Η λέξη Πάσχα εβραϊκής καταγωγής (Πεσάχ) σημαίνει «πέρασμα», «μετάβαση», «περνάω απέναντι». Περνάω από μια κατάσταση στην άλλη. Λίγες φορές όπως φέτος η αρχική σημασία της λέξης είναι τόσο συγκλονιστικά ταιριαστή με την εποχή. Η ελληνική κοινωνία βιώνει το πιο σκληρό πέρασμα στη νεότερη ιστορία της. Και είναι ακόμα πιο σκληρό το πέρασμα, γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα βρούμε απέναντι. Οι μεταβάσεις είναι πάντα επώδυνες, αλλά και λυτρωτικές. Γιατί η μόνη βεβαιότητα είναι ότι θα αλλάξουμε. Κι εκείνο που θα παλέψουμε είναι για το καλύτερο. Κανείς από μας έπειτα από αυτή την κρίση δεν θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν. Εάν το νιώθουν αυτό πραγματικά οι περισσότεροι από μας, τότε το πέρασμα έχει πολλές πιθανότητες να γίνει δημιουργικό. ΄Οσο δύσκολο κι αν είναι. Εξάλλου όπως λέει κι ο ποιητής «Δεν γίνεται Πάσχα χωρίς χωματένιο δρόμο. Γίνεται; Χωρὶς μαντίλι νὰ τὸ βγάλεις ἀπ’ τὴν τσέπη σου, νὰ σκουπίσεις τὰ παπούτσια σου, νὰ μπεῖς στὴν ἐκκλησία… Πῶς νὰ πᾶς στὸ Πάσχα, στὴν Ἀνάσταση ἀπ’ τὴν ἄσφαλτο; Γίνεται Πάσχα χωρὶς τὸ θάμνο του τὸν ἀνθισμένο; Χωρὶς ροδάμι;…»(Θ. Γκόνης).
Μόνο που στα περάσματα καρτερούν οι «λαθρέμποροι». Αυτοί που σου υπόσχονται εύκολα περάσματα και χωρίς σκοτούρες. Αυτοί που προτείνουν το μίσος για τον «αντίπαλο», ως μαγικό φάρμακο για τις αγωνίες και τους φόβους που γεννάει το άγνωστο αύριο. Όμως, εμείς ξέρουμε για το «φιλί της αγάπης» του εθίμου. Υπάρχει πιο ευφρόσυνη στιγμή μέσα σ’ όλο το χρόνο; Δεν νομίζω. Με ένα φιλί έγινε η προδοσία με ένα φιλί καταλύεται. Το φιλί δίνει ένα τέλος στην επιβολή της προδοσίας και για να το επεκτείνουμε, στο τέλος της κυριαρχίας του πόνου, του μίσους και του θανάτου.
Πέρασμα
