Το Σάββατο 4 Ιουλίου, στις 20.30, εγκαινιάζεται στο Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο Ύδρας η ατομική έκθεση ζωγραφικής «Roots – Ρίζες» της ροδίτισας ζωγράφου Ειρήνης Βαζούκου.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 31 Ιουλίου 2015 και θα είναι ανοιχτή καθημερινά 9.00-16.00 και 19.30 έως 21.30.
Η θεματική ενότητα «Ρίζες-Roots» της Βαζούκου έχει δημιουργηθεί τα 5 τελευταία χρόνια και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στο σύνολό της σε αίθουσα Τέχνης.
Επιμέλεια έκθεσης: 1) Ντίνα Αδαμοπούλου, Προισταμένη των Γενικών Αρχείων του Κράτους και Διευθύντρια του Μουσείου Ύδρας και 2) Πόλυ Χατζημάρκου, Ιστορικός Τέχνης- Ευρωπαιολόγος και Διευθύντρια προγράμματος ρ/σ ΄΄Στο Κόκκινο΄΄ Ρόδου
Χορηγός επικοινωνίας: Στο Κόκκινο, 105,5FM
Ι.Α.Μ.Υ Ύδρα 18040, τηλ 22980-52355/54142 www.iamy.gr email: mail@gak-ydras.att.sch.gr
[Την ίδια περίοδο”(από 13 Ιουνίου-31 Ιουλίου], στο Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο Ύδρας, παρουσιάζει δουλειά του ο ζωγράφος, καθηγητής της ΑΣΚΤ, Παύλος Σάμιος με το θεματικό τίτλο “Η θάλασσα παντού”]
H Ντίνα Αδαμοπούλου και η Πόλυ Χατζημάρκου γράφουν μεταξύ άλλων για το έργο της Βαζούκου:
Η Τέχνη είναι Έρωτας !…
Η φράση και η άποψη ανήκει στην εκλεκτή Ροδίτισσα ζωγράφο Ειρήνη Βαζούκου, τις δημιουργίες της οποίας έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τον φετινό Ιούλιο στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας.
Πρόκειται για την τελευταία της δουλειά, μια θεματική ενότητα με τίτλο Roots- Ρίζες, 21 έργα δουλεμένα με βερνίκι, ακρυλικό και μελάνι σε καμβά, η οποία για πρώτη φορά εκτίθεται στο σύνολό της.
Οι ρίζες των δένδρων που «βγαίνουν» από τη γη έδωσαν το έναυσμα έμπνευσης και δημιουργίας στην Ειρήνη Βαζούκου που “ακούμπησε” σ’ αυτούς τους ιδιόμορφους “αποθηκευτικούς” χώρους των πολύτιμων συστατικών του φυτικού βασιλείου το δικό της προσωπικό ύφος που αναμφίβολα το χαρακτηρίζει μια επινοητικότητα αναμεμιγμένη με έντονη δραματικότητα…
Η θεματική ενότητά της «Roots»,Ρίζες, η οποία την απασχολεί τα τελευταία έξι χρόνια, ξεκίνησε όταν η δημιουργός διάβασε μια περιγραφή του Πλάτωνα στην «Πολιτεία» του για τον ποταμό Αμέλητα (φανταστικός ποταμός του Κάτω Κόσμου όπου οι ψυχές πίνουν νερό). Οι βιωματικές της εμπειρίες, όπως η ίδια αφηγείται, μετατράπηκαν σε ρίζες και αποτέλεσαν γι ‘αυτήν το “συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα εγκόσμια και το άγνωστο..”.
Με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνεται ο θεατής ότι η Βαζούκου δεν υποτάσσει το έργο της αλλά υποτάσσεται σ’ αυτό που την οδηγεί σε απρόσμενες συχνά εικαστικές εκφράσεις. Με μια επόμενη, πιο προσεκτική εσωτερική ανάγνωση, διαπιστώνουμε ότι μεταξύ καλλιτέχνη και θέματος ενυπάρχει μια αέναη “συνομιλία” μέσω της οποίας η αμηχανία της δημιουργού διαλύεται, μετατρέπεται σε πάθος μιας ιδέας που ωριμάζει στο μυαλό της και τότε το έργο της γίνεται για μας η αποκάλυψη αυτής της εξαίρετης δημιουργικής έμπνευσης.
Ο ονειρικός κόσμος των ριζών πράγματι φαίνεται να πηγάζει από το υποσυνείδητό της δημιουργού και να μας φέρνει μηνύματα από τον βαθύτερο της εαυτό. Η τεχνική της δεν υποτάσσεται σε μια απλή ρεαλιστική απεικόνιση της ρίζας ή των ριζών αλλά με διαφορετικά μεγέθη από απλές και ακανόνιστες πινελιές “διασπά” τον κύριο όγκο της έμπνευσης σε ένα απόλυτα ενιαίο και αδιάσπαστο τελικά σύνολο, εστιάζοντας κυρίως στην έκφραση της δραματικότητας του εικαστικού αποτελέσματος.
Το νερό του Αμέλητα ποταμού, πηγής ζωογόνας για το ξεδίψασμα, την ανάταση των ψυχών που ζητούν τη σωτηρία, υπάρχει σχεδόν παντού μέσα στο εικαστικό της έργο. Παντού σχεδόν ενυπάρχει και η ανθρώπινη φιγούρα, η ψυχή, που διακριτικά βρίσκεται τοποθετημένη από τη ζωγράφο άλλοτε με μια κρυφή υποψία, άλλοτε φανερά και έντονα μέσα στις δραματικές της συνθέσεις, σηματοδοτώντας την απόφαση επιστροφής ή παραμονής με διπλό μεν συμβολισμό αλλά με μία εντέλει κατεύθυνση: αυτή της πραγματικής, της αιώνιας επιστροφής στη χαρά της ζωής!
Μέσω ακριβώς αυτής της ιδιαίτερης εκφραστικής τους έντασης οι ανθρώπινες φιγούρες στο έργο της Βαζούκου είναι σα να συνδιαλέγονται μόνιμα με τον παρελθόντα χρόνο στο τέλος όμως του ζωγραφικού τους ταξιδιού να επικοινωνούν πάντοτε, σχεδόν, με το παρόν.
Πίσω από κάθε ονειρικό σύμβολο, κάθε εικόνα, κάθε ανθρώπινη φιγούρα, κάθε αντικείμενο που βλέπουμε στις ζωγραφικές της δημιουργίες, εκτός από την πάντοτε ενυπάρχουσα σταθερότητα και ευκρίνεια απεικόνισης της φόρμας, υπάρχει εντέλει και μια κρυμμένη εικαστική αλήθεια. Η αλήθεια που μας οδηγεί να αντιληφθούμε ένα ολόκληρο συναισθηματικό γίγνεσθαι της Ειρήνης Βαζούκου που ξαφνικά μέσα από το χρωστήρα της μετατρέπεται σε έργο τέχνης και μας προσφέρεται από τη δημιουργό απλόχερα, αφειδώλευτα…
Ντίνα Αδαμοπούλου
Η ψυχή στη διάρκεια των αιώνων έχει προκαλέσει ατέρμονους διάλογους και διαξιφισμούς. Στο απόλυτο αυτό διανοητικό ερέθισμα και το μέγα ερωτηματικό όλων των εποχών, η Bαζούκου, μέσα από τη προσωπική της μελέτη, κρατεί το απόσταγμα της δικής της Α-λήθειας. Γέννηση και θάνατος και ίσως μια αναγέννηση. Μια επαναφορά. Άλλοτε, τα φτερωτά (πνευματικά?) όντα, καμωμένα με εύθραυστα φτερά και συμπαγή κορμιά, προσεγγίζουν τις περιγραφές διαφόρων αρχαίων πολιτισμών που θεωρούσαν την ψυχή σαν μια πεταλούδα. Οι ψυχές της δημιουργού, άλλες βαριές και φυλακισμένες και άλλες ήδη απελευθερωμένες, πού και πού ζευγαρωμένες, επανέρχονται για να μετοικήσουν ξανά. Μαγνητίζονται γύρω από τις ρίζες (γέννηση), που μοιάζει να έχουν βγει από τα έγκατα ενός παράδοξου εδάφους. Θέλουν να εγκατασταθούν, να ενσωματωθούν στην Ύλη που, συμβολικά, δίνει μορφή σε νέα ύλη και έρχεται να συνθέσει την δυάδα υλικού και άυλου/σώματος και ψυχής/Γης και αέρα. Πότε αλήθεια παίρνει το σώμα τα ηνία και πότε η ψυχή? Ποιος αλήθεια δεν έχει αναρωτηθεί « μετά το θάνατο, τι?» ή «πριν τη γέννηση, τι?».
Ο φόβος της απώλειας, το άγχος της θνητής μας ιδιότητας και το συναίσθημα – πόθος για την αιωνιότητα. Δύσκολο και αναπάντητο το πεδίο της εικαστικής ενότητας «Ρίζες» της δημιουργού. Η Βαζούκου πλέκει και πλάθει και απλώνει χρώμα στους προβληματισμούς της. Και το αποτέλεσμα δεν είναι φυσικά, απαντήσεις (δε νομίζω άλλωστε ότι την ενδιαφέρει αυτό), αλλά ενδιαφέρουσες εικαστικές αναζητήσεις που φορτίζονται με συναίσθημα και αγωνία. Κάθε τέλος επωάζει μια αρχή…
Πόλυ Χατζημάρκου
Αρκετές φορές αρκεί μια εντύπωση, ένα δυνατό συναίσθημα, ένας προβληματισμός, για να με κάνει να ξεκινήσω μέσω της εικαστικής μου δημιουργίας, να βρω απαντήσεις. Η ‘στροφή’ μου από τα ανθρωποκεντρικά έργα, σε έργα με φιλοσοφικές αναζητήσεις έγινε όταν διάβασα, πρέπει να ήταν το 2006, ένα μέρος της Πολιτείας του Πλάτωνα, η οποία τελειώνει με την περιγραφή ενός τοπίου του Κάτω Κόσμου:
«Στο τέλος του ταξιδιού στον άλλο κόσμο – όπως αναφέρεται στον μύθο του Ηρός του Αρμενίου- υπάρχει μία πεδιάδα, όπου μέσα σε φοβερή και αποπνικτική ζέστη, σταματούν οι ψυχές για τελευταία φορά πριν ξανασταλούν πάνω στην γη για νέα ενσάρκωση. Όταν βραδιάζει κατασκηνώνουν στις όχθες του ποταμού Αμέλητα, που το νερό του κανένα δοχείο δεν μπορεί να το κρατήσει. Κάθε ψυχή είναι υποχρεωμένη να πιει ορισμένη ποσότητα από αυτό το νερό, μερικοί όμως δεν έχουν αρκετή φρόνηση δεν συγκρατιούνται και πίνουν περισσότερο, και τότε χάνουν κάθε ανάμνηση των προηγούμενων…»
Θέλησα έτσι να αποδώσω στον καμβά μια περιγραφή, μια σκιαγράφηση. Ο δικός μου ποταμός είχε γύρω του Ρίζες από τον απάνω κόσμο. Ρίζες που εγκλωβίζουν τις ψυχές που ζουν εκεί. Ψυχές που γνωρίζονται μεταξύ τους και άλλες που δεν ήθελαν ξανά να επιστρέψουν στον απάνω κόσμο. Ερωτευμένες ψυχές, μοναχικές, βασανισμένες. Ψυχές που αποφασίζουν να ‘συνεχίσουν’. Οι Ρίζες δεν λειτουργούν μόνο σαν ‘καταφύγιο’ ή ‘φυλακή’. Λειτουργούν και σαν δίοδος προς μια καινούργια ζωή. Αναρωτιόμουν πώς να αποδώσω εικαστικά το άυλο της ψυχής… Η απάντηση ήλθε μέσα από την ίδια τη δουλειά. Άφησα το έργο το ίδιο να μου ‘μιλά’ και εγώ απλά πρόβαλα όσα μου έλεγε και όσα ακόμα μου λέει αφού αυτός ο, συχνά επίπονος, ‘διάλογος’ συνεχίζεται…
Η δουλειά αυτή ξεκίνησε το 2007 με αρκετές διακοπές προς χάριν άλλων θεματικών ενοτήτων και είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο σύνολό της στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς την Ντίνα Αδαμοπούλου, αρχειονόμο, ιστορικό και Διευθύντρια του Μουσείου, που πίστεψε στην δουλειά μου στηρίζοντάς την με την οργάνωση αυτής της ατομικής έκθεσης και με την συνεπιμέλειά της.
Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την Πόλυ Χατζημάρκου, Ιστορικό Τέχνης- Ευρωπαιολόγο, η οποία το 2001 (χρονιά-σταθμός για εμένα στην εικαστική μου πορεία), με την τότε ιδιότητα της επιμελήτριας του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, με επέλεξε για να συμμετάσχω στο πρόγραμμα ΜΟ.ΤΕ.Ρ 1 (Μοντέρνα Τέχνη Ρόδου) και να παρουσιάσω τη θεματική μου «Ερωτικά». Από τότε, στηρίζει τη δουλειά μου με το ενδιαφέρον της, αλλά και με την αυστηρή της κριτική, επιμελούμενη τακτικά τις εκθέσεις μου.
Ειρήνη Βαζούκου
ΣΥΝΤΟΜΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
Η Ειρήνη Βαζούκου γεννήθηκε στη Ρόδο.
Έχει παρουσιάσει το εικαστικό της έργο, σε 11 ατομικές εκθέσεις, και είχε συμμετοχή σε πάνω από 70 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Κύπρο, Δανία, και Φιλανδία.
Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, της Δημοτικής Πινακοθήκης Κέρκυρας, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων ΄΄Ελαιουργείο΄΄, του Βαφοπούλειου Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, της Belle arte lamia, της ΕΤΑΛ Α.Ε (Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης Λέσβου), της ATE Bank, της Τράπεζας Δωδεκανήσου, του Υπουργείου Δικαιοσύνης, του Δήμου Ροδίων, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου, και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έχουν γράψει για το έργο της οι: Χάρης Καμπουρίδης τεχνοκριτικός- επικοινωνιολόγος και μέλος της Academia Europaea, Έλλη Κοκκίνη Ιστορικός Τέχνης- Προϊσταμένη Βαφοπουλείου Πολιτισμικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, Πόλυ Χατζημάρκου Ιστορικός Τέχνης και Design & ευρωπαιολόγος, τ. επιμελήτρια του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, Μαρία Μελέντη Ιστορικός Τέχνης- Διευθύντρια Δημοτικής Πινακοθήκης Κέρκυρας, Σάσσα Μεταλληνού –Chaitow Διδάκτωρ Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Essex, Ντίνα Αδαμοπούλου Προισταμένη Γενικών Αρχείων του κράτους και Διευθύντρια -ΜουσείουΎδρας.
-Ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής, σχεδίου, γλυπτικής, ιστορίας τέχνης και αρχιτεκτονικού σχεδίου, σεμινάρια και εργαστήρια στην διάρκεια της εικαστικής της πορείας. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα ονόματα καθηγητών των Εικαστικών με τους οποίους παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής-γλυπτικής Ιστορίας Τέχνης και σχεδίου: Χρόνη Μπότσογλου, Παναγιώτη Γράβαλο, Εύα Κεφάλα, Αντώνη Καφάση και Masterclass ζωγραφικής με τον Γιάννη Ζιώγα. Γλυπτική με τον Θόδωρο (Θόδωρα Παπαδημητρίου) και Ιστορία Τέχνης με τους Χάρη Καμπουρίδη και Πόλυ Χατζημάρκου.
Το 2011 κέρδισε το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο στον τομέα της ζωγραφικής από τον ΣΚΕΤΒΕ στην Θεσσαλονίκη.
