Ο παγκόσμιος πληθυσμός… γερνά επικίνδυνα και μέχρι το 2050 οι ηλικιωμένοι άνω των 60 ετών θα έχουν φτάσει τα δύο δισεκατομμύρια.
Προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν αυτήν τη δημογραφική «βόμβα», αρκετές χώρες καταφεύγουν σε αντισυμβατικές, ακόμη και… φουτουριστικές λύσεις για να φροντίσουν τα μέλη της τρίτης ηλικίας.
Η παράδοση στην Κίνα επιβάλλει τον σεβασμό στις παλαιότερες γενιές και από το 2013 υπάρχει και σχετική νομοθεσία η οποία απειλεί με πρόστιμα και ποινές τα παιδιά που δεν φροντίζουν τους γονείς τους.
Ο αριθμός των ηλικιωμένων, δε, αναμένεται ότι θα ξεπεράσει το 35% του πληθυσμού της χώρας, φτάνοντας τα 500 εκατομμύρια. Βάσει νόμου, τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να καλύπτουν τις οικονομικές και συναισθηματικές ανάγκες των γονιών τους και να τους επισκέπτονται αρκετές φορές τον μήνα.
Καθώς, όμως, δεν είναι όλοι σε θέση -ή δεν θέλουν- να τηρήσουν τον νόμο, βρήκαν ένα… παραθυράκι: αρκετές εταιρείες προσφέρουν τη δυνατότητα επιλογής ενός επαγγελματία ?τέκνου?, το οποίο θα επισκέπτεται έναντι αμοιβής τους ηλικιωμένους γονείς στη θέση του παιδιού τους και θα τους κρατά συντροφιά για τουλάχιστον δύο ώρες.
Στην Ιαπωνία, πάλι, η υψηλή τεχνολογία υποκαθιστά τα εργατικά χέρια: οι Ιάπωνες προτιμούν να αναθέσουν τη φροντίδα των ηλικιωμένων τους σε ρομπότ και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, παρά να ανοίξουν τα σύνορά τους σε ξένους, οι οποίοι θα μπορούσαν να εργαστούν στον τομέα αυτόν.
Ετσι, στην ιαπωνική αγορά κυκλοφορούν κάθε είδους προϊόντα, όπως ένα κρεβάτι που μετατρέπεται σε αναπηρικό καροτσάκι και άρα ο ανήμπορος υπερήλικος δεν χρειάζεται ανθρώπινη συνδρομή για να μετακινηθεί, ή «εξωσκελετοί» που αυξάνουν τη μυϊκή δύναμη του γέροντα, για να μπορεί να ανταποκριθεί στην καθημερινότητα.
Η Ιαπωνία είναι η ταχύτερα γηράσκουσα κοινωνία στον κόσμο, καθώς ένας στους τέσσερις είναι άνω των 65 και το 2050 η αναλογία θα φτάσει το 35%, με αποτέλεσμα οι Αρχές να μιλούν για «γκρίζο τσουνάμι». Με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο προσπαθεί να διαχειριστεί το πρόβλημα η Νέα Ζηλανδία, η οποία «αιμορραγεί», καθώς η νεολαία εγκαταλείπει τη χώρα για να βρει πιο καλοπληρωμένη εργασία σε άλλες χώρες. Οι Αρχές αυξάνουν τη μετανάστευση από χώρες της Ασίας, για να ενισχύσουν το νεανικό εργατικό δυναμικό και ταυτόχρονα προσπαθεί να δώσει κίνητρα στους νέους για να επιστρέψουν.
Στη Γερμανία, όπου ο συνολικός πληθυσμός μειώνεται και οι ηλικιωμένοι αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς, υπάρχει μια πιο ανθρωπιστική προσέγγιση του ζητήματος: σε αρκετές πόλεις συστήνονται κοινότητες όπου ηλικιωμένοι κατοικούν κοντά σε άτομα ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπάρχει μεγαλύτερη αλληλεπίδραση μεταξύ των γενεών και ταυτόχρονα οι «παππούδες» δεν νιώθουν αποκλεισμένοι από τον κοινωνικό ιστό. Σε όσες κοινότητες λειτουργούν ήδη, τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά και ουδείς σκέφτεται τη μετακόμιση.
Η Αυστραλία είναι αντιμέτωπη με τον γνωστό κίνδυνο για τα ασφαλιστικά ταμεία. Η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι πολύ σύντομα ο αριθμός των συνταξιούχων θα ξεπερνά κατά πολύ αυτόν των εργαζομένων και συγκεκριμένα ένας θα πρέπει να συντηρεί επτά. Εχοντας αυτό κατά νου, οι Αρχές πιέζουν τις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν εργαζόμενους άνω των 50 ετών και μάλιστα ίσως να επιβάλουν και σχετικό πλαφόν. Μια μεγάλη αλυσίδα σιδηρικών, το εργατικό δυναμικό της οποίας αποτελείται σε ποσοστό 25% από εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας, προβάλλεται ως πρότυπο για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις.
Εθνος
