Ατυχήματα

Η συμβουλή ενός πολυταξιδεμένου φίλου: « Να αποφεύγεις τα τουριστικά εστιατόρια και να πηγαίνεις σε εκείνα όπου πηγαίνουν οι ντόπιοι, όσο ταπεινά και αν φαίνονται. Εκεί θα ευχαριστηθείς ». Δεν είχε άδικο εκ των αποτελεσμάτων κατά καιρούς. Oχι ότι δεν υπάρχουν και ατυχήματα. Δεν υπάρχει υποθέτω, μέθοδος που να είναι αλάθητη. Αυτή όμως τις περισσότερες φορές με οδήγησε σωστά. Γι’ αυτό την εφαρμόζω όποτε τύχει. Εξάλλου, πάντα τα χωριά είναι οι αγαπημένες μου βόλτες, κι εκεί στα καφενεδάκια του χειμώνα, βρίσκεις το νόστιμο πιάτο της ημέρας από την γυναίκα του καταστηματάρχη. Απλό, νόστιμο και χωρίς φιοριτούρες. Πικρά έχω μετανιώσει τις περισσότερες φορές για παρεκκλίσεις. Όπως τις προάλλες όταν αποφάσισα να δοκιμάσω εστιατόριο όπου συχνάζουν αποκλειστικά γκρουπ τουριστών. Οι ταβέρνες γύρω άδειες, αυτό φίσκα, με Αγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους. Αφελώς, όπως οι περισσότεροι, σκέφτηκα πως για να επικρατεί τέτοιος συνωστισμός, το φαγητό δεν θα είναι αδιάφορο. Πράγματι δεν ήταν αδιάφορο, ήταν κάτι χειρότερο, άθλιο. Επρεπε να το περιμένω, αφού είναι γνωστή η μέθοδος: έρχονται σε συμφωνία με ένα τουριστικό γραφείο, τους δίνουν ποσοστό από τα κέρδη κάθε φορά που εκείνοι φέρνουν πελάτες. Εύκολα θύματα οι τουρίστες, κατευθύνονται από τους επιτηδείους στους αρπακολλατζήδες του ερασιτεχνικού μαγειρέματος και των ευτελών υλικών. Και της δυσφήμησης να συμπληρώσω… Όχι, δεν είναι όλοι έτσι. Αλλά δυστυχώς αυτοί είναι λίγοι. Και δεν είναι τυχαίο που στις ταβέρνες τους, θα δεις πολλούς ντόπιους, μαζί με τους Αγγλους, Γάλλους. Πορτογάλλους.