Στις 20 Ιουλίου 1974 στις ακτές της Κερύνειας ξεκινάει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Σε λίγες μέρες καταλαμβάνουν και κατέχουν παράνομα μέχρι σήμερα το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την επωνυμία «ΑΤΤΙΛΑΣ» οι τούρκοι προχώρησαν σε βιαιότητες.
Χιλιάδες ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν, 1.500 παραμένουν αγνοούμενοι, χιλιάδες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην νότια πλευρά του νησιού και από τότε η Λευκωσία παραμένει διχοτομημένη πρωτεύουσα του. Όλα αυτά τα χρόνια οι Τούρκοι αλλοιώνουν την ανθρωπογεωγραφία του νησιού. Μεταφέρουν εποίκους στο βόρειο – κατεχόμενο τμήμα του νησιού και επιχειρούν να αναγνωρίσουν οι διεθνείς οργανισμοί το ψευδοκράτος που οι ίδιοι ανακηρύξαν το 1982.
Σήμερα, 41 χρόνια μετά, το αίτημα για δίκαιη λύση στο Κυπριακό παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό. Το Ελληνικό Έθνος γνώρισε την ήττα με την προκλητική και ύπουλη κίνηση της Τουρκίας και των συνοδοιπόρων της. Δεκάδες ψηφίσματα έχουν ταχθεί υπέρ της δίκαιης λύσης και υπέρ των Ελληνικών αιτημάτων.
Παρά το γεγονός ότι πέρασαν 41 χρόνια και κάποιοι ευελπιστούν ότι η λήθη θα συντελέσει στο να φύγουν από τις μνήμες μας η τουρκική εισβολή και οι συνέπειές της είναι γελασμένοι. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους χιλιάδες νεκρούς, μεταξύ αυτών και πολλοί άμαχοι. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις βιαιότητες σε ηλικιωμένους, τους βιασμούς γυναικών, την αρπαγή περιουσιών και την βίαια μετακίνηση χιλιάδων ανθρώπων.
Η γη που με την βία κατέλαβαν δεν τους ανήκει. Είναι εισβολείς, είναι κατακτητές. Όσο η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διχοτομημένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όσο δεν οικοδομούνται μέτρα εμπιστοσύνης και όσο ο Πενταδάχτυλος μολύνεται από την χαραγμένη σε αυτόν σημαία του κατακτητή, εμείς θα συνεχίζουμε τον αγώνα μας.
Σε τούτες τις κρίσιμες ώρες για τον ελληνισμό, τις στιγμές που ο Ελληνικός λαός βρίσκεται σε «εμπόλεμη κατάσταση» λόγω της οικονομικής κρίσης, οφείλουμε να έχουμε τα εθνικά αντανακλαστικά μας σε ετοιμότητα και τις δυνάμεις μας ενωμένες.
Η δίκαιη λύση στο Κυπριακό είναι εθνική υπόθεση και εθνικός και συνεχής ο αγώνας.
