Η οικονομική κρίση μπορεί να μας γονάτισε, να έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μας αλλά δεν μας μαλάκωσε. Σε πολλές των περιπτώσεων, διατηρούμε την ίδια έπαρση που είχαμε και στην προ κρίσης εποχή. Γι’ αυτό και για την Ελλάδα του σήμερα, που όμως έμεινε στο χτες αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να ευνουχίζει και το μέλλον, δεν έχουν καμιά μα καμιά σημασία οι μέρες που τιμώνται παγκόσμια. Όπως η προχθεσινή Παγκόσμια Ημέρα για τα ΑΜΕΑ. Αρκεί μια βόλτα σε ένα κεντρικό δρόμο για να διαπιστωθεί η αναισθησία και η αναλγησία μας. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια εμποδίζουν την διέλευση των πεζών πόσο μάλλον των αναπηρικών αμαξιδίων. Όσο για τους τυφλούς, η κάθε έξοδός τους μοιάζει με απόπειρα αυτοκτονίας. Οι δε ράμπες είναι τόσο ελάχιστες, όσο ελάχιστη είναι και η ευαισθησία μας ως προς τα ίσα και ίδια δικαιώματα που πρέπει να έχουν οι ανάπηροι με όλους τους υπόλοιπους. Για να μην πιάσουμε τα πολύ δύσκολα που έχει να κάνει με την αξιοπρεπή διαβίωση και εμπλέκονται στην μέση οικονομικά. Οι άνθρωποι με αναπηρία ήταν «αόρατοι» και προ κρίσεως για την ελληνική πολιτεία, πόσο μάλλον τώρα. Ας πούμε πως: Στην Ελλάδα το 85% των Παιδιών με Αναπηρία είναι «αόρατα» στα σχολεία Δεν υπάρχει εθνικό μητρώο καταγραφής των παιδιών αυτών, στο οποίο να καταγράφονται οι ειδικές εκπαιδευτικές τους ανάγκες κατά κατηγορία αναπηρίας. Τα σχολεία δεν είναι προσβάσιμα σε παιδιά με αναπηρία, τόσο σε επίπεδο κτιριακών εγκαταστάσεων όσο σε επίπεδο εκπαιδευτικού υλικού.
Οι ευαισθησίες όλων μας αρχίζουν και σταματούν την 3η Δεκέμβρη με τους γνωστούς δεκάρικους υποσχέσεων από την πολιτική ηγεσία και με ευαίσθητες αναρτήσεις στα social media.
Την επομένη ξαναγίνονται «αόρατοι».
Οι «αόρατοι»
