Συνέντευξη
στον Δαμιανό Αθανασίου
Για όλους και για όλα μιλάει σήμερα στη «δημοκρατική», σε μια συνέντευξη-ποταμός, που θα συζητηθεί, ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ΡΟΠΟΑΝ κ. Γιώργος Υψηλάντης.
Ο κ. Υψηλάντης, εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της δημοτικής αρχής, τονίζοντας ότι δεν έχει όραμα που να συνεγείρει την κοινωνία και κατά συνέπεια δεν υπάρχει ένα συνεκτικό σχέδιο δράσης, που να υπηρετεί την υλοποίησή του.
«Στο Δήμο μας πραγματικά συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο. Η ανυπαρξία πραγματικού και ουσιαστικού έργου, έχει οδηγήσει τη δημοτική αρχή στο χτίσιμο μιας επικοινωνιακά “μαγικής εικόνας”. Όλη της η προσπάθεια εξαντλείται στην παρουσίαση μιας εικονικής πραγματικότητας με συναρπαστική δήθεν δράση και πολύ τρέξιμο, μέσα από δηλώσεις, φωτογραφήσεις, επικοινωνιακές φανφάρες και διακηρύξεις προθέσεων και υποσχέσεων, που προκαλούν πρόσκαιρα θόρυβο και εντυπώσεις, αλλά που αν τις παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά, θα αντιληφθεί ότι παράγουν ελάχιστο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Πλην βεβαίως των περιπτώσεων που σχετίζονται με την εκχώρηση αγαθών και υπηρεσιών αμιγώς δημόσιου χαρακτήρα σε ιδιώτες», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Υψηλάντης.
Επίθεση εξαπολύει προσωπικά στον δήμαρχο Ρόδου κ. Φώτη Χατζηδιάκο και για την εικόνα που παρουσιάζει η δημοτική πλειοψηφία, με σαφέστατη αιχμή για «ηγετικό πυρήνα, που κουβαλά τη νοοτροπία του παρελθόντος, της δημιουργίας τσιφλικιών και της συντήρησης μιας σταθερής εκλογικής πελατείας στη βάση ενός συστήματος μικρορουσφετιών και εξυπηρετήσεων»!
Αναλυτικά η συνέντευξη του επικεφαλής της ΡΟΠΟΑΝ κ. Γιώργου Υψηλάντη:
• Πώς βλέπετε την πορεία του Δήμου και της δημοτικής αρχής, ένα χρόνο μετά;
Στο Δήμο μας πραγματικά συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο. Η ανυπαρξία πραγματικού και ουσιαστικού έργου, έχει οδηγήσει τη δημοτική αρχή στο χτίσιμο μιας επικοινωνιακά «μαγικής εικόνας». Όλη της η προσπάθεια εξαντλείται στην παρουσίαση μιας εικονικής πραγματικότητας με συναρπαστική δήθεν δράση και πολύ τρέξιμο, μέσα από δηλώσεις, φωτογραφήσεις, επικοινωνιακές φανφάρες και διακηρύξεις προθέσεων και υποσχέσεων, που προκαλούν πρόσκαιρα θόρυβο και εντυπώσεις, αλλά που αν τις παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά, θα αντιληφθεί ότι παράγουν ελάχιστο συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Πλην βεβαίως των περιπτώσεων που σχετίζονται με την εκχώρηση αγαθών και υπηρεσιών αμιγώς δημόσιου χαρακτήρα σε ιδιώτες. Όχι βέβαια ότι κι εκεί υπάρχει μέχρι στιγμής αποτέλεσμα, αλλά κάποια πράγματα δείχνουν σπουδή να τα δρομολογήσουν. Ωστόσο το να πάρει κάποιος ιδιώτης π.χ. το ΑΚΤΑΙΟΝ, να το αξιοποιήσει, να το αναδείξει και βεβαίως να το εκμεταλλευτεί κυρίως προς όφελός του, θεωρούν ότι μπορεί να πιστωθεί ως έργο του Δήμου; Έργο του ιδιώτη θα είναι. Ο Δήμος εξακολουθεί να μην μπορεί ούτε τα σκουπίδια να μαζέψει!
Κατά τα’ άλλα, η Ροδιακή Έπαυλη, το Εθνικό Θέατρο, το Ροδίνι, η Μεσαιωνική Πόλη, το Παλιό Νοσοκομείο, η Λιμενική Ζώνη, μαζί και το Καρνάγιο, η Νέα Αγορά, οι παραλίες, τα κάστρα του νησιού, ο εναλλακτικός τουρισμός, τα έργα πνοής και υποδομών, που έχει ανάγκη το νησί συνολικά και τα χωριά ιδιαίτερα, παρουσιάζουν την ίδια ζοφερή εικόνα, που δυστυχώς επιδεινώνεται συνεχώς.
Αλλά και η καθημερινότητα των πολιτών δεν φαίνεται ν’ αλλάζει. Το κυκλοφοριακό, η στάθμευση, τα πεζοδρόμια, οι διαβάσεις, η προσβασιμότητα, η δημοτική συγκοινωνία, η υιοθέτηση καινοτόμων πρακτικών στον τομέα της χρήσης εναλλακτικών πηγών ενέργειας και τόσα άλλα, εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους κατοίκους, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα καμιά σοβαρή πρωτοβουλία για αλλαγή. Την ίδια στιγμή που σε άλλες ελληνικές πόλεις, γίνονται ένα σωρό πράγματα.
Δεν υπάρχει όραμα που να συνεγείρει την κοινωνία και κατά συνέπεια δεν υπάρχει ένα συνεκτικό σχέδιο δράσης που να υπηρετεί την υλοποίησή του. Υπάρχουν σκόρπιες και ασύνδετες μικροπαρεμβάσεις εμβαλωματικού χαρακτήρα, που σίγουρα δεν σηματοδοτούν αναπτυξιακή πορεία για το νησί, παρά μόνο στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Μια ματιά στο Τεχνικό Πρόγραμμα που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες – όχι πως θα υλοποιηθεί κι αυτό-, είναι αρκετή για να δει κανείς την αποκαρδιωτική διαφορά μεταξύ των πομπωδών δηλώσεων και της πραγματικότητας.
• Η εικόνα της δημοτικής πλειοψηφίας, παρουσιάζει κατά καιρούς ρήγματα και αντιπαραθέσεις. Είναι πράγματι έτσι;
Η δημοτική πλειοψηφία, προσπαθεί να φαίνεται ως μια συμπαγής ομάδα, όμως η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Από τη μια υπάρχει ο ηγετικός πυρήνας, που κουβαλά τη νοοτροπία του παρελθόντος, της δημιουργίας τσιφλικιών και της συντήρησης μιας σταθερής εκλογικής πελατείας στη βάση ενός συστήματος μικρορουσφετιών και εξυπηρετήσεων. Η ομάδα αυτή με κύριο εκφραστή τον επικεφαλής, είναι η κυρίαρχη έκφραση του συγκεντρωτικού και ταυτόχρονα αλαζονικού τρόπου άσκησης της εξουσίας στα δημοτικά μας πράγματα.
Από την άλλη, υπάρχει η ομάδα εκείνων που απλά ακολουθούν προσπαθώντας να εισχωρήσουν στον στενό πυρήνα και να αποκτήσουν τη δική τους μερίδα στο σύστημα εξουσίας.
Θα ήταν άδικο όμως, να μην αναγνωρίσω ότι υπάρχουν και κάποιοι – λίγοι ως τώρα- που διαθέτουν κρίση και άποψη, αντιλαμβάνονται την κατάσταση, αλλά κρατούν στάση αναμονής και ανοχής για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον για να μην χρεωθούν την όποια ρηγμάτωση της εικόνας της παράταξης και δεύτερο γιατί όπως και να το κάνουμε ο συνεκτικός ιστός της όποιας συμμετοχής –έστω και μικρής- στην άσκηση εξουσίας, το δέλεαρ δηλαδή, είναι ακόμα ισχυρός. Η ενότητα όμως δεν μπορεί να βασίζεται εσαεί σ’ αυτό, αλλά στη συναντίληψη και στην ομοψυχία!
• Κι η εικόνα του δημοτικού συμβουλίου, εμφανίζεται ιδιαίτερα προβληματική. Πώς το εξηγείτε;
Η λειτουργία του δημοτικού συμβουλίου προκαλεί γενικώς θλίψη και μερικές φορές θυμηδία, ειδικά αν την συγκρίνει κανείς με εκείνη των προηγούμενων περιόδων. Η κατάχρηση του κανονισμού, κυρίως με τις ανούσιες μακρόσυρτες αγορεύσεις, που πέραν της περιγραφικής αναφοράς θεμάτων, συζητήσεων, συναντήσεων κλπ, δεν εμπεριέχουν μεστό πολιτικό λόγο και θέσεις, δεν αφήνει χρόνο ουσιαστικής συζήτησης για τη συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων που εισάγονται σε κάθε συνεδρίαση. Εννοείται, ότι δεν απομένει χρόνος για τοποθέτηση των δημοτικών συμβούλων, που περιορίζονται σε ρόλο θεατή και απλώς ψηφίζουν με βάση την γραμμή και την επιβαλλόμενη άνωθεν παραταξιακή πειθαρχία.
Ο ρόλος του προεδρείου –με ευθύνη του βεβαίως- έχει αποδομηθεί πλήρως, αφού η αλαζονεία και ο αυταρχισμός της δημοτικής αρχής, δεν εξαντλείται σε βάρος της αντιπολίτευσης ή σε βάρος οποιουδήποτε άλλου έχει διαφορετική άποψη (πολίτες, εργαζόμενοι, ακόμα και σύμβουλοι της πλειοψηφίας) αλλά επεκτείνεται και στο πατρονάρισμα του οργάνου.
• Πώς αντιλαμβάνεστε, αλήθεια, το ρόλο και την παρουσία της μειοψηφίας;
Η αντιπολίτευση δεν είναι βεβαίως ενιαία, μιας και αποτελείται από τέσσερις παρατάξεις. Παρά τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις ωστόσο, υπάρχει αλληλοεκτίμηση και σεβασμός μεταξύ των μελών της και κοινός τόπος και συναντίληψη της κρατούσας κατάστασης.
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι άχαρος και δύσκολος, με την έννοια ότι τα μέλη της δεν μετέχουν στην καθημερινή λειτουργία του Δήμου, δεν μετέχουν στα όργανα διοίκησης πολλών δομών του και βεβαίως δεν έχουν έμμισθη απασχόληση στο Δήμο, άρα δεν έχουν και την πολυτέλεια της αποκλειστικής ενασχόλησης με την καθημερινότητά του.
Ωστόσο ενώ η αντιπολίτευση στο σύνολό της σχεδόν, ασκεί τα καθήκοντά της με τρόπο εποικοδομητικό κι όχι στείρο, εντούτοις η δημοτική αρχή με την αντίληψη που τη διακρίνει, δεν μπορεί ούτε να το εκτιμήσει ούτε να το αξιοποιήσει. Η σημερινή δημοτική αρχή έχει πλέον αποδείξει, ότι θέλει πρόθυμους χειροκροτητές και δεν αντέχει σε κανενός είδους έλεγχο ή κριτική. Βασικά εκτιμώ ότι στην αντίληψή της περί δημοκρατικής συγκρότησης της αυτοδιοίκησης, η αντιπολίτευση είναι περιττή και απλά μπελάς στα πόδια της.
• Ο Δήμος εξακολουθεί να έχει ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Πόσο αξιοποιούνται και πόσο συμβάλλουν στην βελτίωση της δουλειάς του Δήμου;
Η δημοτική μηχανή, είναι σε γενικές γραμμές κατακερματισμένη σε πολλές μικρές δομές που δεν μπορούν να συντονισθούν και να παράξουν έργο, περιφρονημένη και απαξιωμένη από την δημοτική αρχή που προτιμά την εύκολη λύση της ανάθεσης ακόμα και βασικών λειτουργιών του δήμου, σε ιδιώτες.
Το όλο πλαίσιο της οικονομικής ασφυξίας, της έλλειψης μέσων αλλά και κινήτρων για την παραγωγή έργου, στο τέλος γυρνά ως μπούμερανγκ στους εργαζόμενους που χρεώνονται τις αδυναμίες των διοικούντων να λύσουν τα ζητήματα αυτά.
Είναι αλήθεια ακόμα ότι το ισχύον θεσμικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων αλλά και το σύστημα πελατειακών σχέσεων που έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ διοικούντων και εργαζομένων, οξύνουν την εικόνα αυτή. Με δυο λόγια το όποιο αποτέλεσμα παράγεται, επαφίεται στην φιλοτιμία και στον πατριωτισμό των ίδιων των εργαζομένων.
• Τα οικονομικά του Δήμου, είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Αυτό δεν αποτελεί τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος της δημοτικής αρχής;
Η οικονομική ασφυξία του Δήμου, έχει βεβαίως αντικειμενική βάση, με την έννοια ότι αποτελεί μίγμα χρεών παρελθόντων ετών, απώλεια θεσμοθετημένων εσόδων (βλέπε δηφοδω), μείωση των κρατικών ενισχύσεων, οικονομική δυσπραγία της αγοράς και των νοικοκυριών. Και δεν είναι υπεύθυνη βεβαίως η σημερινή δημοτική αρχή για όλα αυτά.
Είναι όμως υπεύθυνη για το ότι χρησιμοποιεί τα δεδομένα αυτά όχι ως δικαιολογία, αλλά ως άλλοθι της δικής της απραξίας. Είναι υπεύθυνη γιατί δεν παίρνει μέτρα προσαρμογής και αντιμετώπισης αυτής της νέας πραγματικότητας, αλλά περιορίζεται σε απλούς εξορκισμούς για το κακό που την βρήκε. Λες και δεν γνωρίζαμε όλοι από την περσινή εκλογική διαδικασία, ποιον Δήμο καλούμασταν να διαχειριστούμε και ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική!
Τα οικονομικά του δήμου, δεν είναι απλά ζήτημα διαχείρισης, όπως το αντιλαμβάνεται η σημερινή δημοτική αρχή, αλλά πεδίο άσκησης πολιτικής και τέτοια πολιτική δεν υπάρχει!
Οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης, προσφερθήκαμε να συμβάλουμε στη χάραξη μιας τέτοιας πολιτικής, ωστόσο και αυτή μας η θετική συμβολή, περιφρονήθηκε. Αυτοί θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα! Τα αποτελέσματα αυτών που ξέρουν και της διαχείρισης που ασκούν, τα βλέπουμε στον προϋπολογισμό χρεοκοπίας που καλούμαστε να συζητήσουμε σήμερα στο δημοτικό συμβούλιο.
• Τελικά με την εικόνα αυτή που περιγράφετε, αξίζει ν’ ασχολείται κανείς με τα δημοτικά μας πράγματα;
Η αλήθεια είναι πως για την κοινωνία και τον τόπο, πολύ λίγη σημασία έχει η εικόνα που λίγο ως πολύ περιγράψαμε παραπάνω και πως αν ακολουθούσαμε τον τρόπο σκέψης της δημοτικής αρχής, δεν θα έπρεπε ν’ ασχολούμαστε μαζί της. Θα έπρεπε να τους αφήσουμε να κάνουν ότι ξέρουν κι ό,τι νομίζουν και στο τέλος να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά την αποτυχία τους.
Όμως δεν σκεφτόμαστε το ίδιο. Δεν μας ενδιαφέρει η αποτυχία της δημοτικής αρχής, δικό της θέμα. Μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη της Ρόδου, η βελτίωση της ζωής των πολιτών. Μας ενδιαφέρει να μην αποτύχει ο τόπος, να μην πάει άλλη μια πενταετία χαμένη. Δεν μας ενδιαφέρει να «κερδοσκοπίσουμε» πολιτικά, σε μια Ρόδο μίζερη και κακομοιριασμένη. Γιατί για μας η Ρόδος, δεν είναι η Ρόδος της παράγκας που στήνεται στο λιμάνι!
• Υπάρχει εναλλακτική; Υπάρχει διέξοδος;
Ναι, για μας υπάρχει. Ο Δήμος δεν μπορεί να λειτουργεί στη βάση καθεστωτικών αντιλήψεων. Ο Δήμος υπάρχει για να υπηρετεί τους πολίτες και να εκφράζει τα θέλω και τα όνειρά τους για τη ζωή και το χώρο που ζουν. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με τους πολίτες στην «απ’ έξω». Η ενεργή συμμετοχή των πολιτών, μέσα από ανοιχτές συμμετοχικές διαδικασίες είναι εκείνη που μπορεί ν’ αλλάξει τα πράγματα. Στην κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις με ιδέες, προτάσεις, διάθεση προσφοράς. Κάποιος πρέπει να τους ανοίξει την πόρτα, να τις απελευθερώσει! Να τις εντάξει στο γίγνεσθαι και όχι στο φαίνεσθαι του Δήμου. Να δημιουργήσει τις συνθήκες άνθισης της προσφοράς τους, να τις ακούσει κι όχι να τις μετατρέψει σε ακροατήριο του δικού του μονόλογου. Φτάνει όμως αυτό; Είναι εύκολο;
Όχι βέβαια. Πρέπει να αλλάξει όλο εκείνο το θεσμικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης που την έχει μετατρέψει σ’ ένα περιφερειακό γρανάζι της κρατικής μηχανής. Η αυτοδιοίκηση, πρέπει να διεκδικήσει και ν’ αποκτήσει την αυτοτέλεια που δικαιούται, πολιτική, διοικητική και οικονομική. Έστω κι αν χρειαστεί ν’ απογαλακτισθεί από τη σιγουριά του κρατικού κορβανά, που έτσι κι αλλιώς τώρα πια είναι με το σταγονόμετρο. Η αυτοδιοίκηση, πρέπει ν’ αποκτήσει το δικαίωμα στην αυτοοργάνωση, στην καινοτομία, στο επιχειρείν, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές της, αναλαμβάνοντας τα ρίσκα και τις συνέπειες των λαθών της κι απολαμβάνοντας τα οφέλη των επιτυχιών της. Όπως γίνεται σε όλο τον σύγχρονο κόσμο και σίγουρα όπως γίνεται στην Ευρώπη που λέμε όλοι ότι ανήκουμε.
Αυτό μπορεί να γίνει με αγώνα των αυτοδιοικητικών και των τοπικών κοινωνιών σε μια άλλη κατεύθυνση κι όχι στην πεπατημένη των μέχρι σήμερα εθισμένων στο στασίδι έξω από τα γραφεία υπουργών ή άλλων παραγόντων και στο «δώσε και σε μένα μπάρμπα»!
