Τρεις μουσικοί που έμοιαζαν σαν τροβαδούροι καλεσμένοι να παίξουν σε ένα μεσαιωνικό παλάτι θύμιζαν οι Trees Celts, το νέο σχήμα κέλτικης μουσικής των Γιάννη Κουλιανού, Γιώργου Δάκα και Βαγγέλη Εμμανουήλ, που εμφανίστηκε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Παναγία του Μπούργκου στην Παλιά Πόλη της Ρόδου. Τα ερείπια αυτού του σημαντικού ναού στην ιστορία των Ιπποτών της Ρόδου ήταν το σκηνικό, ίσως το ωραιότερο και το πιο υποβλητικό μέχρι σήμερα στα χρονικά του Μεσαιωνικού Φεστιβάλ της Ρόδου που φέτος πραγματοποιήθηκε για ένατη συνεχή χρονιά από το «Μεσαιωνικό Ρόδο» υπό τη διεύθυνση της Αννας Αχιολά. Ειρωνεία ότι φέτος που το φεστιβάλ έμοιαζε να έχει βρει τον ιδανικό του χώρο που θα τον ζήλευαν πολλές αντίστοιχες διοργανώσεις στο εξωτερικό, την ίδια ώρα συζητιέται η σοβαρή πιθανότητα να μην μπορέσει να συνεχίσει.
Η αγωνία για τις πολιτικές εξελίξεις βάραινε την ατμόσφαιρα και οι συζητήσεις που άκουγα καθώς περιπλανιόμουν μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί συνεχώς γυρνούσε στις ειδήσεις κυρίως από την Κυριακή και μετά.
Παρά την έντονη μελαγχολία που ένιωθες κυκλοφορώντας στην πόλη της Ρόδου (αισθητά λιγότεροι οι τουρίστες, μαγαζιά κλειστά ή άλλα που έκλειναν νωρίτερα από ό,τι συνήθως, μια περίεργη ησυχία τα βράδια στο συνήθως πολύβουο κέντρο) οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν φέτος στο 9ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ αλλά και οι πολλοί εθελοντές Ροδίτες οι οποίοι το υποστηρίζουν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και παρέσυραν το κοινό. Είδαμε μεταξύ άλλων τη χορογραφία της αξιόλογης Ροδίτισσας ηθοποιού και χορεύτριας Μαρίας Μανιώτη «Οι Πλύστρες», οι οποίες χόρεψαν σε ρυθμούς του σαλταρέλο κατακτώντας τελικά την ελευθερία τους (!), την ομάδα κρουστών του Μεσαιωνικού Ρόδου σε διδασκαλία της Αννας Νικητιάδη, το τρίφωνο σχήμα Crecendo και μερικά πολύ εντυπωσιακά μεσαιωνικά δρώμενα όπως ο άντρας που έπινε και έπαιζε τη φωτιά και οι ιππότες που ξιφομάχησαν. Στιγμιότυπα από τη χορευτική παράσταση «Επιστροφή στην Αβαλον» παρουσιάστηκαν στην Παναγία του Μπούργκου αλλά και σε διάφορα σημεία της πόλης όπως στην κρήνη στην Πλατεία Εβραίων κι έξω από το τζαμί του Σουλεϊμάν με φόντο στο βάθος το Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου.
Στο διπλανό στην Παναγία του Μπούργκου Πάρκο Αλχαδέφ είχε στηθεί ένα ολόκληρο μεσαιωνικό χωριό όπου οι επισκέπτες του μπορούσαν να μάθουν την τέχνη της αργυροχοΐας (δάσκαλος ο Γερμανός Frank Kock ο οποίος χρησιμοποίησε μια ειδική μεσαιωνική μηχανή χύτευσης), της καλαθοπλεκτικής, της κατασκευής ξυλόφουρνου ενώ σε μια γωνία του μικρού δάσους μπορούσες να κάνεις ιππασία, να μάθεις τοξοβολία, να πιεις μπίρα η κρασί σε εντελώς αυθεντικό σκηνικό που σε πήγαινε πίσω στον χρόνο.
Αξιοποίηση δυναμικού
Το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ της Ρόδου είναι ένα φωτεινό παράδειγμα της αξιοποίησης του ντόπιου δυναμικού μιας πόλης της περιφέρειας αλλά και των δυνατοτήτων της συλλογικής εργασίας. Οχι για κάτι που κάποιοι που μπορεί να θεωρούν γραφικό ή ξεπερασμένο. Ακρως αυθεντικό και επαγγελματικό στην παρουσίασή του, το φεστιβάλ καρποφόρησε με έρευνα και πολύ προσπάθεια αναδεικνύοντας την ιστορία και τα μνημεία της πόλης της Ρόδου. Είναι πολλά ωραία που θα θυμάμαι από το φετινό φεστιβάλ, αν όμως έπρεπε να κρατήσω μόνο ένα, θα ήταν η δύναμη και το κουράγιο όσων συμμετείχαν σε αυτό, σαν ένα αντίδοτο κατά του φόβου…
Καθημερινή
