Προσπαθώ κάτι να σκεφτώ και κάτι να γράψω, για όσα λαμβάνουν χώρα στο Περιφερειακό Μέγαρο. Αδυνατώ. Πρώτον, γιατί για να το κάνω, θα πρέπει να ξαναδιαβάσω τις ανακοινώσεις. Δεν αντέχεται για δεύτερη φορά τέτοιο ύφος και ήθος πρωί-πρωί. Δεύτερον, γιατί θα θυμηθώ ότι έχει χτυπήσει πάτωμα η απαξίωση των θεσμών και πως δυστυχώς μ’ αυτούς θα πρέπει να πορευθούμε. Εκείνο που δεν ξεχνιέται πάντως, γιατί πλανάται παντού πάνω από την χώρα, είναι αυτό που διαβάζαμε σε ιστορικά βιβλία για περιόδους οικονομικών κρίσεων. Ότι κάποια στιγμή επέρχεται η πλήρης κατάπτωση και οι Βασιλιάδες εμφανίζονται ένας- ένας γυμνοί. Ισως τελικά είναι ένα από τα καλά της κρίσης. Μήπως και ξεσκαρτάρουμε κάποτε. Μόνο μια παρατήρηση. Σας παρακαλούμε μη γράφετε με κεφαλαία τα περίφημα δελτία τύπου για να περιγράψετε αυτή την κατάπτωση. Είναι σαν να φωνάζετε και έχουμε πολλά στο κεφάλι μας για να ακούμε και παραληρήματα. Κι αν έχετε την συνήθεια να φωνάζετε, πρέπει να ξέρετε πως αυτή η συνήθεια δεν πρέπει να αφορά τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορείτε να φωνάζετε στον εαυτό σας, στον καθρέφτη του μπάνιου. Μπορείτε να βάζετε το μαξιλάρι σας στο στόμα και να φωνάζετε μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να φωνάζετε σε άλλους ανθρώπους, ούτε έχει κανένας υποχρέωση να ακούει τις φωνές σας. Οι δε γραφολόγοι αυτό το εξηγούν ως ημιμάθεια και ανασφάλεια διότι κατά βάθος ξέρετε ότι έχετε άδικο.
Μήπως και ξεσκαρτάρουμε…
