Σωστά εγκαλείται η κυβέρνηση για τη χρονοβόρα «δημιουργική ασάφειά» της, εξαιτίας της οποίας δεν ξέρουμε ποιος είναι αυτός ο περίφημος «έντιμος συμβιβασμός». Είναι μόνο όμως αυτός ο λόγος που ακόμη δεν έχει υπάρξει συμφωνία; Δεν ευθύνεται και η στάση των δανειστών, που πότε δεν συμφωνούν μεταξύ τους, πότε παραδέχονται λάθη τους αλλά δεν συναινούν στην απολύτως στην αναγκαία διόρθωσή τους, πότε προβάλλουν νέες απαιτήσεις βασιζόμενοι σε λαθεμένα στοιχεία; Και πάντα, όποτε φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει, σπεύδει ο κ. Σόιμπλε. Πριν από μια νέα σύσκεψη κορυφής, και πάνω που πάει να δημιουργηθεί κλίμα μιας κάποιας αισιοδοξίας, έρχεται μια δήλωση του κ. Σόιμπλε και για το τι θα συζητηθεί και για το τι (δεν) θα αποφασιστεί – και φτου κι απ’ την αρχή. Πόσο άραγε μπορεί να βρεθεί λύση με τα διαφορετικά μηνύματα που στέλνουν οι «θεσμοί» τα τελευταία 24ωρα; Με το Διεθνές Νομισματικό ταμείο να μη θέλει «γρήγορη και πρόχειρη δουλειά» την ίδια ώρα που οι ευρωπαίοι ζητούν επιτάχυνση των διαδικασιών; Εχω αρχίσει να πιστεύω, πως σήμερα να πάει η κυβέρνηση και να τους πει υπογράφω αυτά που έως τώρα έχουμε ψιλοσυμφωνήσει, υπογράφω ακόμη και τους συντελεστές που θέλετε στο 23%, κάτι θα βρεθεί για να μην γίνει… Το γιατί θα απαντηθεί. Στο μέλλον, από τον ιστορικό. Ούτε τώρα, ούτε από επιτροπές θα μάθουμε τις «σκοτεινές» πτυχές αυτών των απίστευτων χρόνων. Δυστυχώς δεν θα ζούμε για να μας λυθούν οι απορίες.
Φταίει μόνο ένας;
