Τη στιγμή που η θάλασσα μας έγινε υγρός τάφος για άλλους 36 μετανάστες, μια εικόνα σου δείχνει τον βαθμό εξοικείωσής μας με μια επαναλαμβανόμενη τραγωδία. Το μόνο που δεν μπορεί να διαχειριστεί ο αποθανών είναι η εικόνα του. Αυτό είναι προνόμιο των ζώντων. Παγερή αποτύπωση ενός δράματος στο πλαίσιο του δημοσιογραφικού επαγγέλματος; Νοσηρή περιέργεια κάποιου περαστικού σε μια παραλία; Ανούσια διάθεση να αποτυπωθεί η στιγμή σε… λάθος στιγμή; Η εικόνα ενός πτώματος σε μια παραλία του Αιγαίου δεν σοκάρει πια. Ο μικρός Αϊλαν είχε αντλήσει όλη μας την οδύνη, εμάς των θεατών. Αυτό που σοκάρει εδώ είναι η στάση των ζωντανών. Η φωτογραφία που μετέδωσε το πρακτορείο Reuters με ένα ξεβρασμένο σώμα στην ακροθαλασσιά και από επάνω του δύο ανθρώπους να το τραβούν φωτογραφία, δίνει την αίσθηση του τραγικά παράδοξου: Ο φωτογράφος φωτογραφίζει τους ανώνυμους φωτογράφους του ανώνυμου νεκρού. Σε αυτή την περίπτωση βέβαια, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια καλλιτεχνική αποτύπωση, το δράμα δεν είναι «ταμπλό βιβάν» , η φωτογραφία στέκεται ως μάρτυρας της αθόρυβης εξοικείωσής μας απέναντι σε ένα επαναλαμβανόμενο έγκλημα. Το συνηθίσαμε το Τέρας.
Κλικάροντας το Τέρας που συνηθίσαμε
