1.Αδυνατώ να το επεξεργαστώ. Παρακολουθώντας τα ΜΜΕ (εσωτερικού, εξωτερικού) το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν ζήσουμε από τον τρόμο και τον διχασμό που σπέρνουν (το κάθε ένα από το μαγαζί που υποστηρίζει), μπορεί και να φτάσουμε μέχρι την άλλη Κυριακή… Είναι πρωί ακόμη τώρα που γράφω και δεν έχουν ακροβολιστεί οι πολιτικοί στα κανάλια για ν’ αρχίσουν να μας «πυροβολούν». 2. Τώρα το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και δεν ξαναμπαίνει.
3.Νομίζω πως κατόπιν τούτου και ασχέτως αποτελέσματος, ολόκληρο το κομματικό σύστημα θα πρέπει να γίνει σκόνη. Ισως έτσι έχουμε κάποια ελπίδα. Προσωπικά δεν με πείθει ΚΑΝΕΙΣ ότι όλα αυτά γίνονται για την χώρα μου.
4. Όπως και να’χει ελπίζω πως η απάντηση του καθενός θα εξαρτηθεί από την προσωπική του αντοχή και την γενναιότητα με την οποία μπορεί να στέκεται μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής.
5. Φοβάμαι πως οι συντριπτικά περισσότεροι θα φθάσουν στην κάλπη συρόμενοι και αναστατωμένοι. 6. Το μόνο που γυροφέρνει στο μυαλό μου ανάμεσα στις σκέψεις, είναι τα «Τείχη» του Καβάφη : Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη• διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Το δημοψήφισμα και τα «Τείχη»
