“Αυτές τις δύσκολες στιγμές, στιγμές κατασυκοφάντησης, τρομολαγνείας, αυτές τις ώρες, τις μέρες, που με έριξαν στους λύκους για να με κατασπαράξουν ως τον άνθρωπο που περίπου έκανε τα πάντα, ίσως αξίζει τον κόπο να τους διευκολύνω και να τους αποκαλύψω μόνος μου κάποιες από τις τρομοκρατικές μου πράξεις, τις συνωμοσίες, τα παράνομα ραντεβού, τα ταξίδια της ανομίας και ακολασίας”.
Έτσι ξεκίνησε την ομιλία του σε εκδήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Λάμπρου που καταδείχθηκε από ΜΜΕ ως συναλλασσόμενος με τρομοκράτες, με αφορμή συνομιλία του με φυλακισμένο μέλος των “Πυρήνων” – συνομιλία που δεν έχει επιβεβαιώσει.
Συνεχίζει ο κ. Λάμπρου:
“Είναι κρίμα να ψάχνουν και να χάνουν το χρόνο τους, ρωτώντας παντού… Παιδιά του λαού είναι, που θέλουν να βγάλουν το ψωμί τους. Πληροφορίες θέλουν. Ιδού λοιπόν.
Ήταν βράδυ, του Μάρτη νομίζω, του 2008. Έξω είχε ψύχρα… Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι!
Μετά από ανταλλαγή τηλεφωνημάτων από διαφορετικά κινητά για να μπερδέψουν τους κοριούς, συναντιέμαι με μια γυναίκα, ύψους 1.70 περίπου, με κοντό μαλλί, αν ενθυμούμαι καλά, γκριζοκαστανού χρώματος, σε μυστικό μέρος στην περιοχή του Θησείου.
Στη συνάντηση αυτή μιλάμε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά. Η Ε.Β. μου λέει το σχέδιο για το τρομοκρατικό χτύπημα. Σχέδιο περίπλοκο, με πολλαπλές δυσκολίες. Ήταν σαφές ότι έμπλεκα για άλλη μια φορά σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες συνέπειες. Η Ε.Β. Μου ανέφερε τα ονόματα του συνδέσμου- φυσικά με ψευδώνυμα.
Συνεννοηθήκαμε για τις λεπτομέρειες, σχεδιάσαμε το χάρτη των κινήσεών μας, επιλέξαμε το στόχο και αφήσαμε προς αναζήτηση το σημείο του τρομοκρατικού χτυπήματος. Βλέπετε, αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν είχαμε βρει το κατάλληλο μέρος. Κυρίως, μας έλειπε ένα πρόσωπο κύρους, από το χώρο της αυτοδιοίκησης, που θα δεχόταν να στρατολογηθεί στην οργάνωση και να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση.
Συζητήσαμε πολλές περιοχές για το χτύπημα. Απορρίψαμε το νησί της Μυκόνου, εκτιμώντας ότι ήταν μέρος προβλέψιμο. Θα μας εντόπιζαν με ευκολία και δεν θα είχαμε τρόπο διαφυγής σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά.
Σκεφτήκαμε την Ερεσσό της Λέσβου για τους εξής λόγους. Πρώτον, γιατί έτσι μας αρέσει. Δεύτερον, γιατί αν η αντιτρομοκρατική εντόπιζε τις κινήσεις μας, θα μπορούσαμε να διαφύγουμε βόρεια, προς την πλευρά του χωριού Αντισσα, που είναι ορεινό και έχει άδεια, μισογκρεμισμένα σπίτια.
Σημειώσαμε στο χάρτη τα σημεία. Βάλαμε κωδικό, Σαπφώ, για την Ερεσσό, και Τέρπανδο για την Άντισσα.
Τις επόμενες ημέρες, οι συναντήσεις μας πύκνωσαν. Φυσικά, για λόγους αυτοπροστασίας, αλλάζαμε συνεχώς μέρη, με αποτέλεσμα να μην μας ανακαλύψουν. Θέλω να σας αποκαλύψω σήμερα ότι στην επαναστατική οργάνωση είχε στο μεταξύ στρατολογηθεί και ένας δημοσιογράφος που σήμερα είναι σε μεγάλο συστημικό κανάλι. Στρατολογήσαμε και μερικούς ακόμα, σχεδιάσαμε τις επόμενες κινήσεις μας, ορίσαμε ημερομηνία… Όλα έτοιμα.
Στις 25.5.2008, η εφημερίδα “Εποχή”, γνωστή για τις φιλικές σχέσεις της με την τρομοκρατία, δημοσιεύει με περίτεχνο τρόπο, ανάμεσα σε συμβατικές αγγελίες, την πρώτη αγγελία γάμου για δύο ομόφυλα ζευγάρια.
Δύο γυναίκες, δύο άντρες. Δημοσιογράφοι με άριστες σχέσεις με την αντιτρομοκρατική ανακαλύπτουν, δυστυχώς, το δημοσίευμα και αρχίζει το κυνηγητό.
Γίνονται επιχειρήσεις σε πολλά σημεία της Αθήνας. Εξάρχεια, Καλαμάκι, Γκάζι, περιοχή γύρω από την Ομόνοια, γίνονται φύλλο και φτερό. Οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι. Στο μεταξύ, γίνονται νέες στρατολογήσεις και η οργάνωση, πλέον, αποκτά υπόσταση και δύναμη.
Δυο λόγια για τη δομή της. Η οργάνωση χωρίζεται από πολιτικό και επιχειρησιακό της σκέλος. Δεν θεωρώ κατάλληλη την ώρα να αποκαλύψω τον ή την αρχηγό για ευνόητους λόγους. Αναζητούμε ένα δεύτερο πρόσωπο – γυναίκα θέλαμε- που θα ήταν ντουέτο με την Ε.Β. στο χτύπημα που θα κάναμε.
Οι δύο καμικάζι άντρες ήταν ήδη έτοιμοι, ψυχολογικά καλά προετοιμασμένοι και εκπαιδευμένοι άρτια, καθώς για το σκοπό αυτό ταξίδεψαν και παρέμειναν για δύο μήνες στο Αμστερνταμ,.
Μετά από πολλές προσπάθειες, συναντήσεις και συζητήσεις σε διάφορες γιάφκες, και αφού είχαμε φάει τα μούτρα μας ουκ ολίγες φορές, στρατολογούμε δήμαρχο υπεράνω υποψίας. Αργότερα, έκπληκτοι οι γείτονές μου, λένε στις κάμερες των καναλιών: “Δεν το περιμέναμε, φαινόταν φυσιολογικός και πολύ αρσενικό”.
Μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση της οργάνωσης στη γιάφκα της οδού Ακαδημίας, αποφασίζουμε να ανοίξουμε επικοινωνιακά μέσω του πολιτικού σκέλους. Δίνουμε συνέντευξη τύπου. Περιγράφουμε την πλατφόρμα, αλλά αρνούμαστε πεισματικά να δώσουμε στοιχεία για του μέρος και την ημερομηνία του τρομοκρατικού χτυπήματος.
Βγαίνω από τη γιάφκα για να πάρω τσιγάρα από το περίπτερο. Τα κανάλια νομίζουν ότι κάνω απόπειρα διαφυγής. Με κυνηγούν από πίσω. Με ρωτούν: «Πείτε μας πότε και πού». Σιωπώ. Όλα είναι κανονισμενα. Βγάζουμε εισιτήρια για Ρόδο. Αγοράζουμε περούκες, μουστάκια και άλλα αναγκαία τινά.
Την ίδια ημέρα που θα φεύγαμε, με καλούν στη ΝΕΤ για συνέντευξη. Πάω… Μπαίνω στον προαύλιο χώρο και κρύβω επιμελώς το βαλιτσάκι μου μέσα σε ένα θάμνο. Γιατί, αν έβλεπαν ότι έχω ταξιδιωτική τσάντα, θα καταλάβαιναν ότι το ταξίδι αρχίζει. Στο κανάλι λέω ψέμματα ότι το χτύπημα θα γίνει τον Σεπτέμβρη… Αποπροσανατολισμός!
Με πιστεύουν, αλλά παίρνουν και τα μέτρα τους. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο ένας – ένας, μία – μία. Αποφεύγουμε για συνωμοτικούς λόγους να πιούμε καφέ όλοι και όλες μαζί.
Σιγουρευόμαστε ότι δεν υπάρχουν στο χώρο εισαγγελείς και φαρισαίοι. Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας καταλάβουν. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Σφυρίζουμε αδιάφορα. Φτάνουμε στη Ρόδο. Παίρνουμε ταξί κατά δυάδες. Παριστάνουμε τα ετερόφυλα ερωτευμένα ζευγάρια και λέμε στον οδηγό “Στο λιμάνι παρακαλώ!”.
Το καραβάκι για την Τήλο είναι στη θέση του. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Στην προβλήτα μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη δύο τηλεοπτικά κανάλια περιμένουν την άφιξή μας. Προσπαθούμε να διαφύγουμε. Γίνεται τηλεδιάσκεψη και αποφασίζουμε να ρισκάρουμε. Μπαίνουμε στο καραβάκι. Μπαίνουν και τα κανάλια. Αποφασίζουμε να κάνουμε διαπραγμάτευση. Στη διαπραγματευτική ομάδα είναι η Ε.Β., ο Γ.Β. Και εγώ. Τα κανάλια πείθονται να μην μας δώσουν στην αντιτρομοκρατική με αντάλλαγμα ένα πλάνο από το τρομοκρατικό χτύπημα. Δίνουμε τα χέρια!
Φτάνουμε στην πανέμορφη Τήλο. Ο σύνδεσμός μας μας οδηγεί σε ξενοδοχείο. Υπάρχουν εντολές: δε βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, δεν κάνουμε βόλτες, δεν συζητάμε με περίεργους. Αναμονή. Δεχόμαστε τηλεφώνημα από τον σύνδεσμο. Το ραντεβού είναι στις δύο το πρωί σε μπαρ στο κάτω λιμάνι.
Έρχεται ο σύνδεσμος. Φοράει καπέλο και σκούρα γιαλιά. Κάθεται σε διπλανό τραπεζάκι και μας κάνει νόημα να μην σηκωθούμε. Παραγγέλνει, αν θυμάμαι καλά, βότκα λεμόνι, μπορεί να ήταν και πορτοκάλι. Με μια νεαρή κουκλίτσα σερβιτόρα -ή μήπως ήταν σερβιτόρος;- μας δίνει σημείωμα που λέει: 6:00 – 10:00 το πρωί, όλη η ομάδα έξω από το ξενοδοχείο. Στο πίσω μέρος.
Μένουμε ξύπνιοι και ξύπνιες. Συζητάμε όλο το βράδυ χαμηλόφωνα. Υπάρχει άγχος, αλλά και επαναστατικός ενθουσιασμός. Ο Γ.Β. Φοράει φανελάκι ροζ χρώματος, τζιν παντελόνι, τα παπούτσια δεν τα θυμάμαι, ομολογώ. Εγώ, ως συνήθως, λέτσος. Δέχομαι παρατηρήσεις, αλλά δεν πτοούμαι. Τα δύο ζευγάρια είναι ντυμένα λιτά.
Οι νύφες δεν έχουν φτιάξει τα μαλλιά τους, ούτε φοράνε νυφικά. Οι γαμπροί μια χαρά.
Στις έξι παρά τέταρτο της 3.6.2008 είμαστε με πρησμένα τα μάτια και μαύρους κύκλους από την πολύ αϋπνία στο σημείο που μας έχουν πει. Καταφτάνει το βανάκι. Ανοίγει η πίσω πόρτα και μπαίνουμε όλοι και όλες μέσα, στην κυριολεξία ο ένας πάνω στην άλλη.
Στις έξι παρά δέκα το βανάκι φεύγει στην αρχή αργά και μετά αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε στη χώρα την ακριβή ώρα που είχαμε ορίσει για το χτύπημα. Οι καρδιές μας χτυπούν δυνατά. Αγωνία.
Έξω είναι ακόμα σκοτάδι. Κάνει ψύχρα παρότι καλοκαίρι. Φτάνουμε στο δημαρχείο. Είχε φτάσει η ώρα. Η οδηγία ήταν να διασχίσουμε την απόσταση από το σημείο που θα μας άφηνε το βανάκι μέχρι την πόρτα του δημαρχείου σε δέκα δευτερόλεπτα.
Πιάνουμε το στόχο. Μπαίνουμε όλοι και όλες τρέχοντας. Κλείνουμε την πόρτα. Την κλειδώνουμε από μέσα. Αρχίζει η τελετή. Ο σύνδεσμός μας, και δήμαρχος του νησιού, Τάσος Αλιφέρης, βγάζει λόγο στους παραβρισκόμενους και τις παραβρισκόμενες.
Έχουμε πληροφορίες ότι καταφτάνει η αντιτρομοκρατική με εισαγγελείς. Επισπεύδουμε τη διαδικασία. Βάζω περήφανα φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου ως μάρτυρας στους δύο γάμους των ομόφυλων ζευγαριών.
Άλλη μια τρομοκρατική και παράνομη πράξη. Άλλη μια τομή. Άλλη μια υπερηφάνεια. Άλλη μια κίνηση που ανοίγει απελευθερωτικούς δρόμους. Που ανήκει εξολοκλήρου στα δύο ζευγάρια που τόλμησαν, στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, στους ανθρώπους που πάλεψαν για την ορατότητα, για την ίδια τη ζωή τους.
Σε αυτούς ανήκει αυτή η τομή. Και σε αυτούς και αυτές που στο παρελθόν, παιδιά του Μάη του ’68, της αμφισβήτησης, των νέων κοινωνικών κινημάτων, ίδρυσαν το ΑΚΟΕ, το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφυλων Ελλάδας.
Και τώρα, που άνοιξε και θεσμικά ο δρόμος, χρειάζεται συνέχεια τολμηρή, αποφασιστική. Και για να δώσω συνέχεια στην τρομοκρατική μου δράση, σας λέω, αγαπητοί φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι η κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να συνεχίσει, να κάνει πράξη το όνειρο εκέινου του καλοκαιριού, να δώσει υπόσταση σε εκείνη την παρανομία, να δικαιώσει τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σε όλα τα επίπεδα.
Το χρωστάει στους νέους ανθρώπους που λοιδωρήθηκαν, που αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να μην τους εξοντώσουν, να μην τους ρίξουν στα πυρά του κοινωνικού συντηρητισμού. Το χρωστάει η αριστερά, το χρωστάμε.
Και έτσι, σαν ένα ελάχιστο χρέος, να δηλώσω γκέι, κουίρ, τρανς, ίντερσεξ, και να ζητήσω από τους συντρόφους μου της Ομάδας Σεξουαλικού Προσανατολισμού, Έκφρασης και Ταυτότητας Φύλου, να με γράψουν μέλος, οργανικό μέλος και της ομάδας και του κινήματος αλληλεγγύης”.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Συντακτών
