Mεγαλωμένος σε ένα νησί της άγονης γραμμής, την Κάρπαθο, o καθηγητής ρομποτικής χειρουργικής Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο πετυχημένους χειρουργούς, με παγκόσμια αναγνώριση.
Ο δρ. Κωνσταντινίδης ,που έφερε ακόμη μια διάκριση,για την τεχνική δια μέσου μιας τομής (single-site robotic surgery) στην Ελλάδα, αυτή τη φορά από τις ΗΠΑ, λέει με νόημα ότι «η ομάδα μας βρίσκεται στην κορυφή της ρομποτικής χειρουργικής παγκόσμια. Μπορούμε, πλέον στην Ελλάδα, ρομποτικά, να αντιμετωπίσουμε σχεδόν όλες τις ασθένειες, κάτι που εξασφαλίζει ακόμα και στα δύσκολα χειρουργεία,ταχύτατη και ασφαλή ανάρρωση ,χωρίς ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις ».
Παράλληλα επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη μέθοδος είναι αναίμακτη, αφού ο ασθενής χάνει λιγότερο αίμα ακόμα κι από ότι χρειάζεται σε έναν εργαστηριακό αιματολογικό έλεγχο και εξηγεί: «Φανταστείτε, ότι σε μία σοβαρή επέμβαση 5 ωρών, είναι πιθανό να μη χρειαστεί καν η διαδικασία της αναρρόφησης. Στο άμεσο μέλλον, οι εταιρείες που κατασκευάζουν τα υψηλής τεχνολογίας ρομποτικά μηχανήματα, θα καταφέρουν να μειώσουν το κόστος του εξοπλισμού, ώστε να είναι πιο προσιτά στους περισσότερους ασθενείς τα χειρουργεία,που γίνονται με τη χρήση της ρομποτικής».
Αναπολώντας τα παιδικά του χρόνια στο νησί, ο διακεκριμένος χειρουργός θυμάται τα δύσκολα, αλλά ωραία χρόνια που πέρασε και τα διδάγματα που πήρε από την οικογένειά του. «Πρόκειται για ένα πολύ απομακρυσμένο νησί, αποκομμένο από όλους κι από όλα, εξαιτίας της δυσκολίας στην πρόσβαση. Χαρακτηριστικό είναι, ότι, λόγω φουρτούνας,συχνά το καράβι δεν μπορούσε να προσεγγίσει το λιμάνι για ολόκληρες εβδομάδες».
Η κατάσταση για τον κ. Κωνσταντινίδη, όπως λέει, γίνονταν πιο δύσκολη, καθώς η οικογένειά του ήταν πολυμελής με αποτέλεσμα να απαιτείται διπλή προσπάθεια και εργασία από όλους. «Μέσω της πειθαρχίας για την επίτευξη των στόχων μας, προέκυψε η βασική αρχή που με διέπει μέχρι σήμερα: η οικογένεια είναι ο σημαντικότερος θεσμός, με γνώμονα τον οποίο πορεύομαι. Η οικογένειά μου ήταν η κινητήριος δύναμή μου για το “κάτι καλύτερο”, υπήρξε η ώθηση για να διαβάσω,να προοδεύσω,να γίνω επιστήμονας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ήταν που ανακάλυψα από μικρός, ότι ήθελα να ασχοληθώ με την ιατρική».
Ο καθηγητής υποστηρίζει με θέρμη τα ελληνικά πανεπιστήμια, αφού και ο ίδιος ολοκλήρωσε τις πτυχιακές του σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και πιστεύει ότι είναι από τα καλύτερα,λέγοντας: «Επιμένω σε αυτό. Εκνευρίζομαι όταν κατηγορούν άκριτα τα ελληνικά πανεπιστήμια, καθώς η δική μου εμπειρία ήταν θεμελιώδης για τη μετέπειτα πορεία μου. Οι γνώσεις, που αποκόμισα από το Αριστοτέλειο, αποτέλεσαν τις βάσεις για την επιτυχή εξέλιξή μου,στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Αμερικής».
Ωστόσο σημειώνει ότι η νοοτροπία στις ΗΠΑ είναι τελείως διαφορετική με αυτήν της Ελλάδας, όπου «εκεί όλοι θέλουν να πετύχεις, ακόμα και να γίνεις καλύτερος από αυτούς, κάτι που δε συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι κάτι που έχω διαπιστώσει και από τη θέση του ειδικευόμενου και ως διδάσκων αργότερα. Η προσπάθεια για τον τομέα της χειρουργικής, έγκειται στην αυτονομία και την επάρκεια των ειδικευόμενων, οι οποίες προκαλούν αίσθημα υπερηφάνειας για την προηγούμενη συνεργασία τους, τόσο στα νοσοκομεία εκπαίδευσης, όσο και στους υπεύθυνους καθηγητές.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα, τα άριστα μυαλά στην ιατρική δεν πριμοδοτούνται. Κάπου, κάτι δεν πάει καλά».
Για την απόφασή του να γυρίσει στην Ελλάδα, ο καθηγητής ρομποτικής χειρουργικής είπε στο «Πρακτορείο» ότι «η νοσταλγία και η αγάπη για την πατρίδα συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στην απόφασή μου, σε συνδυασμό με μια δελεαστική επαγγελματική πρόταση, πάνω στις νέες τεχνολογίες της χειρουργικής εκείνης της περιόδου,που είχα ήδη εκπαιδευτεί στην Αμερική, (λαπαροσκοπική, laser) » ‘Ηταν ευτυχία που θα μπορούσα να προσφέρω στην χώρα μου.
mignatiou.com
