Ήταν 11 Νοεμβρίου 2014… Τότε «παγωμένος» ο κόσμος του Κολοσσού διάβασε την ανακοίνωση της λύσης της συνεργασίας με το «δικό του» παιδί τον Μιχάλη Κουταλιανό και τη συνεργασία με τον Άρη Λυκογιάννη! Και για μην παρεξηγηθούμε ότι γιατί ο Μιχάλης ήταν κακός προπονητής ή ο κόουτς Λυκογιάννης κανένας…τυχαίος. Έξι μήνες μετά οι φίλαθλοι των «θαλασσί» πίνουν νερό στο όνομα του προπονητή της ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει (για να μην παρεξηγηθούμε) ότι ο Κουταλιανός δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Ο Άρης Λυκογιάννης λοιπόν στο διάστημα αυτό των έξι μηνών έχει καταφέρει να κλέψει τις εντυπώσεις με τη μεθοδικότητα, τον επαγγελματικό και τη φιλοσοφία του, κάνοντας τον Κολοσσό να παίξει σπουδαίο μπάσκετ και να αποτελεί για πολλούς την ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος. Οι «θαλασσί» παίζουν ίσως (μαζί με τη σεζόν 2011-12) το καλύτερο μπάσκετ στην ιστορία τους στην Α1 και χωρίς υπερβολή η παραμονή του στο «Βενετόκλειο» θεωρείται πλέον λαϊκή απαίτηση. Ο κόσμος φέτος αγάπησε τον Κολοσσό για το μπάσκετ που παίζει και φυσικά τον Έλληνα τεχνικό, ο οποίος με το ήθος, την εργατικότητα και τη σεμνή του παρουσία (εκτός παρκέ, γιατί μέσα στο γήπεδο είναι «φωνακλάς» και… ζει το παιχνίδι με το δικό του τρόπο), έχει κάνει πολλούς φίλους. Δεν χρειάζεται φυσικά να πούμε και τη δική μας άποψη, η οποία ταυτίζεται πλήρως μ’ αυτή του φίλαθλου κόσμου της Ρόδου. Είναι ΛΑΪΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ο Άρης Λυκογιάννης να μείνει στη Ρόδο. Και γιατί το εξηγούμε παρακάτω:
Πρόκειται ίσως για έναν από τους πλέον παρεξηγημένους Έλληνες τεχνικούς, η δουλειά του οποίου όμως δικαιώνεται σε καθημερινή βάση στη Ρόδο. Κι αυτό γιατί ήρθε στο νησί για να αναλάβει την ομάδα σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, στην οποία ουσιαστικά στόχος αποκλειστικά και μόνο ήταν η παραμονή. Με μικρό μπάτζετ (η διοίκηση φέτος έκανε τα πάντα για κλείσει παλιούς λογαριασμούς και γι’ αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους…), χωρίς πολλά λόγια και με σκληρή δουλειά έχει οδηγήσει τον Κολοσσό στην πρώτη επτάδα, εξασφαλίζοντας από νωρίς την παραμονή του στην Α1.
Οι αστικοί μύθοι που είχαν κυκλοφορήσει για τον συγκεκριμένο προπονητή μερικές φορές περνούσαν και τα όρια του θρύλου. Πολύ σκληρός, αθυρόστομος, δυνάστης με τεταμένες σχέσεις πάντα στις ομάδες που δούλευε. Στην Σουηδία που δούλεψε επίσης κυκλοφόρησαν φήμες για την οξύτητα του χαρακτήρα του. Φέτος όμως, αυτός για τον οποίο τόσα χρόνια ακούστηκαν τόσα πολλά μπορεί και να είναι ο προπονητής της χρονιάς. Αν ο πρώην «θαλασσί» Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης, τότε θα ήταν σίγουρα εκείνος που έπρεπε να πάρει το συγκεκριμένο τίτλο.
Ο Άρης Λυκογιάννης λοιπόν κατάφερε να δέσει μία «δύσκολη» ομάδα και από τη στιγμή που αποχώρησαν οι… καλοί αλλά «προβληματικοί» (με την έννοια του ομαδικού μπάσκετ) Μάικ Τζέιμς και Ζβόνκο Μπούλιαν, οδήγησε τους «θαλασσί» από επιτυχία σε… επιτυχία. Και δεν είναι μόνο οι νίκες και η θέση στο βαθμολογικό πίνακα, αλλά το καλό μπάσκετ και η σούπερ ψυχολογία που έχουν αποκτήσει οι παίκτες με τον κόουτς στον πάγκο. Ο ίδιος κατάφερε να κάνει δύο ταλαντούχους αθλητές, τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη και τον Βασίλη Τολιόπουλο να παίζουν στο «κόκκινο» σαν να είναι το τελευταίο τους παιχνίδι και παράλληλα να διατηρήσει ένα εξαιρετικό κλίμα. Ο Άγγελος Τσάμης έχει ανέβει επίπεδο σε όλους τους τομείς από πέρσι και πλέον δεν είναι τυχαία κορυφαίος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες της ιστορίας του Κολοσσού (εκτός από τις τάπες φυσικά…) Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κάθε παίκτης έχει το ρόλο του μέσα στην ομάδα και σε κάθε αγώνα πάντα έβγαζε και έναν «άσο» από το μανίκι. Με Αμερικανούς, οι οποίοι δεν παίρνουν περισσότερα από 2.500 ευρώ το μήνα και με Έλληνες αθλητές που αγαπούν και «πονούν» την ομάδα, ο Άρης Λυκογιάννης δικαιούται και με το παραπάνω τον τίτλο ενός εκ των κορυφαίων προπονητών της χρονιάς στη Basket League. Και μπορεί ο ίδιος να θεωρεί ότι οι παίκτες κάνουν τον προπονητή καλό ή κακό (όπως δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου…), αλλά όπως και να έχει, ο Άρης Λυκογιάννης έχει βάλει το δικό του «λιθαράκι» στο φετινό οικοδόμημα του εξαιρετικού Κολοσσού, ο οποίος μετά από δύο χρόνια μέτριου (κατά γενική ομολογία) μπάσκετ, φέτος… μαγνητίζει και με το παραπάνω τον κόσμο.
Τελικά ο χαρακτήρας παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο σε έναν προπονητή, ειδικά αν μιλάμε για επίπεδο Α1. Το πιο σημαντικό ωστόσο σε τέτοιες καταστάσεις είναι η χημεία. Ο Λυκογιάννης δεν άλλαξε προσωπικότητα, με την ίδια μετακόμισε στην Ρόδο αλλά εκεί τον πίστεψαν, δεν τον αμφισβήτησαν και η δουλειά του απέδωσε γρήγορα καρπούς. Σημαντικό ρόλο για τον ερχομό του στη Ρόδο έπαιξε εκτός από τη διοίκηση και ο γενικός διευθυντής της ομάδας Γιώργος Γκοτζογιάννης, τον οποίο ο Λυκογιάννης είχε ως αθλητή στον Έσπερο και στον Σπόρτιγκ. Η «χημεία» λοιπόν «έδεσε» και με το παραπάνω, ο Κολοσσός φέτος είναι απολαυστικός και μεγάλο μερίδιο… ευθύνης ανήκει στον Άρη Λυκογιάννη, με τη διοίκηση να ΟΦΕΙΛΕΙ να ανανεώσει τη συνεργασία μαζί του για τις εξαιρετικές «παραστάσεις» μέσα στο παρκέ. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετός κόσμος λέει και… επαναλαμβάνει ότι φέτος βλέπει ξανά καλό μπάσκετ.
Οπότε πλέον η διοίκηση του Κολοσσού έχει το «μαχαίρι έχει και το καρπούζι» και φυσικά είναι απόλυτα ικανοποιημένη από την παρουσία του κόουτς Λυκογιάννη, ο οποίος δικαιούται- όπως και οι παίκτες του- να απολαύσουν τους καρπούς της επιτυχίας. Δεν είναι μυστική συνταγή και ούτε μυστικό του… κράτους, αλλά όταν ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΠΑΙΚΤΕΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ και ΚΟΣΜΟΣ είναι μαζί, τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους…
Λαϊκή απαίτηση, να μείνει ο κόουτς!
