Να πω ότι δεν φοβήθηκα ταξιδεύοντας από το Ελ. Βενιζέλος για Ρόδο, δύο ημέρες μετά την επίθεση στο Παρίσι;
Θα πω ψέματα.
Και να μην ήθελα, οι αρματωμένοι αστυνομικοί, διακριτικά μεν, αλλά με έντονη παρουσία, το ξεσκόνισμα της ταυτότητάς μου και το βλέμμα ακτινογραφία του αστυνομικού στην πύλη, σε συνδυασμό με το φρέσκο αίμα στο Παρίσι, τα βίντεο με τις απειλές των παρανοϊκών, τα άπειρα δημοσιεύματα και αναλύσεις, γίνονται εκρηκτικό μείγμα φόβου. Να σε κάνουν να αισθανθείς πως η κανονικότητά σου πάει περίπατο.
Προς την παράνοια φέρνει, εάν κρίνω, ότι όση ώρα έμεινα περιμένοντας να επιβιβασθώ στο αεροπλάνο, έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει για μελαμψούς συνεπιβάτες και να κάνω διατριβή στο… μούσι που έφεραν κάποιοι νεαροί. Αν έμοιαζε με του Αμπαούντ.
Η ερώτηση εάν θα σταματήσω να ταξιδεύω με την ίδια χαλαρότητα και χαρά, για πρώτη φορά δεν μου μοιάζει ρητορική. Η θετική απάντηση μοιάζει με δήλωση, με πολιτική στάση.
Ναι σκέφτομαι, αλλά χθες το βράδυ εσύ δεν ήσουν ρε παιδί μου που διάβαζες προσεκτικά, άρθρο με οδηγό επιβίωσης της βρετανικής αντιτρομοκρατικής με τίτλο «τι να κάνετε αν δεχτείτε τρομοκρατική επίθεση»;
Παράνοια; Όχι.
Απλά φόβος. Η τρύπα που καταπίνει την λογική.
Την ημέρα του ταξιδιού μου κατάλαβα πως όταν λέμε ότι έχουμε μπροστά μας μια άλλη Ευρώπη, σημαίνει υποχωρήσεις για την ασφάλειά μας, σε βάρος της ελευθερίας μας και των δικαιωμάτων μας.
Πως το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας; «Ύψιστη ελευθερία είναι η ασφάλεια, για αυτό μπορούν να περιοριστούν προσωρινά οι υπόλοιπες». Αυτό…
Κι όλοι μας, θα δεχθούμε πιθανώς, πιο εύκολα να χάσουμε λίγη ελευθερία, ιδιωτικότητα και δικαιώματα προκειμένου να αισθανθούμε ότι δεν κινδυνεύουμε, προκειμένου να μην φοβόμαστε.
Άσχετα εάν αυτό το δίχτυ ασφαλείας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παγιδεύει το φόβο μέσα μας και να μας κάνει να τον συνηθίζουμε και να τον αποδεχόμαστε ως κάτι λογικό και καθημερινό.
Φοβάμαι και φοβάμαι να το αποδεχτώ. Ο φόβος είναι εδώ και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί του, να τον διαχειριστούμε για να καταφέρουμε κάποτε να τον ξεπεράσουμε. Εάν δεν το καταφέρουμε θα νικήσουν.
Σκέφτομαι, πως αν οι Παριζιάνοι δίνουν μια τόσο άνιση μάχη να νικήσουν το φόβο τους και βγαίνουν έξω , εξορμούν σε πάρκα, καφέ, πλατείες καλώντας τους συμπολίτες του από το twitter, το facebook, να κάνουν το ίδιο, -#tousaubistrot «όλοι στο μπιστρό»- τότε θα την δώσω κι εγώ. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω…
Παρακολουθώ με θαυμασμό από την πρώτη μέρα την αληθινά γενναία προσπάθεια τους να κάνουν αυτήν την υπέρβαση, ακόμη κι αν πρόκειται για άμυνα ή ένστικτο.
Περίπου όπως το είπε ο Χρόνης Μίσσιος: «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά»
Ελ. Βενιζέλος-Διαγόρας, ένας… φόβος δρόμος
