Παρακολουθώ από ενάρξεως της κρίσης, έναν «καναπέ» να πηγαίνει και να έρχεται από στόμα σε στόμα, πολιτικών, μερίδας δημοσιογράφων και διαφόρων ομάδων.
Οι πολίτες για όλους αυτούς, είναι αδιάφοροι και ξαπλωμένοι στους καναπέδες.
Κατακεραυνώνουν κατά καιρούς τους «καναπεδάτους», γιατί δεν συμμετέχουν, σε διάφορες «δράσεις» τις οποίες διοργανώνουν ( καθαρίζουμε πάρκα και παραλίες για παράδειγμα) ή που ξαφνικά μπορεί να προκύψουν (βλέπε πυρκαγιές ή πρόσφυγες).
Βέβαια
1. Δεν τους περνά από το μυαλό, ότι αυτό που αυτοί ονομάζουν εθελοντισμό, δεν είναι έχει καμία σχέση με τον εθελοντισμό που έχουν στο μυαλό τους οι «καναπεδάτοι», που ουδεμία σχέση έχει με ταραρατατζουμ, φωτογραφίες με φόντο φλόγες σαν άλλοι Νέρωνες ή κρατώντας χορτοκοπτικά και τσουγκράνες. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι ο εθελοντισμός είναι ΑΘΟΡΥΒΟΣ.
2. Δεν τους περνά από το μυαλό, ότι εκτός από το αθόρυβο του πράγματος, ο καθένας στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες του. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει τα πάντα, μόνο και μόνο για να θεωρηθεί ενεργός πολίτης και καλός «εθελοντής». Και το να καλείς και να εγκαλείς πολίτες, γιατί δεν πάνε να βοηθήσουν στις πυρκαγιές, είναι από ανεύθυνο έως επικίνδυνο, εάν οι πολίτες αυτοί, δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι για τέτοια περίπτωση.
3. Δεν τους περνά από το μυαλό, ότι οι πολίτες δεν είναι υπάλληλοι ενός Δήμου ή τους κράτους, για να αντικαθιστούν τις ελλείψεις του. Δεν είναι υποχρέωσή τους να ξεχορτιαριάζουν πάρκα και να τους εγκαλείς κι από πάνω, γιατί δεν μετείχαν της «εθελοντικής δράσης». Και ν’ αφήσουν την εύκολη καραμέλα της οικονομικής κρίσης. Τους είδαμε και πριν την οικονομική κρίση.
4. Κυρίως, δεν τους περνά από το μυαλό, γιατί υπάρχουν οι «καναπεδάτοι». Kανείς, δεν έχει καταλάβει το πραγματικό πρόβλημα, που είναι αυτό της κακοποίησης της έννοιας εθελοντισμός, από κάποιους «γρήγορους», σε αντίθεση από τους ανώνυμους και αθόρυβους πραγματικούς εθελοντές, που κανένα «κακό» (ιδιοτέλεια το λένε) δεν έχουν στο νου τους.
Και ας μη πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί ο Δήμαρχος δεν δέχθηκε πολίτες.
Η εξουσία (κάθε εξουσία), χρόνια τώρα βασίζεται-δέχεται την δική της ομαδούλα.
Τυχαίο το ότι πολλές εθελοντικές οργανώσεις , πολιτιστικοί σύλλογοι, μέχρι σύλλογοι γονέων και…εκκλησιαστικές επιτροπές, είναι κάτω από κομματικές ή παραταξιακές ομπρέλες;
Οποιος τολμήσει μη επώνυμος πολίτης, να αρθρώσει λόγο ή έργο , αγνοείται ως να μην υπάρχει, διότι άποψη και ιδέες πρέπει να έχουν μόνον οι «επώνυμοι», οι οποίοι δηλώνουν και παντογνώστες.
Ξέρουν και αναλαμβάνουν «δράσεις» από περιβαλλοντικά θέματα, μέχρι θέματα πολιτισμού.
Αυτοί, οι καμιά δεκαριά, που μπορεί να τους δείτε μετά τις φωτογραφιζόμενες «δράσεις» και σε ψηφοδέλτια, να σας μοιράζουν καρτούλες προεκλογικά, με αναφορές στο βιογραφικό τους σε ποιο σύλλογο ήταν πρόεδροι…
Συμπέρασμα: Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσεις την σιωπή που την αποκαλούν «καναπέ». Και είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δοκιμάσεις να μιλήσεις με την φωνή εκείνου που προτιμά να μείνει σιωπηλός. Αλλά είναι αδύνατον να αγνοήσεις αυτήν την εκκωφαντική σιωπή των καναπεδάτων…Που περιέχει, ασφαλώς, και δυσπιστία απέναντι σε όποιον κινείται στην δημόσια σφαίρα και απογοήτευση, κάτι σαν «άι-σιχτίρ», αλλά και κάτι σαν επιφύλαξη…
Και που τέλος πάντων, ούτε θέλουν να μετέχουν στον νέου είδους εθελοντισμό τους και ούτε έχουν πρόθεση να γίνουν εφαλτήριο κανενός.
Οι καναπεδάτοι
