Η θλιβερή μας πρωτιά

Τι θα γίνει με τα καθημερινά τροχαία;
Τίποτε, όσο όπως χθες μπροστά μου πήγαινε αργά οδηγός ρουφώντας γουλιές καφέ και τσιγάρου και όταν δεν ήταν το χέρι του απασχολημένο μ’ αυτά, κρεμόταν απέξω νωχελικά.
Τίποτε, όσο ένα παιδάκι στη θέση του συνοδηγού, πήρε μαθήματα οδικής συμπεριφοράς, από τον οδηγό που με προσπέρασε σφαίρα πάνω στη στροφή, ενώ ένα χαρούμενο πούλμαν με τουρίστες μόλις έχει ξεπροβάλει απ’ αυτή και στο τσακ προλαβαίνει να μπει μπροστά μου.
Λίγο πιο κάτω, νεαρός οδηγεί μηχανή μεγάλου κυβισμού και μιλάει στο κινητό. Τελειώνει η συνομιλία και τον παρακολουθώ όσο μπορώ, να ελίσσεται ταχύτατα ανάμεσα στις λωρίδες.
Χάνεται στην ανηφοριά με μια θριαμβευτική σούζα.
Στα ρείθρα των πεζοδρομίων, στα διαχωριστικά των λεωφόρων, στα κάγκελα των δρόμων πληθαίνουν τα καρφιτσωμένα μπουκέτα in memoriam.
Ο βλακώδης, ο άδικος θάνατος χιλιάδων ανθρώπων, κυρίως νέων, έχει καταντήσει ο εθνικός μας παροξυσμός.
Ναρκωτικά και τροχαία, η θλιβερή μας πρωτιά.