Τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας είναι γλυκύτατα, ακόμη και για τους άθεους. Εθιμα «ζυμωμένα» με τη λαϊκή παράδοση κάθε τόπου. Θες γιατί έχουν νοσταλγικό άρωμα παιδικής ηλικίας όπου όλα ήταν γιορτή, τα καινούργια κάτασπρα παπούτσια σου, η στολισμένη σου λαμπάδα, θες το στόλισμα του Επιταφίου στο οποίο κάποτε μετείχες, η περιφορά του σε μια ατμόσφαιρα χαρμολύπης με τα πρόσωπα των πιστών φωτισμένα από το φως των κεριών, η εκπληκτική ποίηση των θρησκευτικών ύμνων, θες η Άνοιξη που ερχόταν μυροβόλα και οργιαστική και μέσα σου.
Ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως σε όλα αυτά και στην βαθύτερη και φιλοσοφική έννοια των ημερών, δεν μπορεί να ανήκει η πρόσφατη νεοπλουτίστικη συνήθεια να έρχεται με τιμές …αρχηγού κράτους το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα!
Ειλικρινά, προσωπικά αυτό το « παρουσιάστε» σε μια πίστα αεροδρομίου μου χαλάει όλη την μυσταγωγία και γλυκύτητα των υπολοίπων ημερών.
Πάντα είχα τους προβληματισμούς μου και τις αντιρρήσεις μου μ’ αυτή την παράσταση. Πάντα πίστευα πως το «‘ Αγιο και Ανέσπερο Φως» δεν έχει ανάγκη ούτε από τελετές ούτε από παραστάσεις.
Και η απορία που εκφράστηκε ως τίτλος ενός άρθρου που διάβαζα, απόλυτα εύστοχη: «Τιμές αρχηγού κράτους στον αρχηγό του σύμπαντος; …οποιοσδήποτε θα καταλάβαινε ότι είναι πράγμα βλάσφημο να υποδέχεσαι τον Θεό με τις τιμές που υποδέχεσαι π.χ. τον αρχηγό της Μάλτας.»
Μήπως είναι καιρός είναι να σταματήσει αυτή η φανφαρόνικη σύζευξη της δήθεν θρησκευόμενης εξουσίας με την άδολη θρησκευτική λατρεία του λαού;
Και δεν το λέω για λόγους οικονομικούς που πολλοί επικαλούνται. Το λέω γιατί δεν την αξίζει καν ούτε η ίδια η μυσταγωγία «γένεσης» του Φωτός, με όποιο τρόπο και αν αυτή να τεκταίνεται…
Το μήνυμα που συμβολίζει το ‘ Αγιο Φως της Ανάστασης, είναι η ελπίδα που γεννιέται μετά από την δοκιμασία. Είναι μήνυμα ελευθερίας για όλους, είτε αποδέχονται την ύπαρξη του υπερφυσικού γεγονότος, είτε εκτιμούν πως πρόκειται για δοξασία.
Και με την έννοια αυτή, δεν έχει καμιά σχέση με κάθε εκμετάλλευση.
Πως ζούσαμε μέχρι το 1988, που δεν φέρναμε το Άγιο Φως αεροπορικώς από την Ιερουσαλήμ;
Πως έγινε και το υποδεχόμαστε σε μια πίστα αεροδρομίου;
Ολη την ιστορία, όπως την αποτυπώνει ο Νικόλας Λεοντόπουλος σε ένα ρεπορτάζ του στους 4 ΤΡΟΧΟΥΣ: « Η μεταφορά του Αγίου Φωτός δεν ήταν πάντα υπόθεση της Πολιτείας, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Το όχι και τόσο μακρινό 1998, ένας ταξιδιωτικός (πάλι καλά που στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν… μυστικός) πράκτορας έπεισε το κράτος να μετατρέψει μια θρησκευτική τελετή σε εθνική παράδοση (με το αζημίωτο για τον πράκτορα): ο Ιάκωβος Οικονομίδης, ο οποίος φέρει (πλέον) τον τίτλο τιμής του Ανώτερου Ταξιάρχη του Παναγίου Τάφου, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου στην οδό Νίκης 23. Λόγω της σχέσης του με τον τότε Εξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα (και μετέπειτα Πατριάρχη) κ. Ειρηναίο, ανέλαβε αποκλειστικά τη μεταφορά του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα (μαζί, φυσικά, και τη μεταφορά των καραβανιών των προσκυνητών). Όλα αυτά μέχρι το 2002, όταν τα ’σπασε με το Πατριαρχείο. Τη δόξα του κ. Οικονομίδη εζήλωσε το ελληνικό κράτος, το οποίο αποφάσισε να ναυλώνεται ειδικό αεροσκάφος της Ολυμπιακής για τη μεταφορά του Φωτός. Το 1998, λόγω κρίσης στην Ολυμπιακή, τη μεταφορά του Φωτός στην Αθήνα ανέλαβε στρατιωτικό C-130. Σ’ αυτή την περίσταση φαίνεται να ανάγεται και η απόφαση να του αποδίδονται (στο… Φως!) τιμές αρχηγού κράτους.»
«Τιμές αρχηγού κράτους στον αρχηγό του σύμπαντος;»
