Το τελευταίο επιχείρημα των αποτυχημένων

Θα ήμουν η τελευταία που θα υπερασπιζόμουν τον Πάνο Καμμένο, του οποίου η συμπεριφορά, πάρα πολλές φορές έχει καταδικαστεί μέσα από τούτη τη στήλη.
Μια συμπεριφορά που δεν ήταν η καλύτερη και σε πολλές των περιπτώσεων απαξίωνε τον θεσμό που τάχθηκε να υπηρετήσει.
Αυτό όμως, από το να επικροτεί κανείς και να επιχαίρει για τον προπηλακισμό του στην Κω, είναι επικίνδυνο.
Και είναι κατάπτυστο, όταν αυτή χαρά και επιβράβευση γίνεται από ανθρώπους που θέλουν να φέρουν τον τίτλο του πολιτικού.
Η εικόνα του ανθρώπου, ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ανθρώπου, που υφίσταται φραστική, συμβολική ή και σωματική βία προκαλεί αποτροπιασμό, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, και είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τη δημοκρατία.
Ο χαρακτηρισμός δε της βίας ως «πολιτικής», στις περιπτώσεις που περιλαμβάνει πολιτικές στοχεύσεις ή απορρέει από πολιτικά αίτια, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κάνει τη βία ούτε ωραιότερη ούτε ευγενέστερη.
Οι ιδεολογίες που αποθέωσαν τη βία είναι ολοκληρωτικές ιδεολογίες.
Η βία την οποία επικροτούν από προχθές πολλοί και χαιρέκακα επιχαίρουν, δεν είναι α λα καρτ. Εύκολα γυρνά πίσω σαν μπούμερανγκ.
Πάνω από τη χώρα πλανάται εδώ και πολύ καιρό το φάνταγμα της χρεωκοπίας. Πλέον την απειλεί ένα άλλο φάντασμα. Το φάντασμα της βίας. Το βλέπουμε στη Βουλή- ως φραστική βία. Το βλέπουμε στην τηλεόραση και στις καθημερινές συζητήσεις. Τα πρόσωπα , οι κοινωνικές ομάδες οι γειτονιές , οι περιοχές, όσο περνά ο καιρός αποκτούν ψυχολογία εμπόλεμων.
Νιώθουν ότι απειλούνται και απειλούν.
Κι όλο πιο συχνά παρασύρονται στο κάλεσμα του πρώτου τυχόντα λαοπλάνου και εμπλέκονται σε αδιέξοδες αντιδικίες.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο, που καταπιέζονται και αδικούνται ήταν θέμα χρόνου να εκδηλώσουν επιθετικότητα.
Κι αν τώρα παρακολουθούμε μεμονωμένα περιστατικά όταν ξεσπάσει και γενικευθεί η βία, κανείς δεν θα ακούσει κανέναν, τίποτε δεν θα μείνει όρθιο.
Και επειδή σε κάθε δημοκρατική κοινωνία οι πολίτες έχουν αναθέσει στο πολιτικό σύστημα την οργάνωση των κανόνων λειτουργίας της, το πολιτικό σύστημα έχει την πρώτη ευθύνη να μην οδηγηθούν τα πράγματα σε εκθεμελίωση.
Και το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να καταδικάζει αντί να ρίχνει λάδι στη φωτιά ΄
Αλλιώς ας ετοιμάζονται για το μπούμερανγκ…
Ας ετοιμαζόμαστε όλοι για την ζούγκλα , τα μπουκάλια ή τα αυγά (αν δεν βρεθούμε αιμόφυρτοι σε καμιά γωνία) γιατί αυτά που λέμε δεν είναι του γούστου κάποιων…
Και για να τελειώνουμε και συμπερασματικά: Στην δημοκρατία, κανένας δεν νομιμοποιείται να ασκεί πολιτική βία, είτε μεμονωμένα είτε μετέχοντας σε όχλο, σε βάρος ΚΑΝΕΝΟΣ. Ρητά, απερίφραστα, καθαρά και εξατομικευμένα λοιπόν, υποστηρίζω, ότι η επίθεση κατά του Καμμένου είναι πράξη απεχθής και δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία γι’ αυτήν. Όποιος είναι σοβαρότερος και καλύτερος από τον Καμμένο δεν έχει παρά να αντιμετωπίσει και να κάνει σκόνη τις παραδοξολογίες του, με πολιτικά επιχειρήματα και να πείσει τους πολίτες. «Η βία είναι το τελευταίο επιχείρημα των αποτυχημένων» Ασίμοφ Ισαάκ
Τα υπόλοιπα είναι πράγματα πρωτόγονα και πάνε πίσω τις κοινωνίες των ανθρώπων.