Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε

Στα «κάγκελα» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε έναν διαγωνισμό επαναστατικότητας και αριστεροσύνης. Στο βάθος, παίζουν εμβατήρια που συνοδεύουν το «Η επαίσχυντη πρόταση των δανειστών δεν περνά» του Στρατούλη. Συγγνώμη, να το γράψω πιο σωστά, διαγωνισμός ανέξοδης επαναστατικότητας και αριστεροσύνης. Αν υποθέσουμε ότι η Ευρωπαϊκή ηγεσία σταθεί στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων (διότι δεν μου είναι τελείως καθαρό ότι θα συμβεί) και ο πρωθυπουργός φέρει στην Βουλή μια συμφωνία, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς προτείνει ο κ. Στρατούλης, ο κ. Λαφαζάνης, η κ. Κωνσταντοπούλου και λοιπές επαναστατικές δυνάμεις; Αλλά και οι Αδώνιδες, της άλλης πλευράς, εκτός από το να περιμένουν να τους ζητήσει ο κόσμος συγγνώμη και να γυρίσουν δαφνοστεφανωμένοι μετά την «αριστερή παρένθεση»; Θεμιτό δεν λέω, αλλά το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: «Nα υπογράψει η κυβέρνηση ή να μην υπογράψει; Να υπογράψει μεγάλους συντελεστές ΦΠΑ , κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά, κόψιμο συντάξεων και πολλά άλλα που έρχονται και από παλιά;» Και εάν όπως λένε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεύθυνη, ποια είναι η υπεύθυνη; Η συνέχεια της ατέλειωτης λιτότητας και της εξαφάνισης κάθε ικμάδας ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια; Αρκετά με τα παραμύθια. Είναι μικρός ο τόπος και γνωριζόμαστε. Αρκετά τα παραμύθια με κάποιους επαναστάτες της πλάκας στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους μεταρρυθμιστές για γέλια στη Νέα Δημοκρατία. Με το ένα πόδι πριν το απόλυτο χάος, είναι ασύλληπτο να παρακολουθούμε πολιτικούς που αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, έστω και την τελευταία στιγμή, να παίζουν αυτό το κακό θέατρο σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, κάνοντας συμψηφισμούς ποιος θα «σώσει» την χώρα καλύτερα και ποιανού το mail ήταν καλύτερο. Σε αντίθεση με την άποψη κάτι τρελαμένων αντιπολιτευομένων ( βάστα γερά ΔΝΤ!) και πελαγωμένων ΣΥΡΙΖαίων ( να εκβιάσουμε, να μην πληρώσουμε, ρήξη εδώ και τώρα), η στήριξη στον πρωθυπουργό σε μια συνετή πολιτική διαπραγμάτευση, είναι η εθνικά υπεύθυνα στάση. Προσωπικές ατζέντες και μικροπολιτικοί τυχοδιωκτισμοί, καταγράφονται με ονοματεπώνυμο στις σελίδες της Ιστορίας που περιέχουν εθνικές καταστροφές. Η κάθε αντιπολίτευση, έχει το προνόμιο να λέει ότι θέλει εκ του ασφαλούς και να τάζει λαγούς με πετραχήλια, χωρίς να έχει ούτε τους λαγούς ούτε τα πετραχήλια και όταν γίνεται κυβέρνηση μπορεί να ψεύδεται ασύστολα, επιστρατεύοντας το επιχείρημα περί καμένης γης που παρέλαβε από τους προηγούμενους . Από τον κανόνα αυτόν δεν ξέφυγε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά όμως γίνονται ανεκτά σε κανονικές συνθήκες. Σήμερα οι συνθήκες δεν είναι κανονικές και απαιτείται οι πολιτικές δυνάμεις να πάρουν καθαρή θέση και να απαντήσουν στο ένα και μοναδικό ερώτημα: Να υπογράψει η κυβέρνηση την συμφωνία με όλα αυτά τα καταστροφικά για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ( συγγνώμη αλλά αυτοί είναι πάνω από αριθμούς και πρωτογενή) ή να μην την υπογράψει; Και εάν όχι γιατί τα θεωρούν καταστροφικά, θα καθίσουν ΟΛΟΙ μαζί να γράψουν μια πρόταση, δυσκολεύοντας τους δανειστές, σκεπτόμενοι, πως άλλο να έχεις έναν να… ξεκατινιάζεις κι άλλο να έχεις όλο το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας απέναντι, διότι η υπομονή έχει και τα όριά της και έχει ουσία, εάν οι περίφημες «θυσίες» των πολιτών έπιαναν τόπο και όχι πάτο;
Υ. Γ. Αυτές οι σκέψεις γράφονται πριν την συζήτηση στη Βουλή για το θέμα αυτό. Καλό θα ήταν, να μας απαλλάξουν από τις γνωστές κοκκορομαχίες, ειρωνείες, εξυπναδικισμούς και ατάκες του κιλού. Αυτά είναι για να αυτοχειροκροτούνται και δεν αγγίζουν παρά μόνον 1. ΄Οσους έχουν λυμένο το πρόβλημα επιβίωσης τους 2. Τους οπαδούς. Οι υπόλοιποι, έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να παρακολουθήσουμε στην ολέθρια καθημερινότητά μας. Καλό θα ήταν, να μην φύγουν από την Βουλή μέχρι να συμφωνήσουν ΟΛΟΙ, να μπουν ασπίδα μπροστά στο καλό της χώρας και του λαού της που κόπτονται ότι υπηρετούν. Γιατί ΟΛΟΙ, είναι υπεύθυνοι για το που βρισκόμαστε σήμερα. Αν συμβεί αυτό, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα κλίμα εθνικής συνεννόησης, απαραίτητο για την επίτευξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ συμφωνίας με τους δανειστές που δεν θα περιέχει περικοπές-περικοπές-περικοπές, και φόρους-φόρους-φόρους. Αυτά, χωρίς να αισιοδοξώ πως μπορεί αυτό το πολιτικό προσωπικό να κάνει την υπέρβαση, αλλά λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.