Διαβάζω διάφορα σχόλια για την παρουσία του κυρίου Τσίπρα στο ίδρυμα Κλίντον.
Σεβαστά όλα όσα αφορούν την ουσία της πολιτικής του παρουσίας.
Θα μου επιτρέψετε όμως να θεωρώ εντελώς ανόητα, όσα λέγονται και αφορούν την γλωσσική επάρκεια. Ειδικά όταν ακούω συγκρίσεις με άλλους πολιτικούς.
Ποιος είχε ακούσει ποτέ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε δημόσια συζήτηση στα γαλλικά; Κάποιοι θα θυμούνται ακόμη το περιστατικό με τη σερραϊκή προφορά του, όταν εγκαινίασε το χιονοδρομικό της Αράχοβας με την υπόσχεση ότι «Θα σας κάνω San Μο(υ)νι».
Αυτή την ιστορία πως πρέπει ντε και καλά κάποιος πολιτικός μας να μιλά τα αγγλικά σαν να είναι η μητρική του γλώσσα και να απευθύνεται αποκλειστικά και μόνον σε αυτή (τουλάχιστον) στο εξωτερικό, θα μου επιτραπεί να μην την καταλαβαίνω. Και γιατί η χρησιμοποίηση της γλώσσας μας, θα πρέπει να αποτελεί μομφή για Ελληνες πολιτικούς και όχι για την κυρία Μέρκελ ή τον κ. Ολάντ, οι οποίοι μιλούν την μητρική τους γλώσσα;
Προσωπικά θα προτιμούσα οι Ελληνες πολιτικοί μας, να μιλούν την γλώσσα μας, την πιο πλούσια σε λήμματα και νοήματα γλώσσα, πρεσβευτές της στο εξωτερικό, κάτι σαν μικροί Ζολώτες…
Όλα τα άλλα είναι επαρχιωτισμός και φτηνή μικροπολιτική πέρα από την ουσία.
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
