Στις πολιτισμένες κοινωνίες οι παραβάτες, οι εγκληματίες, παραδίδονται στα χέρια της δικαιοσύνης και κατευθύνονται ή όχι στη φυλακή. Το δικαίωμα κάποιου φυλακισμένου ή κρατούμενου δεν υπάρχει σε αντιδιαστολή με το δικαίωμα κάποιου άλλου. Δεν διαλέγουμε δικαιώματα ανθρώπων που μας είναι πιο συμπαθείς και αντιδρούμε σε δικαιώματα άλλων που δεν μας είναι. Δεν διαλέγουμε «δικαίωμα Ξηρού» ή «δικαίωμα Σταμάτη». Κάτι σαν «τεστ» αυτό, για να συνειδητοποιήσουμε αν ελέγχουμε οι ίδιοι τις τάσεις κανιβαλισμού μας ή αν αυτές μας ελέγχουν. Οι δε δημοσιογράφοι σ΄αυτές τις διαδρομές οφείλουν να παρακολουθούν το κάθε βήμα. Μέχρι την φυλάκιση ή την περίεργη αποφυλάκιση (υπάρχουν και τέτοιες αποφυλακίσεις). Από εκεί και πέρα η συνείδησή μου λέει ότι σταματάει ο ρόλος τους. Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφορούσε σε εφημερίδα ένα κείμενο για την Βίκυ Σταμάτη Τσοχατζοπούλου και τις μέρες της στη φυλακή. Ήταν το τρίτο ή τέταρτο «ρεπορτάζ» με το ίδιο θέμα. Σχεδόν έχει γίνει εβδομαδιαία ενασχόληση «Τι κάνει η Βίκυ στην φυλακή». Το τελευταίο μάλιστα «ρεπορτάζ» στέφθηκε με …απόλυτη επιτυχία γιατί συνοδευόταν με πανάθλιες φωτογραφίες, εξευτελίζοντας και διαπομπεύοντας έναν ψυχικά άρρωστο- γιατί τέτοιους φιλοξενεί το Δρομοκαϊτιο- τις οποίες βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό μετά την δραπέτευσή της να αναπαράγουν ξανά. Τι καλύτερος που θα ήταν ο κόσμος μας, εάν αυτές οι κιτρινοφυλλάδες, έκλειναν πάραυτα και με συνοπτικές διαδικασίσες ως επικίνδυνες για την δική μας νοητική και ψυχική υγεία;
Η δημόσια σφαίρα σε βαθιές ασκήσεις κανιβαλισμού….
