Πολλά είναι στις μέρες μας τα φλέγοντα θέματα που «πονάνε» την χώρα μας , ένα από τα σημαντικότερα ωστόσο είναι αυτό της οικονομικής μετανάστευσης των νέων. Ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο σύνολο του μέσα σε μερικές γραμμές για αυτό και θα μοιραστώ απλά τις ανησυχίες μου ως νέος 30 ετών πολίτης αυτού του κράτους.
Δεν θα μιλήσω για το φαινόμενο «brain drain» η αλλιώς φυγή μυαλών που λίγο πολύ ως όρος έχει γίνει γνωστός μιας και είναι στη μόδα να χρησιμοποιούμε ξενόγλωσσους ορισμούς. Αλλά θα μιλήσω για όλους αυτούς που φύγαν για ένα καλύτερο μέλλον αλλά και για αυτούς που είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα μας.
Ορμώμενος από μία συμβολική κίνηση που έκανε πέρσι τέτοια εποχή μια ομάδα νέων να μετονομάσει την Πλατεία Μάργκαρετ Θάτσερ της Μαδρίτης σε «Πλατεία Εξορισμένης Νεολαίας» με σκοπό να τονίσει το πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης στην Ισπανία θλίβομαι στη σκέψη ότι οι δικές μας πλατείες δεν θα χουν σε λίγο καιρό τους νέους , αυτούς οι οποίοι αποτελούν το πιο παραγωγικό και κρίσιμο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Απογοητεύομαι όταν μελέτες σαν αυτή της ΕΛΣΤΑΤ αναφέρουν ότι το Α’ τρίμηνο του 2014 το ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-24 ετών προσεγγίζει το 56,7% και είναι το μεγαλύτερο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ η γερμανική Στατιστική Υπηρεσία απαριθμεί 23,800 Έλληνες που εγκατασταθήκαν στην Γερμανία το τρέχον έτος.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν επίσημα δεδομένα μετανάστευσης η χώρα αδυνατεί να καταγράψει τους πραγματικούς αριθμούς και αυτοί που βγαίνουν στο φως είναι είτε από μελέτες άλλων κρατών είτε από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια όπως αυτό της Μακεδονίας που αναφέρει ότι το 2009-2011 εργάζονται στο εξωτερικό 114.000 – 139.000 Έλληνες επιστήμονες.
Νέοι, μορφωμένοι, οξυδερκείς, γεμάτοι όνειρα για το μέλλον τους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτήν τους την επιλογή; Ποιος μπορεί με βεβαιότητα να τους πει «μείνε τα δύσκολα πέρασαν, θα βρεις δουλεία» όταν η ανεργία αυξάνεται, οι επιχειρήσεις κλείνουν και η κατάθλιψη γιγαντώνεται; Ουδείς.
Νιώθω την απογοήτευση τους, τον θυμό και την οργή που έχουν, το «γιατί» που δεν απαντάτε μέσα τους… Βλέπω τον αγώνα που κάνουν κατά την διάρκεια της προετοιμασίας τους, την αγωνία και το φόβο στο άγνωστο, το στρες της πρώτης συνέντευξης, το άγχος της οικογένειας που κάποιος δικός τους φεύγει… Βλέπω την Ελλάδα να γερνάει… το έθνος να συρρικνώνεται. Αυτούς τους ανθρώπους την δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε όμως επιβάλλεται να παλέψουμε για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε να γυρίσουν πίσω.
Οφείλουμε να δομήσουμε ένα υγιές φιλικό περιβάλλον το οποίο θα αποτελέσει την βάση προς την πρόοδο την βάση για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης όπου δεν περισσεύει κανείς . Η Βάση αυτή πρέπει να περάσει από την διαδρομή της αντιμετώπισης των δομικών δυσλειτουργιών του κράτους μας , της δημιουργίας κανόνων και της διασφάλισης της διαφάνειας. Με θέληση και υπομονή προς έναν κοινό εθνικό στόχο μπορούμε. Έχουμε τα όπλα να παλέψουμε την μάστιγα της ανεργίας που πλήττει τη νεολαία μας. Έχουμε τα όπλα να παλέψουμε την κρίση και πρέπει να τα χρησιμοποιούμε σωστά. Η χώρα χρειάζεται την τεχνογνωσία τους, τις σπουδές τους, τις καθαρές τους ιδέες, τις αξίες τους, την δημιουργικότητα και την καινοτομία τους. Όλοι αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας και δίχως αυτούς το χαμόγελο θα είναι μισό .
Καλοπήτας Βάιος
Μηχανικός Περιβάλλοντος
Υποψήφιος Βουλευτής Ν. Δωδεκανήσου
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ
