Η κανονικοποίηση, η ανατριχίλα και το τσίρκο

Τα πρώτα συμπεράσματα και με πολύ φευγαλέα ματιά, αυτών των εκλογών :
Το πρώτο η εξαιρετική παρατήρηση από τον καθηγητή Κοινωνικής και Πολιτικής Ανάλυσης της Επικοινωνίας Γιώργο Πλειό : «Οι εκλογές αυτές για πρώτη φορά κανονικοποιούν την κρίση. Την κάνουν να φαίνεται κάτι φυσιολογικό.»
Η δική μου ανάγνωση είναι ότι προχθές τελείωσαν οριστικά τα παραμύθια περί αριστεράς αλλά και περί Μνημονίων (και άλλων δαιμονίων).
Η συνέχεια θα είναι δύσκολη, αλλά οι Έλληνες πολίτες έδειξαν ότι εμπιστεύονται τον Αλέξη Τσίπρα. Να δούμε αν θα εμπιστευτεί κι ο ίδιος τον εαυτό του και θα κάνει αυτά που πρέπει, όχι πια ως εκπρόσωπος των ήδη χρεοκοπημένων «αριστερών» κοτζαμπάσηδων, αλλά ως εθνικός και λαϊκός ηγέτης μακράς πνοής.
Το δεύτερο-και χειρότερο-είναι η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος το οποίο σε απόλυτους αριθμούς, θα πρέπει να είναι το μοναδικό κόμμα (αν εξαιρεθεί ο Λεβέντης), που αύξησε τον αριθμό των ψηφοφόρων του συγκριτικά με τον Ιανουάριο. Αυτό γκρεμίζει οριστικά τον μύθο των «παραπλανημένων ψηφοφόρων» και πιστοποιεί πως ζούμε μαζί μ’ έναν αριθμητικά σεβαστό αριθμό ανθρώπων που δεν ντρέπονται να υιοθετούν τις γνωστές πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Όσοι τους χάιδευαν τα αυτιά (βλέπε Α. Λοβέρδο λέγοντας πως η Χρυσή Αυγή «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα») ας το ξανασκεφθούν.
Το τρίτο που βγάζει μάτι είναι πως οι εκλογές αυτές ήταν το βατερλό των δημοσκόπων. Θα μπορούσε όλο αυτό να έχει τίτλο « Η μεγάλη παραπλάνηση της κοινής γνώμης.» Οι δημοσκόποι μας έλεγαν: Η διαφορά είναι οριακή (κάποιοι έβγαζαν και τη ΝΔ μπροστά, μια βδομάδα πριν). Οι ΑΝΕΛ δεν θα μπουν στη Βουλή. Οι λαφαζαναραίοι θα σκίσουν (στην αρχή) και θα μπουν στη Βουλή (τελευταία). Το Ποτάμι παλεύει για την τρίτη θέση ή θα πάει πολύ καλά.Το κακό δεν είναι αυτό. Είναι ότι υπήρξαν πολλοί που τους πίστεψαν. Δεν θα το διερευνήσει κανείς δημοσκοπικά, αλλά είναι προφανές ότι επηρέασαν σ’ έναν απροσδιόριστο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα με βάση δύο ενδεχόμενα: Είτε με συνειδητά (άρα πληρωμένα) ψεύδη. Είτε λόγω κραυγαλέας ανικανότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αλλά πρέπει να είναι η τελευταία. Δεν είναι δυνατόν να ξαναεμφανιστεί αυτό το τσίρκο, χωρίς στοιχειώδη επαγγελματισμό και κανόνες δεοντολογίας κι άλλη φορά.
Αφήνω το τελευταίο και μεγάλο που λέγεται αποχή, να το πούμε παρακάτω.