Χολή

«Τσιμπήσανε το τυράκι Τσίπρα , ψηφίσανε δεύτερη φορά αριστερά, τώρα θα υποστούν και τις συνέπειες» έλεγε μία βουλευτής από βήματος της Βουλής». Εκείνη την ώρα μου θύμισε την κακιά μάγισσα των παιδικών μου παραμυθιών. Μόνο που δεν κράταγε ο κ. Τσίπρας το κόκκινο μήλο, αλλά η ίδια. Δεν είναι η πρώτη, αυτής της κακεντρέχιας, δυστυχώς από πολιτικούς ταγούς. Κανέναν δεν ξενίζουν οι μετεκλογικοί απαξιωτικοί αφορισμοί για τον λαό από την πλευρά όσων κομμάτων έμειναν μακριά από το στόχο τους. Η προεκλογική κολακεία για τον «σοφό λαό», παραχωρεί πρόθυμα τη θέση της σε χολερικά συμπεράσματα περί ανωριμότητας, ακρισίας και αμνημοσύνης των πολιτών, των ίδιων ακριβώς που προ κάλπης δοξάζονταν για τη μνήμη, τη γνώση και την κρίση τους. Οι πολίτες όμως διαχρονικά πλήρωσαν στο ακέραιο τις «λάθος επιλογές» τους: Φτώχυναν, έχασαν σύμφωνα με τα στοιχεία πλούτο ίσο με το 50% εκείνου που διέθεταν το 2008, έμειναν άνεργοι 1,5 εκ. άνθρωποι και πολλοί πλέον μακροχρόνια άνεργοι, άρα με ελάχιστες πιθανότητες να εργαστούν ξανά, φορολογήθηκαν άγρια πληρώνοντας διπλάσιους έως τριπλάσιους φόρους, σύμφωνα με τα χθεσινά στοιχεία της eurostat, ένας στους τρείς πολίτες ζει σε κατάσταση ένδειας, δηλαδή 3,8 εκατομμύρια στερούνται βασικά καταναλωτικά αγαθά και αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις. Κοινώς δεν έχουν να φάνε Οι πολιτικοί όμως, έπαθαν κάτι; Πλήρωσαν ή πληρώνουν επειδή κάθε λάθος απόφαση ή κίνηση, κάθε λάθος διαπραγμάτευση ή συμφωνία, κάθε λάθος διορισμός ή τοποθέτηση κόστισε και κοστίζει πανάκριβα; Όχι, γιατί στη δική τους περίπτωση ισχύει μόνον το «πολιτικό κόστος». Τρίχες που λέει κι ο Αδωνις. Αν πλήρωναν πραγματικά όπως οι πολίτες τις ηλιθιότητές τους, θα έκαναν πολύ λιγότερες και θα έλεγαν ακόμη πιο λίγες.