Γράφει δημοσιογράφος πολιτικός αναλυτής, ειδικός επί των νεοδημοκρατικών : « Η περίπτωση Μητσοτάκη και πως κέρδισε από αουτς άιντερ, είναι case study σε σχολές πολιτικής επιστήμης. Έχει ενδιαφέρον πως έχτισε τη νίκη.»
Ειδική δεν δηλώνω επί των νεοδημοκρατικών, αλλά, πως έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι πιο απλά;
Οτι η νίκη χτίστηκε πάνω σε συμμαχίες; Αν προσέξει κάποιος πολύ καλά, θα παρατηρήσει πως μόλις γύρω στις επτά της Κυριακής που έκλειναν οι κάλπες, άνοιξε το μάτι που έκλεισε ο Τζιτζικώστας προς τον Κυριάκο. Για τον Αδωνι δεν έχω λόγια.
Εάν κάτι πρέπει να γίνει case study σε σχολές πολιτικής επιστήμης, είναι ο ο νεοελληνικός μας σουρεαλισμός: σε έναν Μητσοτάκη επενδύουμε για νίκη κατά του συστήματος. Ισως και της ψυχιατρικής επιστήμης…
Να δείτε πως το λέει το Γερμανικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο dpa: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί παράδειγμα κλασσικής ελληνικής παραδοξολογίας, μιας δυσεπίλυτης αντίφασης. Ο 47χρονος πολιτικός θεωρείται υπέρμαχος των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών της χώρας και μεταρρυθμιστής του συντηρητικού κόμματος της ΝΔ, αλλά παράλληλα προέρχεται από μια από τις τρεις παραδοσιακές πολιτικές δυναστείες της χώρας, γιος πρώην πρωθυπουργού…».
Ελληνική παραδοξολογία. Ωραίος τίτλος για case study. Aν είχε και ένα συμπέρασμα-συμβουλή πως μπορούμε να ξεμπλέξουμε από τους γόνους πολιτικών θα το εκτιμούσαμε. Εκτός εάν ωριμάσουμε.
Και ένα σίγουρο συμπέρασμα που αφορά το ηττημένο στρατόπεδο : Να που μερικές φορές η «αυγή» δεν φέρνει το φως….
Case study
