Aπελευθέρωση των ορίων ηλικίας προς τα πάνω, ώστε να μπορεί κάποιος να παραμείνει στην εργασία του και μετά τα 67 χρόνια ως κίνητρο για να αυξήσει το λεγόμενο ποσοστό αναπλήρωσης, άρα και τις αποδοχές του, προκρίνουν οι Ευρωπαίοι.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Real.gr η ΕΕ δεν θα είχε αντίρρηση να επιτραπεί στους εργαζόμενους που συμπληρώνουν το 67ο έτος της ηλικίας τους να παραμείνουν στην εργασία τους, αυξάνοντας αντίστοιχα και τη σύνταξη που θα λάβουν όταν τελικά αποχωρήσουν.
Η ρύθμιση η οποία ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, γιατρούς και ακαδημαϊκούς, δημόσιους λειτουργούς και άλλους, συνδυαζόμενη με μια σειρά άλλων παρεμβάσεων θα μπορούσε να βοηθήσει την αποσυμφόρηση του ασφαλιστικού και να αποτελέσει μέρος της λύσης που θα επεξεργαστεί η κυβέρνηση με την Τρόικα και θα πρέπει να έχει ψηφίσει πριν από την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης.
Πηγές των δανειστών επισημαίνουν μετ’ επιτάσεως στο Real.gr ότι χωρίς λύσεις στο ασφαλιστικό δεν υπάρχει καμία δυνατότητα συζήτησης για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους, καθώς οι μεταβιβάσεις του προϋπολογισμού επηρεάζουν την καμπύλη του χρέους.
Σύμφωνα με την ιδέα, η οποία διακινείται στις Βρυξέλλες και την Αθήνα, η κυβέρνηση θα πρέπει να δημιουργήσει μία σειρά από αντικίνητρα στην αποχώρηση από την εργασία μαζί με κίνητρα για την παραμονή σε αυτήν, τα οποία θα σχετίζονται άμεσα με το τελικό ύψος των αποδοχών. Βεβαίως, κανείς στις Βρυξέλλες δεν ισχυρίζεται πως αυτή θα είναι η μοναδική λύση, καθώς προέχουν η ενοποίηση των ταμείων, η ομογενοποίηση των κανόνων και η κατάργηση του εφάπαξ.
Σε σχέση με την παραμονή στην εργασία, η οποία μπορεί να ξεπερνάει τα 70 ή 71 χρόνια, εκτός των περιπτώσεων όπου τίθεται ζήτημα υγείας ή εύρυθμης εγκεφαλικής λειτουργίας του ασφαλισμένου (κοινώς να μην πάσχει από άνοια), ο υπολογισμός είναι πως υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που θα ήθελε έτσι και αλλιώς χρήση του μέτρου.
Επιπλέον, συνδυάζοντας το μέτρο με τη δυνατότητα αύξησης της σύνταξης εξασφαλίζεται και ως ένα βαθμό η λεγόμενη κοινωνική δικαιοσύνη, όπως περιγράφεται μεταξύ των στόχων της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Αυτό δε σημαίνει ότι η ρύθμιση μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την αποφυγή του εξορθολογισμού σε συγκεκριμένα ταμεία και στις πολλές εξώφθαλμες αδικίες του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος.
Στις Βρυξέλλες γνωρίζουν ότι οι μεγαλύτερες απώλειες έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα που είχαν τις υψηλότερες κρατήσεις, δεν είχαν τύχει ενίσχυσης από τον κρατικό προϋπολογισμό και έτσι και αλλιώς δεν λάμβαναν εφάπαξ. Αντιθέτως, ταμεία τα οποία με κρατική επιχορήγηση είχαν μη βιώσιμες παροχές έχουν προσαρμοστεί πολύ λιγότερο στην πραγματικότητα.
real.gr
