Υπάρχει ο κόσμος των νησιωτών, όπως της Καλύμνου που έτρεξαν στο λιμάνι και έβγαζαν μέχρι και τις κάλτσες τους για να ζεστάνουν όσους ζωντανούς έφταναν στο λιμάνι τους, των γυναικών που έτρεξαν στο Νοσοκομείο για να συντρέξουν τις μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, της Καλυμνιάς που με μια κατσαρόλα και πλαστικά πιάτα, στεκόταν στην πόρτα της Σχολής Δυτών και μοίραζε φαγητό, του 70χρονου Μυτιληνιού ψαρά που έπεσε στα παγωμένα νερά στην Εφταλού για να σώσει τους πρόσφυγες και φώναζε με αγωνία δακρυσμένος: «Τα μωρέλια, μωρέ, να σώσουμε, τα μωρέλια…».
Υπάρχει κι εκείνος που λέει «Να τους πάρετε σπίτι σας», «Ας έμεναν εκεί», «Ας πρόσεχαν, ποιος σοβαρός βάζει τα παιδιά του σε βάρκα», «Να σας δω όλους εσάς όταν όλοι αυτοί θα σφάζουν τα παιδιά σας» και άλλα παρόμοια που όλοι βλέπουμε σε σχόλια στο διαδίκτυο, διαβάζουμε κάτω από δημοσιεύματα, ακούμε σε παρέες, αλλά δυστυχώς και σε μεγαλοκανάλια από μεγαλοδημοσιογράφους, όπως προχθές, μετά από τα τραγικά ναυάγια στην Κάλυμνο και στη Ρόδο με τους 22 νεκρούς από τους οποίους 13 ήταν μικρά παιδιά: « Έχει κι άλλα θέματα η επικαιρότητα, δηλαδή πρέπει να συγκινείσαι κάθε μέρα;» είπε ο μεγαλοδημοσιογράφος και δεν αντέχει η βλακεία σχολιασμού. Ελπίζω μόνο, πως ο πρώτος κόσμος είναι μεγαλύτερος, φωτεινότερος και θα επικρατήσει στο σκοτάδι του κόσμου τους, στο μαύρο του άρρωστου μυαλού τους.
Δύο κόσμοι
