεί η πλασματική κατασκευή του “έχειν” για το “ένα τοις εκατό”, πρέπει το “99 τοις εκατό” να υπερφορτωθεί με “πρέπει”, κάτι που συνέβη στην Ελλάδα, η οποία υπερφορτώθηκε με χρέη πολύ πέραν της οικονομικής της δύναμης και η οποία είναι περισσότερο θύμα παρά θύτης».
Η κ. Μιούλερ-Έλζιγκαν καταγγέλλει πως λιγότερο από 10% του προβλεπόμενου «πακέτου διάσωσης» με δάνεια για την Ελλάδα έφθασε πραγματικά στη χώρα, αλλά αυτά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να εξυγιανθούν τα ισοζύγια γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Ακολούθως, η αναλύτρια θέτει σειρά βασικών ερωτημάτων για το κατά πόσο είναι νόμιμο να αποπληρώνονται δάνεια, τα οποία δεν δόθηκαν στην πραγματική οικονομία, με κεφάλαια και τόκους από την πραγματική οικονομία, για το έως πού φθάνει η εντολή στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και επίσης για το κατά πόσον ευθύνεται πραγματικά ο λαός για τα χρέη του «πρίγκηπά» του.
Η ίδια εκτιμά πως δεν υπάρχει λύση μέσα στο υπάρχων σύστημα και πως μόνον ένα αποφασιστικό, επαναστατικό βήμα από αυτό το «99 τοις εκατό» μπορεί ίσως να σώσει την Ελλάδα, δηλαδή διακοπή όλων των πληρωμών τόκων, περιορισμός της αποπληρωμής κεφαλαίων μόνον στο επίπεδο των κεφαλαίων που πραγματικά εισέρρευσαν στην ελληνική οικονομία και εισαγωγή μιας νέας δραχμής ως κυρίαρχου νομίσματος, ελεύθερου από χρέη και τόκους, ακόμη και αν γι αυτό απαιτείται μια έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
