Στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία και η κοινή γνώμη δήλωνε συγκλονισμένη από τη φωτογραφία του μικρού Αϊλάν, νεκρού σε ακτή της Αλικαρνασσού μετά από ένα ακόμη ναυάγιο προσφύγων. Όπως και πριν τον Αϊλάν, έτσι και μετά, πολλά παιδιά συνεχίζουν να χάνουν τη ζωή τους αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο μαζί με την οικογένειά τους. Και αν κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουν, τα γεγονότα και οι εικόνες θα τους το θυμίζουν…
Την ίδια στιγμή στις Βρυξέλλες οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πραγματοποιούν Συνόδους Κορυφής για το προσφυγικό, όπου και πάλι απλώς θα διαπιστώσουν ότι «χρειάζεται λύση» και παζαρεύουν με Ερντογάν τάχα. Δηλαδή η Γερμανία παζαρεύει ως ηγέτιδα όλης της Ευρωπαϊκής Ενωσης να υποθέσω;
Μέχρι τότε, όπως τις τρεις τελευταίες ημέρες που πνίγηκαν 10 παιδιά, όπως σήμερα, έτσι και αύριο, όλοι θα μιλούν για μια… «τραγωδία».
Τώρα «μέσα στις θαλασσινές σπηλιές» του Σεφέρη δεν υπάρχει μονάχα δίψα και αγάπη. Τώρα υπάρχουν χιλιάδες πνιγμένοι.
Οπότε πρέπει αλλιώς ν’ αλλάξουμε την ποίηση που φτιάχνει τον άνθρωπο. Δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Γιατί έξω από την ποίηση οι άνθρωποι πνίγονται. Κατά χιλιάδες. Ανά έτος. Ανά ψυχή. Του καθενός μας.
Πόσο ακόμη;
