Σαράντα δύο χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τα μηνύματα που τότε πρωτοεκφράστηκαν, σήμερα επαναπροσδιορίζονται. Για όσα άλλαξαν, για όσα παραμένουν ίδια.
Σήμερα, στους καιρούς της κρίσης, με την ελληνική κοινωνία να αναζητά επιτακτικά απαντήσεις, το Πολυτεχνείο, από σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, ταυτίστηκε, σε πολλές συνειδήσεις, με την μεταπολιτευτική πορεία του τόπου, σαν μια υπόσχεση δέσμευσης σε υψηλά ιδανικά, που αθετήθηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές της.
Οι κοινότοπες ανακοινώσεις για το «επίκαιρο νόημα» του Πολυτεχνείου, δεν μπορούν να αποκαταστήσουν αλλά ούτε και να υποκαταστήσουν το αληθινό μήνυμα της εξέγερσης, στην συλλογική μνήμη.
Τι ήταν το Πολυτεχνείο; Ήταν η κορύφωση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης εποχής, από εκείνους που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ήταν, πάνω από όλα, ένα μήνυμα ενότητας. Διαφορετικές συνιστώσες της ελληνικής κοινωνίας, συναντήθηκαν σ’ ένα κοινό στόχο. Τους ένωσε ο κοινός αγώνας για αξιοπρέπεια, ελευθερία και δημοκρατία.
Όσο κι αν το Πολυτεχνείο αδικήθηκε στο πέρασμα των χρόνων, το μήνυμα της ενότητας που έστειλε, παραμένει δυνατό: Οι μεγάλες εθνικές στιγμές δημιουργούνται όταν οι Έλληνες δίνουν τις μάχες ενωμένοι.
Κι αν ο κόσμος είναι δύσκολο να αλλάξει, η μνήμη του Πολυτεχνείου ανάβει νέες εστίες ελπίδας, για ένα κόσμο που μπορεί να γίνει καλύτερος.
Ενότητα και ελπίδα ήταν το Πολυτεχνείο. Η Ελλάδα χρειάζεται και τα δύο.
