Πόσες κωλοτούμπες χωράνε μέσα σε 10 μήνες; Πόσες αναιρέσεις μπορούν να γίνουν αποδεκτές; Μέχρι πού είναι το μέτρο; Ποιος θέτει τα όρια; Ποιος λέει STOP; Ποιος σκηνοθετεί το θέατρο του παραλόγου που ζούμε από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα; Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες λέξεις… Θυμάμαι τις όχι και τόσο μακρινές προεκλογικές μεγαλοστομίες του σημερινού πρωθυπουργού για αποκατάσταση μέρους των χαμηλότερων συντάξεων, για διεύρυνση των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας και αύξησή του, για επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για αντιμετώπιση φοροδιαφυγής, για αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου καυσίμων, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και αντικατάστασή του με φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ και τόσα άλλα… Και πώς όλα αυτά τα μεγάλα λόγια που γέμισαν με ελπίδα τους πολίτες και πίστεψαν σε καλύτερες ημέρες, μέσα σε λίγους μήνες έχουν γίνει θηλιά που τους πνίγει.
Παρακολουθώ με δέος τα μέτρα που ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο και αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να τα σηκώσει όλα αυτά… Με τι δύναμη θα συνεχίσουν οι Ελληνες τη ζωή τους, ποιος είναι εκείνος που έχει το δικαίωμα να τους καταστρέφει την ελπίδα. Δεν πίστεψα στις εύκολες λύσεις και τα παχιά τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα. Μα χιλιάδες άλλοι πολίτες, συμπατριώτες μου, φίλοι, συγγενείς τον πίστεψαν, τον στήριξαν. Του εναπόθεσαν την τελευταία ικμάδα ελπίδας για μια καλύτερη ζωή και σήμερα τους βλέπω πιο απογοητευμένους από ποτέ. Στράγγιξε η χαρά από μέσα τους και τη θέση της πήρε ο φόβος και η αγωνία.
Είναι οι ίδιοι που τον υπερασπίστηκαν τον Γενάρη κόντρα στο φθαρμένο και γερασμένο πολιτικό σύστημα. Είναι οι ίδιοι που έπιναν νερό στο όνομά του πριν το δημοψήφισμα και που κάκιωσαν με όλους τους υπόλοιπους «τους κακούς, τους γερμανοτσολιάδες» μέχρι που ο Αλέξης τους, μέσα σε λίγες ώρες τους έκανε ένα με τους «άλλους». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τον τίμησαν ξανά τον Σεπτέμβριο αρνούμενοι -ίσως-να αποδεχθούν ότι έκαναν λάθος, ότι η ελπίδα τους κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων κάπου σε μια γωνία των Βρυξελλών σε κάποια συνεδρίαση του Eurogroup.
Όχι, δεν λέω ότι οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι. Μα δέκα μήνες όμως μετά, με το θάρρος της γνώμης μου λέω ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να γίνουν πρόωρες εκλογές ούτε τον Γενάρη, ούτε τον Σεπτέμβρη αφού ακολουθήθηκε η ίδια και σε κάποιες περιπτώσεις πολύ χειρότερη, φορομπηχτική πολιτική. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει το διχαστικό δημοψήφισμα που έκοψε την κοινωνία στα δύο και που οι πληγές που άφησε δεν έχουν επουλωθεί ακόμα.
Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίον είχαμε μια κουβέντα στον αέρα του ρ/σ Sky, μου ζήτησε να μην κρίνω την κυβέρνηση από τις προεκλογικές εξαγγελίες του Ιανουαρίου, αλλά του Σεπτεμβρίου που το κόμμα «προσγειώθηκε» στην πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν έχω αυτό το μαγικό σφουγγάρι, δεν έχω ασθενή για να διαγράψω την «αντιμνημονιακή» θητεία του Τσίπρα, τότε που ως άλλος επαναστάτης (ξε)πουλούσε τις ελπίδες του κόσμου στα πεζοδρόμια και στις πορείες υποσχόμενος «άλλο δρόμο». Δεν μπορώ να του συγχωρήσω ότι στέρησε την ελπίδα από τους πολίτες και ότι «λέρωσε» την Αριστερά. Μα εκείνο που περισσότερο με τρομάζει είναι πως δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την κατάρρευση του συνονθυλεύματος αυτής της κυβέρνησης κι αν την επόμενη ημέρα θα βρεθεί κάποιος να μαζέψει τα κομμάτια της χώρας, τα κομμάτια μας…
