Όσο κι αν μοιάζει μακρινή ημερομηνία, το ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου, είναι και πάλι μπροστά μας σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Εκείνη την νύχτα και αφού ο πρωθυπουργός δέχθηκε να υπογράψει τη συμφωνία για το νέο δάνειο, ο κ. Σόιμπλε δέχθηκε να αφεθεί η συμφωνία για τον χαρακτήρα του Ταμείου, που στην ουσία θα λειτουργήσει σαν εγγύηση για το δάνειο, για τα τέλη του χρόνου. Και η ώρα αυτή έχει έρθει.
Στο Ταμείο αυτή τη φορά θα πρέπει να ενσωματωθούν πέραν της ακίνητης και της κινητής περιουσίας του ΤΑΙΠΕΔ, η συρρικνωμένη πλέον συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών μέσω του ΤΧΣ και τα μετοχικά μερίδια του Δημοσίου στις πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ και καταπώς συζητείται τα μελλοντικά δικαιώματα στα όποια ενεργειακά αποθέματα.
Καθώς ξεκινά και πάλι η συζήτηση για το Ταμείο, κανείς δεν έχει ξεχάσει τι επιδίωκε εκείνο το βράδυ της 12ης προς τη 13η Ιουλίου, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, που συνεχίζει να το ζητά και σήμερα: ήθελε ένα Ταμείο υπό ευρωπαϊκή διοίκηση με περιουσία περί τα 50 δισ. ευρώ –μειώθηκε στη συνέχεια– που να συμπεριλάβει περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού Δημοσίου για να πουληθούν στη διάρκεια του προγράμματος (δηλαδή σε τρία χρόνια το αργότερο) προκειμένου να πληρωθεί μέρος του δανείου.
Η απαίτηση Σόιμπλε και ο ESM
Σήμερα η κατάσταση μέσα στην οποία έχει αρχίσει η διαπραγμάτευση με τους “θεσμούς” δεν έχει αλλάξει και πολύ όσον αφορά την απαίτηση Σόιμπλε.
Επιμένει να υποστηρίζει οτι το Ταμείο αυτό πρέπει να λειτουργήσει με το μοντέλο της Treuhanstald, δηλαδή της εταιρείας αποκρατικοποιήσεων που εκποίησε σε ελάχιστο χρόνο υπό την εποπτεία του την κρατική βιομηχανία της πρώην Ανατ. Γερμανίας. Η οικονομία των κρατιδίων της πρώην Ανατ. Γερμανίας μέχρι σήμερα δεν έχει ανακάμψει από αυτό το “fire-sale”. Αλλά ο Σόιμπλε πέτυχε αυτό που ήθελε, να αποφύγει την αναπαραγωγή στο εσωτερικό της ενιαίας Γερμανίας του φαινομένου των “ολιγαρχών” στις άλλες οικονομίες τού πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ… Κάπως έτσι εξαρχής σκέφτεται ότι θα πρέπει να “σπάσει” και το ελληνικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, ένας νέος “παίκτης” έχει εμφανισθεί στο τραπέζι και αυτός είναι ο ESM που βάζει τα λεφτά του δανείου προς την Ελλάδα. Και θέλει να εξασφαλίσει ότι θα τα πάρει πίσω. Και κατά το δυνατόν με μια σημαντική απόδοση. Για τον λόγο αυτό έχει υιοθετήσει –από την εποχή του προηγούμενου δανείου– μια διαφορετική εκδοχή του Ταμείου, την “επενδυτική”.
To επενδυτικό μοντέλο
Το μοντέλο της είχε εισηγηθεί ο Σουηδός σύμβουλος του ESM Dag Ditter και ακολουθούσε τη λογική της “ωρίμανσης” των assets έτσι ώστε αυτά αφενός να βγουν στην αγορά με αυξημένη αξία και αφετέρου να μπορούν στο μεταξύ να γίνουν η βάση για την έκδοση τίτλων που να μπορούν να εξυπηρετούν την απομείωση του χρέους και να τρέχουν αποδόσεις ελκυστικές για τις αγορές.
Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι η δραστηριότητα του Ταμείου θα πρέπει να επεκταθεί χρονικά πολύ πέραν της χρονικής διάρκειας του τριετούς ελληνικού προγράμματος.
Στη λογική αυτή φαίνεται να συμφωνεί και η κυβέρνηση. Εδώ όμως μπαίνουν άλλες διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και ESM, που έχουν να κάνουν τόσο με το είδος και τη σύνθεση της διοίκησης του Ταμείου, το εύρος και το βάθος του ελέγχου που θα έχει σ’ αυτό ο ESM και η έκταση της συμμετοχής των εσόδων του Ταμείου –κυρίως από τις τιτλοποιήσεις– στη χρηματοδότηση επενδύσεων που σχετίζονται με τα προς αξιοποίηση assets του Ταμείου.
Η συζήτηση μόλις άρχισε. Ο κ. Σόιμπλε γνωρίζει τι ζητά, ο ESM επίσης. Η κυβέρνηση, ωστόσο, δεν φαίνεται να έχει ξεκαθαρίσει το περιεχόμενο της δικής της πρότασης…
“Κεφάλαιο”
