«Σκούπα»

Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών σήμερα. Κατά τη γνώμη μου θα είχε κάποιο νόημα, αν αποτελούσε αφορμή για περίσκεψη και αναστοχασμό, για κριτική των κακώς κειμένων, αλλά και για να δοθεί ελπίδα. Στο ντούκου όπως πάντα θα περάσει ή με την ανάγνωση κάποιας έκθεσης ιδεών.
Ούτως ή άλλως το σύστημα προγραμμένους τους έχει και τους τοξικοεξαρτημένους.
Τα ναρκωτικά εξακολουθούν να πουλιούνται με τη σέσουλα αλλά δυστυχώς δεν «πουλάνε» πια πουθενά αλλού. Όποιος θέλει τα βρίσκει εύκολα, στους δρόμους και τις πλατείες. Θερίζουν, λένε οι υπεύθυνοι , ρημάζουν κόσμο, συνεχίζουν να χαλάνε οικογένειες και ζωές.
΄Εχουν κυκλοφορήσει άπειρες έρευνες οι οποίες αποδεικνύουν προειδοποιώντας, ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, φτώχειας, ανεργίας, έλλειψης προοπτικής για τους νέους ανθρώπους, η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών εκτοξεύεται στα ύψη. Και μάλιστα προσαρμόζονται και αναλόγως στις οικονομικές συνθήκες με την κυκλοφορία φτηνών και ακόμη πιο θανατηφόρων μιγμάτων.
Βλέπετε να αναφέρεται πουθενά το θέμα; Στα ΜΜΕ που θα μπορούσαν να ευαισθητοποιήσουν, να ενημερώσουν; Η είδηση παίζει μόνον όταν αφορά μοντέλες και φόνους πάθους με αναγνωρίσιμα θύματα. Άντε κι όταν εντοπιστεί καμιά μεγάλη ποσότητα, αλλά και τότε πρέπει να είναι πολύ μεγάλη για να αξιωθεί της δημοσιότητας. Εκκληση κάνει εδώ και καιρό το ΚΕΘΕΑ γιατί τελειώνει τέλος Ιουλίου η χρηματοδότηση του προγράμματος και απειλούνται με λουκέτο μονάδες του. Καμία αντίδραση από τους Έλληνες πολίτες για το μέλλον των ήδη παραγκωνισμένων χρηστών.
Η κοινωνία αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ανεκτική και συνηθίζει.
Συνήθισε να βλέπει πορείες διαμαρτυρίας με μπαχαλάκηδες και δακρυγόνα.
Συνήθησε να βλέπει άστεγους και συσσίτια, συνήθισε να ακούει για αυτοκτονίες.
Συνήθισε να βάζει στο περιθώριο χρήστες ουσιών. Και κυρίως συνήθισε να μην αντιδρά σε όλα αυτά. Έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε, βλέπουμε τα προβλήματα και δε μας αγγίζουν πλέον.΄Η έτσι θέλουμε να νομίζουμε. ΄Οτι δεν μας αγγίζουν …
Τόσο απλά, όπως συνηθίσαμε μια εικόνα που δε μας αντιπροσωπεύει, αλλά είμαστε αρκετά βολεμένοι για να την αλλάξουμε. Γιατί η συνήθεια είναι συνήθεια και δύσκολα την πετάς απ’ το παράθυρο. Το πολύ πολύ την βάζεις κάτω απ’ το χαλί…
Στο ζήτημα της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών συνήθως αναζητούμε ποιός φταίει. Επιρρίπτουμε ευθύνες ή απενοχοποιούμε τους θεωρούμενους φταίχτες και υιοθετούμε πολιτικές κατασταλτικές ή μείωσης της βλάβης ή θεραπείας με ιατρικό προσανατολισμό.
Αν το ερώτημα γίνει όμως «τι φταίει» τότε μπορούμε να έχουμε μια βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου από την οποία προκύπτουν η ανάληψη της ευθύνης, οι απαντήσεις και οι λύσεις που μας αφορούν συνολικά ως κοινωνία.
Αν σταματήσουμε να βλέπουμε σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή ότι ο άνθρωπος υπάρχει ως πρόσωπο και όχι ως νούμερο , όχι σαν άτομο , εάν επανεξετάσουμε τους στόχους τους σκοπούς και το νόημα της κοινωνικής μας ζωής, τότε θα βρούμε άλλους δρόμους αντί για τον κοινωνικό αποκλεισμό, απ την καταστολή και την αποσπασματική αντιμετώπιση με ευκαιριακές πολιτικές.
Θυμάμαι στις τελευταίες εκλογές υποσχόταν ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «την εκδίωξη των χρηστών ναρκωτικών από τις «πιάτσες» του κέντρου της Αθήνας» σε διάρκεια ομιλίας του για την μετανάστευση και την προστασία των πολιτών από την εγκληματικότητα. Δεν διευκρίνισε τι εστί «εκδίωξη» των χρηστών ναρκωτικών από τους χώρους στους οποίους συναθροίζονται.
Τη στιγμή, μάλιστα, κατά την οποία ακόμη και οι αρμόδιοι αξιωματικοί της Ελληνικής Αστυνομίας τονίζουν με θάρρος και τόλμη ότι οι περίφημες επιχειρήσεις «σκούπα», δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο από τη μετακίνηση κάθε «πιάτσας» σε κάποιο άλλο σημείο.
Κάπως έτσι θα «εκδιωχθούν» και από το παλιό νοσοκομείο, αλλά το που θα πάνε είναι άγνωστο. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, παρά μόνο την μετακίνηση των χρηστών από ένα μέρος της πόλης σε ένα άλλο. Οι επιχειρήσεις «σκούπα» που ανακουφιστικά μεταδίδονται από τα ΜΜΕ Εάν υπήρχε θα μας το είχαν πει ή θα είχε πέσει στην αντίληψή ως πρόταση. Της όποιας πόλης, γιατί παντού πια υπάρχει διογκούμενο πρόβλημα. Τα φωτεινά παραδείγματα των προηγμένων κοινωνικά ευρωπαϊκών πόλεων σχετικά με την φροντίδα των χρηστών ναρκωτικών δεν φαίνεται να έχουν φθάσει, στους κατά καιρούς αρμόδιους, οι οποίοι πάντα μια «σκούπα» κρατούν για τους πιο αδύναμους από τους συνανθρώπους μας!