Aφού ένα ολόκληρο πρωϊνό μαύρισε η ψυχή μου με φαιές ρητορείες και «αίματα που θα χυθούν»,από όλους όσους, όχι μόνον δεν έχουν τίποτε να δείξουν, αλλά με τον λόγο τους και τις πράξεις τους νομιμοποιούν στο δημόσιο χώρο την φαιά ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, ήρθαν ανακουφιστικές οι εικόνες, σαν αυτή της Χαρούλας Γιασιράνη, η οποία συνοδευόταν από λόγια ανθρώπινα που κλείνουν μέσα τους το δράμα των ανθρώπων που αποφασίζουν να παίξουν τη ζωή των παιδιών τους κορώνα γράμματα, διεκδικώντας το δώρο της ζωής :
“Στα μάτια του μικρούλη Μουσταφά απ’ τη Συρία βλέπεις τη θλίψη της απώλειας της σφαγιασμένης μανούλας του… Άνθρωποι αξιοπρεπείς, ευγενικοί, πολιτισμένοι, γεμάτοι ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά που συναντούν στα νησιά μας… Ένα μεγάλο Ευχαριστώ και ένα μεγάλο Μπράβο στην Εθελοντική Ομάδα Πρόληψης Καταστροφών και τους Εθελοντές Σαμαρείτες που τους φροντίζουν μέρα νύχτα.»
Δεν ήταν μόνο η Χαρούλα Γιασιράνη και όλοι όσοι από την τοπική αυτοδιοίκηση βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή κοντά σ’ αυτούς τους ανθρώπους κρατώντας ήπιους και ψύχραιμους τόνους, ή οι εθελοντικές ομάδες, ‘Ηταν πολλοί Ροδίτες, απλοί άνθρωποι, που έγραψαν ζεστές ανθρώπινες σκέψεις, για τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στον πρόχειρο χώρο που στήθηκε. Ευτυχώς είναι πολλοί και κάλυψαν τις άναρθρες κραυγές…
Υ.Γ. Εν τω μεταξύ, ας έχουν μερικοί υπ’ όψιν τους, ότι μέσα στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται …
Οαση ανθρωπιάς
