Κι επειδή λένε πως η ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται ως φάρσα : 15-7-1965: Προχθές συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από τα Ιουλιανά, την περίοδο πολιτικής αστάθειας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 έως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία… Μπορεί μερικοί Αποστάτες του 1965 να επιβίωσαν πολιτικά , αλλά στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού ήταν από την πρώτη στιγμή και παρέμειναν για πάντα Αποστάτες, με βαρύ μερίδιο ευθύνης για όσα ακολούθησαν. Καμιά δικαιολογία, όσο κι αν είναι μασκαρεμένη με δήθεν αριστερά διακοσμητικά κουρέλια, δεν θα γίνει αποδεκτή από τους πολίτες και την Ιστορία. Όπως δεν έγινε και την πρώτη φορά, με τους Τσιριμώκους. Για όλους αυτούς τους 39 βουλευτές από τους οποίους οι περισσότεροι θα έβλεπαν τη Βουλή μόνο απ έξω, -κυρίως της Αριστερής Πλατφόρμας του Παναγιώτη Λαφαζάνη – είναι φανερό ότι το κόμμα και η ιδεολογία είναι σημαντικότερα από την Ελλάδα. Διότι εξακολουθούν να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση εκτός Ευρώπης κι ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι καταστροφή αλλά μια μικρή δοκιμασία που θα οδηγήσει σε νέα λαμπρή πορεία τη χώρα. Είναι οι ίδιοι βουλευτές που προσπαθούσαν να πείσουν το Τσίπρα όταν βγήκε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ,να το ερμηνεύσει –ανέντιμα- ως ΟΧΙ στην Ευρώπη κι εντολή εξόδου από το Ευρώ ,μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις δικές τους φιλοδοξίες και ιδεοληψίες .Οι «Ντεσπεράντος εσωστρεφούς ιδεοληπτικής αυταρέσκειας» που λέει και ο κ. Πανούσης.
Ιουλιανά
