‘ Ακουγα σε τηλεοπτικό πάνελ μεγαλοπολιτικό ένα ολόκληρο βράδυ, να ρωτά υπουργό της κυβέρνησης, που θα βρει τα χρήματα η κυβέρνηση για να πληρώσει το ρεύμα ή τα κουπόνια σίτισης στους κάτω του ορίου φτώχειας , σύμφωνα με το τελευταίο νομοσχέδιο περί ανθρωπιστικής κρίσης. Αναλωνόμαστε για μια ακόμη φορά στα αυτονόητα. Και μόνον η αρχή μιας συζήτησης για το εάν κάποιοι δικαιούνται ή όχι να έχουν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ηλεκτρικό ρεύμα και φαγητό στο σπίτι τους και για το πώς θα τους το εξασφαλίσουμε παραπέμπει σε κοινότητα αποκτηνωμένων όντων. Υπό τις σημερινές συνθήκες ζωής είναι σαν να διαπραγματευόμαστε, πλήρως νομιμοποιημένοι, το δικαίωμα κάποιων στο οξυγόνο και την αναπνοή.
Υ.Γ. Δεν θέλω να το επεκτείνω και να αναλύσω, τι είδους προσωπικότητα μπορεί να είναι κάποιος, ο οποίος δεν παραμένει στην ερώτηση «που θα βρείτε τα λεφτά» που καλώς γίνεται, και αντιπαλεύοντας τα επιχειρήματα του απέναντι με σοβαρότητα, αλλά με σαρδόνιο χαμόγελο, λες και από μέσα του χαιρόταν που δεν θα μπορέσουν ίσως να βρεθούν χρήματα. Δυστυχώς αυτή η αίσθηση χαιρεκακίας είναι έντονη τον τελευταίο καιρό και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται καθηγητής οικονομολόγος σαν τον κ. Τζέιμς Ντίν να μας πει για την μοίρα μας που κρέμεται σε έναν αγώνα κυριαρχίας προσώπων που δρουν ιδιοτελώς ( και για τους ίδιους και για το κόμμα τους), αλλά οι θεωρίες του Φρόιντ, του Γιουνγκ, του Λακάν ή των νεότερων προφητών περί της ψυχής.
Αποκτήνωση
